---

Maar dan toch nog het waarschuwende vingertje: blijf de regels in acht nemen! We moeten er toch niet aan denken dat teugels weer aangetrokken en versoepelingen weer teruggedraaid zouden moeten worden! Wij als bestuur rekenen op jullie allemaal!

Hans de Haan
secretaris (en TVP-coronaveranwoordelijke)

---

---

---

---

Als een veulen dartelend in de wei

 

---

---

 

---

---

Ik sta op en loop naar de zussen die met hun rug naar mij toe, twee tafels van mij vandaan zitten. “Good afternoon ladies, what will it be?” vraag ik in mijn beste steenkolenengels tegen hun ruggen. Tegelijk draaien Elles en Sonja hun hoofden en doen ook gelijktijdig hun zonnebril omlaag. Vraagtekens verschijnen op hun gezicht. Even is het stil. “Sorry, dames Van Rennes, ik ben weliswaar al gauw 25 cm korter dan jullie ideaalbeeld, heb een iets lichtere haardos maar mijn overhemd zit wel als gegoten.” zeg ik tegen ze. “Oh ja, en ik spreek beter Nederlands dan Estoupopolos.” “Hey Piet, wat doe jij hier op Ithaka?” roept Sonja uit. “Dat zou ik van jullie ook weleens willen weten. Was de PC Hooft uitverkocht?” vraag ik wijzend op de tassen waar de bonte kleuren van hun nieuwe aanwinsten het oog teisteren. “Nou, daar is nog genoeg te halen maar verandering van spijs doet eten, toch?” reageert Elles. “Alsof wij kapitalen uitgeven Elles.” reageert Sonja. “We waren die hele Corona beu. We wilden er zo graag even tussenuit en nu heeft een bevriende relatie van mij, ons met zijn privévliegtuigje naar Griekenland gebracht.” “Geef mij ook zulke vrienden.” zeg ik verbaasd. “Waar ken je hem of haar van?” “Via de bank. Onze pa is zijn hele leven bankier geweest, Elles werkt bij een bank en ik heb ook bij een bank gewerkt.” “En dan kom je zo nu en dan dus financieel redelijk welgestelde ‘vrinden’ tegen.” “Vind ervan wat je ervan wilt vinden Piet, maar zo gaat het nu eenmaal in het leven. Grijp je kansen.” “Vinden jullie het goed als ik er even bij kom zitten? Ik ben eigenlijk nog op zoek naar een verhaal voor de Nieuwsbrief en dit is wel een aardige insteek vind ik.” “Als jij ons vrijhoudt Piet, vind ik het prima. Son oke?” “Prima, wij hebben vandaag wel genoeg uitgegeven.” lacht Sonja.

 

“Laten we dan maar bij het begin beginnen dunkt mij. Jullie zijn volgens mij wel in een sportief gezin opgegroeid.” begin ik. “Dat kan je wel zeggen.” antwoordt Elles. “Opa heeft bijna zijn hele leven geturnd. Mijn vader heeft heel lang gevoetbald en samen met onze moeder zijn ze toen ook nog op tennis gegaan.” “Jullie zijn dus in de voetsporen van je ouders getreden.” ”Niet helemaal.” zegt Elles. “Ik had namelijk ook heel graag op voetbal gewild. Dan was ik echt in mijn vaders voetsporen getreden.” “Maar waarom heb je dat dan niet gedaan?” vraag ik verbaasd. “Nou gewoon omdat dat niet van mijn vader mocht. ‘Geen denken aan’ zei hij. Voetbal is een mannensport en daar moet het ook bij blijven. Gelukkig mocht ik wel buiten met vriendjes tegen een bal aan trappen wat ik dan ook heftig deed.” Ik schud van verbazing mijn hoofd en zeg: “Dat had ik niet van jouw pa verwacht. Een beetje conservatief standpunt was dat wel.” Sonja grijpt in: “Hoho, onze vader is zeker niet conservatief te noemen, wacht even. Hij is wellicht wat behoudend en het was, ‘in die tijd’, natuurlijk nog niet zo hot als tegenwoordig.” “Maar wellicht had Elles nu wel bondstrainer van het Nederlands dameselftal kunnen zijn al ze was gaan voetballen.” werp ik tegen. Elles moet lachen en sluit het onderwerp af met “dat zullen we nooit weten Piet, net als die bal die jij terugslaat terwijl je maat zegt dat je hem had moeten laten gaan.” “Daar heb je een punt Elles.” beaam ik. Sonja voegt daar nog aan toe: “Van pa mochten we best veel maar damesvoetbal was niet echt zijn ding. Wij hebben ook nog een tijd op judo gezeten en dat is toch ook niet echt een vrouwelijke sport te noemen.” “Sport is er bij jullie in ieder geval met de paplepel ingegoten. Hoe oud waren jullie eigenlijk toen jullie je eerste bal sloegen?” De zussen kijken elkaar aan en moeten even tellen. “Volgens mij was ik 8 jaar toen ik mijn eerste lessen kreeg. Jij was volgens mij 10.” knikt Sonja naar Elles. Elles kijkt haar aan en haalt haar schouders op: “Het zou best kunnen.” “Dan snap ik ook dat jullie volgens mij de sterkste dames van de vereniging zijn. Jullie tennissen al meer dan 30 jaar!” Sonja steekt bezwerend haar handen op en stelt: “Dat zijn jouw woorden he Piet. Laat anderen daar over oordelen. Wij zullen dat niet zo snel over onszelf zeggen.” “Dat hoeft ook niet Sonja.” zeg ik voldaan. “Ik ben die ander die dat over jullie zegt. En zo bescheiden hoeven jullie toch niet te zijn. Jullie zijn misschien wel tien keer clubkampioen geweest.” “Lijkt mij een beetje veel.” reageert Elles. “Maar we zijn inderdaad wel een aantal malen kampioen geweest.” “En nu? Valt er zo nu en dan wat te winnen?” “Wacht even Piet.” zegt Elles, en ik zie haar vriendelijk glimlachen naar de kelner die met enkele passen bij ons tafeltje staat. “Daar is je Griekse god Sonja.” zegt Elles plagend tegen haar zus. Sonja laat zich echter niet van de wijs brengen en bestelt achteloos een glas witte wijn bij de kelner. “Wat wil jij drinken Elles? Champagne? Piet betaalt toch.” “Waarom eigenlijk niet.” glimlacht Elles fijntjes naar mij. “Voor mij graag een glaasje bubbels knappe man.” zegt Elles tegen de krullenbol. Hij glimacht vriendelijk terug terwijl hij zijn borst, naar het mij schijnt, nog wat meer opzet. Hij knikt en draait zich om maar voordat hij zijn eerste stap kan zetten om weg te lopen roep ik hem terug: “Hey kerel, mag ik misschien ook wat bestellen?” “Doe eens lief tegen hem.” stookt Elles het vuurtje nog even op. “Het is een lomperd.” bits ik naar haar en bestel vervolgens een pilsje. “Jij bent inderdaad niet zo groot als Estoupopolos.” doet Sonja er nog een schepje bovenop. “Oké dames, terug naar het verhaal graag.” probeer ik mij uit deze situatie te redden. “We zijn zo klaar en dan zal ik mij weer aan mijn eigen tafeltje zetten. Ik vroeg of jullie vandaag de dag nog wel eens wat winnen op het vlak van tennis dan.” “Sometimes you win, sometimes you lose Piet. Met ons mixteam met Ryan, Walther, Maurits en natuurlijk de beide Elines, en nog wat van die kluivenduikers zijn we al een paar keer kampioen geworden.” antwoordt Sonja terwijl ze de kelner met een wat wazige blik nog steeds nakijkt terwijl hij allang in de bar van het hotel is verdwenen.

 

 

“Jullie vertelden net dat jullie ook allebei bij een bank werken. Zijn jullie daar net zo succesvol als op de baan?” “Los van het feit dat wij niet de gezusters Williams zijn en dat dat succesvolle in die zin dus wel wat betrekkelijk is, zijn wij met onze loopbanen niet ontevreden.” antwoordt Elles. Sonja vult aan: “Ik werk overigens nu niet meer voor een bank hoor. Nu ben ik werkzaam bij Damen Shipyards Group. Daar werk ik in de functie van Group Cash Manager.” “Dat klinkt behoorlijk duur Sonja.” “Dat valt wel mee hoor.” bagatelliseert Sonja haar functie. “Ik bewaak daar de cashflow van de circa 250 rekeningen die wij open hebben staan.” “Voor de lezers thuis betekent dat zoiets als het in de gaten houden van je huishoudboekje neem ik aan?” “Houdt het daar maar op Piet.” Estoupopolos verschijnt met beslagen glazen drank en serveert op charmante wijze twee glazen Dom Perignon Blanc voor Elles en Sonja en zet de zilveren koelemmer met fles ernaast. Als hij mijn glas bier neerzet gebeurt dat met zoveel aplomb dat de schuimkraag als een boeggolf over het glas slaat. Ik leg me er maar bij neer dat aan dit tafeltje voor mij maar een bijrol is weggelegd. Als de gastheer uit het zicht is verdwenen en de dames weer aandacht voor mij kunnen opbrengen vraag ik aan Elles: “Bij welke bank werk jij Elles?” Bij de ABN, net als mijn vader.” “Dat was ook de bank waar ik begon.” sluit Sonja aan. “Kruiwagens dus. Zo simpel.” reageer ik enigszins gevoelig. “Ideaal Piet, ik kan het iedereen aanraden. Een beetje geluk dwing je natuurlijk wel af.” zegt ze glimlachend. “Wat doe jij bij de bank.” vraag ik Elles. “Ik werk als Client Service Officer. Ik verleen service, de functie zegt het al, aan grote internationale bedrijven op het vlak van internationaal betalingsverkeer.” “Jij bent dus een soort luchtverkeersleider maar dan van financiële transacties.” “Nou Piet, ik had geen beter vergelijk kunnen maken.” “Dan spreek jij ook aardig wat talen.” “Niet meer dan Sonja hoor: Duits, Frans, Spaans en Engels en dat houdt het wel op.” “Grieks?” “Efcharisto, dat is alles.” “En dat betekent?” ”Dankjewel.” “Nee, ik dank jullie wel dames. Ik vond het een aangename verrassing. Ik maak weer ruim baan voor jullie en Estoupopolos.

 

Oh, ja, ik heb mijn tennispas niet bij me. Willen jullie de drank zelf afrekenen? Dan trakteer ik wel weer bij TVP. Nog veel plezier hier!”

 

---

Rinus Kheenen en Ton van Rennes 

---

---

---

Nou zodra het gips er af is moet je het maar weer aan je moeder vragen Kamiel! Bedankt.

---

 

---

 

---

Bardienstindeling 2020

---

---

Tennis Only

---

Bediening LED verlichting