Ascentie. Staat van totale acceptatie.
Steeds dieper en
dieper zink ik in mijzelf weg. Met iedere ademhaling leer ik meer en meer
van mezelf kennen. Niet alleen tijdens de fases dat ik liggend bewust adem,
maar ieder moment van de dag. Soms is het verwarrend, dan voel ik delen van
mezelf die te lang van huis zijn geweest en die voor mij zelfs niet meer
vertrouwd aanvoelen. Hoe zullen zij mij ervaren? Zullen zij mij voldoende
vertrouwen om de reis huiswaarts aan te vangen? Voor sommigen van deze
delen voelt het zich samenvoegen met mij als een stukje sterven, een stukje
weggeven van zichzelf of een overgave zoals ze die nog niet hebben ervaren.
Vandaar dat er zoveel vertrouwen nodig is van hun kant om zich in mij te
laten vallen en zich over te geven aan mijn liefde, mijn koestering en mijn
bewondering voor alles wat zij hebben gedaan en ervaren.
Wat ik omschrijf is het proces van ascenderen, feitelijk geen Nederlands woord, maar de vertaling (verlichting, hemelvaart, opstijgen) heeft teveel andere verhalen aan zich hangen. Vandaar: ascenderen. Een proces van een steeds verdergaande acceptatie van het Zelf. Totale ascentie is de staat van totale acceptatie van het zelf én alle delen van het zelf.
Mijn ziel, degene die ik ben achter de sluier, heeft de keuze gemaakt om in dit leven alle delen van het zelf te integreren. Het menselijke deel van het zelf, degene die hier leeft op aarde, is een directe afgevaardigde van deze ziel, die deze keuze ondersteunt en uitvoert. Het klinkt wat gefragmenteerd, maar dat is om het duidelijker te kunnen uitleggen. Het gevoel is eenheid en een diepe warmte en liefde die er altijd is en waar ik mezelf altijd in kan koesteren. Die vlam, dat baken, wat ik ben, dat is de diepste verbinding met mijn ziel en daarin ben ik de eenheid die ik ben. Ik ben alles die ik ben.
Ik ben trots op het feit dat dit leven, het leven is waarin de keuze tot ascentie is gemaakt. Dat wil niet zeggen dat alle andere levens er niet toe doen. Alle andere levens hebben de ervaringen en de kennis gebracht die ik nu gebruik om het leven te leven dat ik nu leef. Alle andere levens waren delen van de ziel die erop uit werden gestuurd om deze ervaringen op te doen en stukje bij beetje het leven op aarde te gaan verkennen. Het accepteren van al deze delen veroorzaakt compleetheid. Het veroorzaakt ook een enorme uitbreiding van mijn bewustzijn. En een helderheid die alles verzengend aanwezig is. Helderheid die niets ontziet, letterlijk niets ontziet, oftewel alles ziet. Alles van het zelf en alles van de delen die de moed hebben gehad om terug te keren naar die alles verzengende helderheid.
Ascentie niet iets dat afgedwongen kan worden, geregeld, georganiseerd of in een vorm gegoten kan worden. Iedere structurering is feitelijk een ontkenning van delen die nog niet geaccepteerd kunnen worden. Iedere vorm is een onderdeel van de dualiteit die het ene wel goed vindt en het andere afwijst. Ascentie is diepe acceptatie en daarmee is het niet de makkelijkste weg. Het is niet het meest eenvoudige leven. Maar het is wel het meest voldoening schenkende leven. Het is het leven waarin de hoogste vorm van vreugde wordt gevonden en beleefd.
Met het accepteren van al deze delen is het belangrijk om zo goed mogelijk in mijn lichaam aanwezig te zijn. Simpel gezegd zal ik Thuis moeten zijn om de gasten te ontvangen en te verwelkomen. Soms is het zelfs zo dat ik veel vaker thuis moet zijn, omdat er zoveel gasten tegelijk binnenkomen dat er iets meer gastvrijheid, liefde en koestering nodig is. Sommige delen hebben een lange reis achter de rug, hebben veel gezien en meegemaakt en weten niet wat het doel van hun reis is. Ze voelen zich alleen verward, koud en verdwaald en hebben iets in zichzelf gevoeld waardoor ze de reis hebben aangevangen. Wat zij hebben gevoeld is mijn roep, de roep van mijn ziel en van mijn hart – kom maar. Kom maar hier en warm je aan het vuur van mijn eeuwigdurende liefde voor jou. Laat je maar vallen in mijn essentie en voel je thuis en geliefd in mijn aanwezigheid en mijn helderheid. Vertel me alles dat je hebt meegemaakt en ik zal er naar luisteren. Hou niets achter en laat me al jouw schoonheid zien. Schaam je niet voor wat je hebt gedaan of ervaren. Wees niet bang voor afwijzing. Jij bent een deel van mij.
De eer en de verwondering die ik iedere keer weer voel wanneer een deel is teruggekeerd - of meerdere delen - is enorm. Ieder deel brengt de passie mee waarmee zij hun ervaringen hebben opgedaan. De passie die nodig was om het leven te leven dat ze hebben geleefd of de ervaringen op te doen die ze hebben opgedaan. Het gevoel dat zoveel delen hun vertrouwen in mij hebben gesteld en geluisterd hebben naar die roep, dat gevoel, dat iets zo diep in hen zelf aanraakte, vervult mij met stilte. Een stilte en een weten en een diep voelen van de waarheid. Een waarheid die verder reikt dan menselijk is te verwoorden.
Het is echt. Het gevoel is echt. Ik merk het in iedere vezel van mijn lichaam. Het galoppeert vol vreugde door me heen en soms voel ik het drama, het verdriet en het verdwaalde en verwarde gevoel van de delen die terugkeren. Al is mijn vreugde groot, hun verwarring is soms groter en af en toe heb ik al mijn balans, liefde en de bewuste ademhaling nodig om het baken te blijven, de standaard, de rots in de branding en het diepe welkom te zijn. Sommige delen zien liever dat ik ze kom halen of zijn zo bang dat ze liever mij verleiden om buiten mezelf te komen spelen. Soms lukt het en ben ik uren of dagen van slag, verstrengeld met hun verhalen en hun zorgen en angsten. Dan ineens is daar weer die diepe inademing en de balans en weet ik dat het niet over mij gaat, maar over de delen van mezelf, verwarde en angstige delen die de roep van Thuis wel hebben gevoeld, maar nog niet kunnen aanvaarden. Dan komt de tijd van absoluut niets doen. Ik verleid ze niet. Ik dwing ze niet. Het enige moment dat hun vertrouwen voor mij zo groot zal zijn, dat ze werkelijk thuis willen komen, is het moment dat ik hen ten diepste kan accepteren. Het moment dat ik kan gaan zitten en zeggen – “Ja ik zie dat je angstig bent. Ik hoor je stem en heb even met je meegespeeld. Ik heb even mogen meebeleven hoe jij hebt geleefd. Ik heb even gevoeld hoe jij je toen voelde. Dank je wel voor deze ervaring. Nu ben ik Hier. In het diepste van mijzelf en de uitnodiging is daar voor jou om naar mij toe te komen. Alleen als jij dat wilt, als jij voelt dat jij daar klaar voor bent. En dan vieren wij samen jouw terugkeer en bekijken we alles wat jij hebt gedaan en vloeien er tranen van ontroering, verheldering en herkenning “.
Het is de letterlijke belichaamde ascentie
– de totale staat van acceptatie - die zowel hier als daar als overal
de weerklank van de gouden tonen van de ziel kan laten klinken teneinde
alle delen naar het zelf terug te roepen.
Deze tekst mag worden
verspreid, gebruikt in eigen groepen en gepubliceerd, mits de vermelding
van mijn naam en website gekoppeld blijft aan de tekst. Eveneens mag er
niets aan de tekst worden gewijzigd, ingekort of toegevoegd, zonder
voorafgaande toestemming van de auteur.
| | Powered by YMLP.com | |
| | ||