Wat hebben we toch een super vereniging, dit was het afgelopen jaar wel weer duidelijk. Bij alle klussen die op de club zijn gedaan, is er veel hulp geweest vanuit de leden. Er zijn verschillende oproepen geweest om te helpen en daar kwamen veel reacties uit voort. Hieruit maak ik op dat onze leden het fijn bij ons hebben en iets extra voor de club over hebben. Geweldig!

 

Wat is er buiten het tennissen in 2018 allemaal gerealiseerd op de club?

Zoals je hebt kunnen lezen, hebben we veel kunnen realiseren in 2018. Maar stilzitten is er niet op TVP want voor komend jaar liggen er alweer diverse projecten klaar, zoals:

Er staat kortom genoeg op stapel waar we met elkaar voor de vereniging onze tanden in kunnen zetten.

 

Annemarie Klaassen

 

Bij ons thuis aangekomen stapte Johan met zijn blauwe puntschoenen de drempel over en gaf Mieke, die zojuist had opengedaan, een hand en stelde zich voor “Zo mevrouwtje, u bent dus de gelukkige met wie ik een praatje moet houden.” “Pardon? Wie is dit Piet?” “Schat, dit is de man van dat voetbalprogramma waar jij zo’n hekel aan hebt. Het leek mij wel leuk als je hem eens in het echt zou treffen. En jij wilt niet door mij worden geïnterviewd dus dacht ik, ‘we doen het eens anders’. Na wat heen en weer gesoebat was Mieke bereid de uitdaging aan te gaan en begon het gesprek.

 

“Van Piet heb ik begrepen dat hij het voltallige bestuur voor dat krantje van jullie een interview afneemt maar u niet op de slachtbank wilt leggen.” begon Johan zijn intro. “Dat zal ik dan moeten doen dus vertel maar eens mevrouwtje, hoe hebt u zich in het bestuur gedraaid?”. “Nou meneertje, zullen we eerst eens een afspraak maken over hoe wij elkaar bejegenen voordat we verder gaan met dit gesprek.” antwoordt Mieke gedecideerd. “Piet had mij al gewaarschuwd voor de wijze waarop u wellicht zou kunnen reageren op mijn manier van acteren maar helaas kan ik daar echt niets aan veranderen.” stelt Johan zuchtend terwijl hij een sigaar uit zijn zak haalt. “Dan kunnen we dit gesprek als beëindigd beschouwen meneertje Derksen. En er wordt hier binnen ook niet gerookt.” reageert Mieke afgemeten terwijl ze opstaat en een uitnodigend gebaar naar de kamerdeur maakt. “Mevrouwtje met haar op de tanden, dat mag ik wel. Overigens ziet u mij toch niet roken, ik pak alleen deze bolknak om er aan te ruiken. Kom laten we opnieuw beginnen. Ik ben het hele stuk niet voor niets gereden. Zullen we elkaar dan maar tutoyeren mevrouw Waltmans?” vraagt Johan terwijl hij met zijn droevige hondenogen naar Mieke opkijkt. “Je bent al een heel eind op weg als je dat ‘mevrouwtje’ uit jouw vocabulaire laat Johan. En dan kan je mij gewoon Mieke noemen. Die even tersluiks naar mij kijkt en haar hoofd schudt. Ze gaat weer tegenover Johan zitten en wacht af. “Zal ik maar even koffie zetten?” vraag ik eigenlijk in het algemeen en zonder het antwoord af te wachten sluip ik naar de keuken. “Zet jij dan geen koffie … oh, nee, natuurlijk niet. Suf van mij. Ik heb hier een vragenlijstje gekregen en laten we die dan maar even afwerken.

 

Hoe lang zit jij nu in het bestuur?” vraagt Johan terwijl hij achterover leunt en zijn ene been over de andere slaat en zijn handen ineen vouwt. Mieke steekt van wal. “Ik was een jaar lid van de tennisvereniging toen mijn voorgangster Mattie van Dongen mij vroeg haar taken in de jeugdcommissie over te nemen. En omdat mijn jongens ook net lid waren geworden vond ik het niet meer dan normaal om ook iets voor de vereniging te doen. Ik ben toen acht jaar voorzitter van de jeugdcommissie geweest en heb veel leuke dingen beleefd. Maar op een gegeven moment werden Luuk en Mark senior en kon ik niet langer meer bij hun wedstrijden aanwezig zijn omdat ik op diezelfde momenten de jeugd begeleidde. Toen ben ik een jaartje gestopt met het vrijwilligerswerk en kon ik weer wat meer zelf tennissen en kreeg ik ook weer tijd voor andere dingen. Zo ben ik lid geworden van een kookbrigade, hartstikke leuk. In die periode met de jeugdcommissie had ik geen tijd meer om dat soort dingen te doen want naast mijn werk was ik ook bezig met een studie in Groningen die aardig wat tijd vergde.” Johan komt naar voren en zegt: “Jij werkt ook? Ik dacht dat je een huisvrouw was die op de tennis even een glaasje Chardonay achterover slaat en de tennistas dan ongeopend weer mee naar huis neemt.” prikt Johan. “Jammer Johan, onverbeterlijk en zo doorzichtig.” reageert Mieke. Onverstoord gaat Mieke verder: “Na dat jaar ontstond er in het bestuur een vacature en werd ik gevraagd deze in te vullen en onder andere de jeugdcommissie weer onder mijn hoede te nemen. Verder ook de technische commissie en de tennisschool.” “Wat vind je het leuke aan het bestuurswerk?” vraagt Johan. “Toch wel het kunnen inbrengen van nieuwe ideeën. Hoe houden we de jeugd bij de club betrokken. Daarom ga ik ook als afgevaardigde graag naar bijeenkomsten van de KNLTB om met anderen te brainstormen hoe je jeugdleden kan binden. Acties bedenken zoals de Sportparkdag waar we als TVP nieuwe jeugdleden proberen te werven. Het organiseren van sportclinics, samenwerken met de basisscholen van Albrandswaard, samen met Peter Schlee en Kees Hoogenboom kennismakingslessen promoten en hieraan opvolging geven door ze te enthousiasmeren voor onze club. En als je ziet dat dat soort initiatieven vruchten afwerpt is het alle moeite zeker waard.” “Jij tennist neem ik aan zelf ook Mieke?” “Ja natuurlijk Johan, waarom zou ik niet tennissen?” reageert Mieke als door een wesp gestoken.” Op zijn lijzige wijze poneert Johan weer een stelling om Mieke uit het evenwicht te krijgen: “Maar ik heb gehoord, en ik kan mij dat ook wel levendig indenken, dat vrouwentennis er minder dynamisch uit ziet dan herentennis en dat het eigenlijk niet zo veel voorstelt.” Een minzaam glimlachje plooit om de mond van Johan. “Hoe kom je daar nu toch bij. Al dat machogedrag.

 

Damestennis is net zo interessant als herentennis en iedereen die dat niet ziet zit in zijn vooroordelen vastgeroest.” bijt Mieke Johan toe. “Mieke ik geef alleen maar aan wat ik weleens heb gehoord. Volgens mij kan de nummer 1 in het vrouwentennis zelfs niet winnen van de nummer 1.000 van het herentennis. Hoe raar is het dan dat ik dit soort vragen stel. Wat doet damestennis er dan eigenlijk nog toe?” “Jij begrijpt het echt niet Johan, heel jammer is dat. Ontzettend veel vrouwen hebben enorm veel plezier in deze sport, of je nu een bal hard slaat of niet. Heb je nog meer onzinnige vragen?” bijt Mieke bits. “Het is alleen maar een constatering Mieke, ligt toch wel erg gevoelig begrijp ik. Ok dan, hoe goed ben jij met tennis?” “Wat een rare vraag is dat weer. Daar oordeel je zelf toch niet over. Laat dat maar in de wedstrijd zien. Op maandagavond tennissen we met een grote club van twaalf dames, weliswaar afhankelijk van de weerssituatie, maar dan hebben we bijzonder veel plezier.” Les heb jij zelfs niet meer nodig begrijp ik dan?” zuigt Johan. “Nou om je de waarheid te zeggen, eigenlijk niet. Woensdagavond hebben we met ons competitieteam les maar dat is meer voor de andere leden van het team om met mij op een gelijk niveau te komen. Wel is er schijnbaar nog een verbeterpuntje voor mij en dat is lopen. Peter Schlee zegt elke les dat ik beter moet leren lopen maar dat gaat volgens mij niet meer lukken. En wat misschien ook zou werken is een betere focus houden. Zo nu en dan pik ik toch weleens wat op van de andere banen maar dat ligt ook eigenlijk in het verlengde van mijn bestuursactiviteiten: je moet toch op de hoogte blijven van wat er speelt onder de leden?” “Johan lijkt enigszins onder de indruk van deze opmerking en vraagt:

 

Maar wat is nu echt jouw sterke punt met tennis?” Op dat moment stapt Mark toevallig de kamer en sneert: “Haar service!” “Dank je Mark, ik kan nog veel meer onderdelen verzinnen maar dit is er ook een.” reageert Mieke en ze knikt pedant. Mark reageert en zegt: “Mam..., kom op.” Om de vrede te bewaren verschijn ik vanuit de keuken en vraag aan Johan: “Volgens mij weet je zo wel genoeg. Zal ik je maar naar huis rijden dan kan je er een mooi stukje van maken. Ik denk wel dat Mieke het eerst wil lezen. Dat kan toch wel?” Johan klautert uit de stoel, pakt zijn sigaar van tafel en zegt: “Ik zal er een mooi verhaaltje van maken, maak je geen zorgen Piet. Bij jouw vrouw durf ik niet meer met een slecht verhaal aan te komen.”

 

Johan Derksen