“We gaan kijken hoelang ik dit volhoud Walther dus ik begin maar gelijk. Jullie pa probeert zo min mogelijk financieel bij te dragen aan het maatschappelijk belang door elke vorm van belastingontduiking toe te passen en dit verder via colleges en geschriften nog zo wijdverbreid mogelijk te verspreiden. Jullie moeder neemt als rechter allerlei jeugdtrauma’s en onverwerkt leed van daders in haar vonnis mee, zodanig dat steeds meer gevangenissen te kampen krijgen met leegstand en jijzelf Maurits, wringt je in allerlei bochten om jouw ‘clientèle’ via zogenaamde procedurefouten op vrije voeten te krijgen. Ben jij, Walther, misschien de enig rechtschapen persoon in de stamboom van De Haantjes?” Ze kijken elkaar verbaasd aan en dan zegt Walther: “Jouw vraag vind ik redelijk suggestief Piet.” “Sterker, ik zou jou nu van laster en smaad kunnen betichten en er een zaak van maken meneer Waltmans. Mijn ouders zijn eerzame mensen die zich keurig aan het Wetboek van Strafrecht houden en verder naar eer en geweten handelen. Net zoals ik dat overigens doe.” plaatst Maurits een uitroepteken achter het bezwaar van Walther.

 

     

 

In gedachten zie ik mijzelf al gelijk achter het hekje staan waar een vileine Maurits mij de oren wast van de aantijgingen die ik in de Nieuwsbrief van TVP heb gebezigd terwijl de rechter mij hoofdschuddend en tegelijkertijd bestraffend aankijkt. Ik kies eieren voor mijn geld en begin opnieuw: “Hé mannen, jullie kennen mij, immer grappend. Even kijken hoe jullie zouden reageren.” Ik kijk ze hoopvol aan en geef ze allebei een ‘boks’ die ze gelukkig beantwoorden. Ik ontspan en gooi het over een andere boeg: “Waren jullie ouders streng voor jullie?” Walther denkt even na en kijkt naar Maurits. Maurits pakt het op en zegt: “Ja, ik denk het wel. Wellicht strenger dan thuis bij menig vriendje. ‘Recht is recht, krom is krom’ zeiden mijn ouders altijd.” “Leuke woordspeling Maurits, lang over nagedacht?” vraag ik spottend. Walther valt in: “Nou, het was niet echt een motto maar we moesten onze ouders niet iets op de mouw spelden. Als ik iets aan mijn moeder vroeg en zij zei: ‘Nee, dat gaan we niet doen.’ dan moesten wij bij mijn vader niet aankomen met dezelfde vraag en erbij zeggen dat het van mams mocht.” Maurits gaat verder: “Zeker niet. Dat hebben we allebei wel geweten. Ik heb menig avond op mijn kamer moeten zitten.” Walther wijst naar Maurits en zegt: “Dat klopt. Jij had ook altijd wel een weerwoord.” Maurits gaat op de woorden van Walther in en zegt: “Ik heb per definitie niet iets met autoriteit. In die zin dat als je iets moet doen of laten en het wordt goed onderbouwd, dan heb ik er vrede mee. Maar niet omdat het zo al jaren gebeurt of omdat iemand vindt dat het zo is, nee, dan ben ik wel dwars.” Walther beaamt het: ”Gezag is inderdaad niet iets waar Maurits direct voor open staat. Maar als kind heb je ook niet alles te willen. En als je toch doorzeurde, en vooral Maurits had daar dus een handje van, ‘Maar waarom dan pa?’ antwoordde onze pa. ‘Waarom? Omdat ik je vader ben, daarom en daarmee basta.’  En natuurlijk had hij daar gelijk in. Alleen op dat moment vond jij het maar onzin.” Maurits onderstreept het verhaal van Walther: “We zijn streng doch rechtvaardig groot gebracht vind ik. Gewoon consequent en achteraf bezien is dat helemaal prima. Jij kon er ook beter mee omgaan.” zegt Maurits tegen Walther. “Jij was iets gezeglijker dan ik. Laten we het daar op houden.” “Dat is ook zo.” bevestigt Walther. “Ik ben niet iemand die het conflict zoekt. Ik weeg altijd wel af of het sop de kool waard is. Je kan je over alles wel druk maken maar het lost lang niet altijd iets op. Ik ben meer iemand van het harmoniemodel.”

 

Nadat ik de stewardess heb uitgelegd waarom ik achterstevoren zit staat ze toe dat ik mijn gesprek met Walther en Maurits voortzet als ik, als de landing wordt ingezet, weer netjes in mijn stoel ga zitten. ”Waarom ben jij je ouders en Maurits niet achterna gegaan en net als zij voor ‘het recht’ gekozen Walther?” “Misschien zou het mij wel passen want ik ben wel van de normen en waarden maar niet zo van de boeken. En daar moet je er heel wat van tot je nemen als je rechten gaat studeren. Ik heb na het gymnasium gekozen voor geschiedenis. Ik had een docent, de heer Van Nieuwenhuizen, en die kon fantastische verhalen vertellen. Fenomenaal. Ik hing aan zijn lippen en je stak er nog wat van op ook. Maar wat ik toen niet besefte was dat je die kennis natuurlijk ook voor een heel groot deel uit de boeken moest halen en dat er nog wel wat meer bij kwam kijken. Daar had ik toen even geen zin in. Na een half jaar gaf ik dan ook de brui aan mijn studie en stapte ik over op ‘Cognitieve Kunstmatige Intelligentie’. Maar ook daar ben ik mee gestopt.” Maurits kijkt Walther aan en zegt: “Ja, dat is eigenlijk heel jammer.” Waarna hij zich tot mij richt en zijn broer de hemel in prijst: “Walther zou het makkelijk kunnen, hij heeft een heel goed stel hersens en is super intelligent.” Ik kijk naar Walther en zeg: “Je kunt het nog altijd oppakken toch?” Walther kijkt uit het raampje waar de wolken als fris opgeklopte dekbedden voorbij drijven. “Natuurlijk kan dat.” draait hij zich weer naar mij. “Maar op dit moment werk ik nu alweer vier jaar bij KLM als ‘middleware specialist’. Ik zorg ervoor dat allerlei applicaties met elkaar praten.” “In fatsoenlijk Nederlands koppel jij diverse databases aan elkaar, bedoel jij?” vraag ik om verduidelijking. “Zoiets. Ik integreer informatiestromen tussen applicaties van KLM en haar partners en ik onderhoud deze ook. Verder los ik de problemen op waar gebruikers tegenaan lopen. Maar ik weet niet of ik het met deze uitleg voor jou helderder heb gemaakt Piet.” “Tuurlijk wel, maar als er lezers zijn die met vragen komen stuur ik ze wel door naar jou Walther.”

 

                                         

 

Walther vervolgt zijn relaas: “Ik heb in de loop der jaren uiteraard aardig wat cursussen gevolgd en ik heb ook veel geleerd bij CFT waar Caspar van Leeuwen de scepter zwaait. Daar heb ik toen in de functie van bedrijfsleider mij ook bezig gehouden met procesautomatisering van het bedrijf. Maar inderdaad, wat jij zojuist zei, misschien steek ik op een goed moment weer eens mijn neus in de boeken.” “Zou ik zeker doen Walther, Artificial Intelligence is ‘booming business’ dus wat let je.” “Graag in het Nederlands Piet. Voor de lezers ook wel zo begrijpelijk.” corrigeert Walther mijn inconsequent taalgebruik en door mijn zogenaamde taalpurisme heen prikkend. “Helemaal gelijk Walther. Kunstmatige intelligentie is een ‘bloeiende praktijk’, is dat beter?

 

Over bloeiende praktijk gesproken Maurits, ik begrijp dat jij momenteel zelf een bloeiende praktijk hebt.” “Dat klopt helemaal Piet. Maar ik heb die praktijk niet alleen, ik werk in het bedrijf met een aantal andere partners dus wij zijn gedeeld eigenaars.” “Maar jij was toch werkzaam bij een groot vooraanstaand advocatenkantoor en je had daar, zoals ik had begrepen, aardig wat succes. Waarom toch de sores van een eigen onderneming?” Op het moment dat Maurits hierop wil reageren begint het vliegtuig behoorlijk te trillen en niet veel later begint het zelfs te schudden. Via de luidsprekers worden wij dringend verzocht onze veiligheidsgordels vast te gespen. Het blijkt dat we ons in een fiks onweer bevinden. Hoewel het schokken slechts enkele minuten aanhield stierf ik duizend doden. Als we uiteindelijk weer ‘kalmpjes’ verder vliegen ontdoe ik mij van mijn gordel en richt mij, nog wat pips rond de neus, weer tot de mannen. “Gaat het Piet?” vraagt Maurits in een toonzetting waarin weinig mededogen doorklinkt. “Je ziet wel wat bleekjes. Spuugzakjes vol?” “Niets aan de zeis Maurits. Ik heb wel erger meegemaakt hoor. Luchtzakken van minimaal 30 tot 40 meter, noodlandingen en zelfs twee doorstarts.” sla ik een beetje door. “Tuurlijk Piet. Geloven wij meteen. Wil je misschien toch even een opkikkertje?” En gelijk drukt Maurits de serviceknop in en direct staat een stewardess naast ons en bestelt Maurits voor mij en voor zichzelf een whisky waar Walther het bij een glaasje rode wijn houdt. We tikken onze glazen verzoenend tegen elkaar en na een slok gaat Maurits verder met waar hij gebleven was: “Bij Houthoff had ik het zeker naar mijn zin. Ik heb daar aardig wat jaartjes gewerkt op het vlak van fusies en overnames, in de advocatuur bekend onder M&A transactions. Dat was slechts een van de sectoren waarin Houthoff actief is. Met onze nieuwe onderneming, 9Corporate, focussen wij ons volledig op fusies en overnames. Als eerste en enig advocatenkantoor in Rotterdam.

 

De naam 9Corporate is ook een herinnering aan onze vorige werkgever want wij zaten daar als team op de 9^e verdieping.” “Dat is een behoorlijke uitdaging lijkt mij, een eigen advocatenkantoor leiden. “Dat is het zeker. Maar ons team is daarop toegerust. Aan de basis staan mensen die het klappen van de zweep kennen. En nieuwkomers, stagiaires, lopen hand in hand mee met de ervaren mensen, de ‘seniors’, en worden niet gelijk in het diepe gegooid.” Walther mengt zich weer in het gesprek: “Maar het is toch aanpoten voor die mannen Piet. Bij Houthoff maakte Maurits soms wel werkweken van 120 uur!” “Dat meen je niet.” En volledig verbouwereerd kijk ik naar Maurits. Maurits lijkt enigszins beschaamd en toch ook weer niet. Hij beaamt met twee knikjes dat wat Walther zegt. “Dat is toch gekkenwerk Maurits.” zeg ik verbijsterd. “Wellicht Piet, maar soms moet je weleens even doorhalen. Er zijn met verschillende partijen afspraken gemaakt en die wil je toch als bedrijf, maar echt ook alle medewerkers die aan het project werken, nakomen.” Ik vraag aan Walther of hij ook zo geflipt is. “Nee, dat denk ik niet. Ik ben niet vies van werken en als er bij ons een probleem is dat, koste wat kost moet worden verholpen, ga ik na formele werktijd ook wel even door. Nee, overwerken vind ik geen punt maar zoals dat bij Maurits voorkomt, dat is niets voor mij. Ik heb Maurits ’s avonds wel maaltijden gebracht omdat hij al twee dagen niets had gegeten. Tenminste niet iets gezonds. Nou, geloof mij, Maurits zal bij mij nooit eten hoeven te brengen.” Ik val van de ene verbazing in de andere. Ik schud mijn hoofd en vraag: “Zijn er nooit mensen in jouw omgeving die zich afvragen waar jij nu eigenlijk mee bezig bent?” “Natuurlijk wel. Mijn moeder legde zo nu en dan heel subtiel een krant neer, zodanig dat ik de advertentie voor een andere baan niet kon missen.” “Maar wat is dan de drang om met dit werk door te gaan.” probeer ik. “Ik vind het fijn mensen te helpen, om na afloop van de klus te weten dat je het toch maar weer geflikt hebt.” “Maar als je mensen wilt helpen kan je ook de verpleging in Maurits.” pareer ik. Maurits leegt zijn glas, laat een klein boertje en zegt: ”Natuurlijk, maar dat zou niks voor mij zijn. Ik vind de materie ook zo geweldig. Vaak enorm complex maar ook de mensen die je ontmoet, dat is voor mij zo inspirerend. Het beste uit de mensen te kunnen halen en als team dan tot een schitterend resultaat te komen, geweldig. Nee, voor mij is het als een hobby.”

 

Walther verwijst naar zijn jeugd en vertelt: “Werken was bij ons thuis ook geen vies woord Piet. Vanaf ons veertiende hadden we al bijbaantjes en denk maar niet dat onze ouders het goed vonden dat wij de zes weken schoolvakantie lanterfantend door brachten. ‘Zoek maar lekker een vakantiebaantje. Dat is goed voor je.’ zeiden ze dan. “Maar toch hebben jullie beiden altijd tijd vrij kunnen maken voor ontspanning. En dan met name in het tennis.” Walther gaat gelijk rechterop zitten: “We hebben allebei altijd van sport gehouden. Ik was zes toen ik ging tennissen.” Maurits vult direct aan: “Het grappige was dat als wij ergens onderling een wedstrijdje hadden, of dat nu tennis was of hardlopen, ik Walther in het begin altijd aftroefde maar dat na een tijdje hij mij de les ging lezen. Vanaf mijn vijftiende heb ik volgens mij nooit meer op de baan van Walther kunnen winnen.” “Dat had ook te maken met een gewijzigde interesse van jou: de meisjes, het biertje, dat soort dingen kregen op den duur voorrang.” legt Walther uit. Maurits ogen stralen en zijn glimlach wordt breder: “Dat is zeker waar. Op een gegeven moment vond ik dat toch ook wel erg leuk. Maar we willen inderdaad allebei altijd winnen. Verliezen is geen optie. Walther heeft bijvoorbeeld een keer tegen zijn zin in een marathon gelopen maar dan wel vooraf een tijd bepalen die bijna onhaalbaar voor hem moet zijn.” “Ja, ik vond hardlopen niet echt leuk maar wilde toch kijken binnen welke tijd mij dat zou lukken.” “En?” vraag ik nieuwsgierig. “Geen wereldnieuws. Ik wilde binnen drie en een half uur maar dat is mij niet gelukt.”

 

   

 

De dame in het blauwe uniform met haar oranje sjaaltje houdt bij ons stil en zet een schotel heerlijke hapjes op de tafeltjes voor Walther en Maurits. “Wil je ook een sushi Piet?” biedt Walther mij de schotel aan. Als ik mijn sushi met gerookte paling en daarop unagisaus heb verorberd vraag ik de heren waarom hun vriendinnen niet mee zijn. “Nee zeg, dit is even een mannending hoor. Tak Chin en ook Melanie hebben zo ook hun eigen ding.” zegt Maurits. “Melanie tennist maandagavond, dinsdagavond en daarnaast heeft zij nog diverse ‘vriendinnendingetjes’ dus zij is zelf druk zat. En het mooie nog is dat zij mij verwijt dat we nooit eens samen daten. Dan staat er ineens een streep in de agenda en daaronder ‘date samen’. Het moet toch niet gekker worden.” “Maar Mel regelt wel veel dingen voor jullie. Volgens mij boekt zij jullie vakantie, regelt vervoer, stippelt alles uit…” Voordat Walther met zijn opsomming verder kan gaan valt Maurits hem in de rede: “Ja, maar Mel is ook al met pensioen, zij heeft er de tijd voor.” En Maurits schatert het uit. “Laat Mel het maar niet horen Maus. Volgens mij is ze maar zeven jaar ouder dan jij.” waarschuwt Walther zijn broer. “What happens in the plane, stays in the plane broertje.” waarbij Maurits gebarend zijn eigen mond dicht ritst.  

 

“Even nog over TVP mannen. Jullie zijn allebei jaren actief geweest in de jeugdcommissie maar daar zijn jullie op een gegeven moment mee gestopt. Logisch ook want stokjes moeten zo nu en dan worden doorgegeven.” Walther steekt zijn vinger op en reageert: “Maar ik ben nu wel weer ‘webmaster’ van de site van TVP. Dus voordat je nu gaat vragen, kunnen jullie nog wat voor TVP betekenen…” “Dat weet ik Walther.” antwoord ik terwijl ik een duim naar hem opsteek. De inleiding was eigenlijk voor Maurits bestemd.” lach ik vriendelijk richting Maurits. “Want Maurits, zoals zojuist begrepen maakte jij heel veel uurtjes dus was er ook weinig gelegenheid voor andere zaken. Maar nu las ik de volgende quote van jouw collega-partner Jan-Paul van der Hoek op de nieuwssite voor advocaten, juristen en notarissen: ‘Verder is parttime en flexibel werken bij ons mogelijk, en nemen we geen nieuwe klussen aan als dit onze werknemers te veel onder druk zet.’ Met andere woorden, die 120 uur behoort tot het verleden Maurits.” “Daar heeft Piet een punt Maus.” valt Walther mij bij. “Deze week heb je maar 60 tot 70 uur gemaakt.” “Bedankt broertje.” snerpt Maurits. “Dus ik dacht Maurits…” even laat ik een stilte vallen. “Weet je al waar ik naar toe wil?” “Ja logisch, Ibiza, want daar gaat dit vliegtuig heen.” probeert Maurits gevat. “Nee, ik wil je voordragen als voorzitter voor TVP. Daar lijkt jij mij uitermate geschikt voor, dunkt mij.” “Helemaal eens Piet.” gooit Walther nog even olie op het vuur.” “Nee Piet, dat zou geen goed idee zijn. Ik ben nu al niet zo vaak op de club en als voorzitter vind ik moet je daar frequent jouw gezicht moet laten zien. Als voorzitter ben je mede sfeerbepalend en dat doet Annemarie nog steeds uitstekend. Dus bedankt, maar nee.” “Maurits heeft het niet alleen druk met zijn werk maar zoals je hoort vraagt Melanie ook nog zijn aandacht.” helpt Walther zijn broer nu weer. “Zij reizen ook nog eens veel.” “Ja, dat is de ‘qualitytime’ die Mel vraagt. Namibië, Mexico, Colombia en in december Guatemala.” “En voor jou is het voorzitterschap ook geen optie Walther?” probeer ik nog even. “Hoewel ik niet de werkuren van Maurits heb, ben ik naast mijn werk ook nog druk. Naast tennis doe ik mee met een zaalvoetbalteam in Rotterdam, ben ik, kalmpjes aan, zoekende naar een nieuwe woning, game ik zo nu en dan nog, gelukkig overigens wel een stuk minder dan dat Maus en ik vroeger soms deden, en sta ik ook nog met grote regelmaat in de keuken want koken vind ik ook enorm leuk.” “Vergeet de wijnproeverijen niet Walther.” doet Maurits nog een duit in het zakje. Maar gelukkig houdt Walther de deur nog wel op een kier: “Zeg nooit nooit Piet, maar voorlopig is het voorzitterschap niet voor mij in te passen.“ Noodgedwongen draai ik mij om en klik de riemen weer in elkaar. En met een open einde is de landing ingezet.

 

 

 

 

“Gedurende onze studie groeide het als vrienden en deden wij steeds vaker leuke dingen zoals een potje squashen, samen winkelen, films kijken en van het een kwam het ander.”

 

“Als hij iets in zijn hoofd haalt, dan regelt hij dat ook en vaak direct. Ik kan nog wel eens wat uitstellen, terwijl dat zonde is.”

 

“Mijn zorgzaamheid.”

 

“Hij mag wel iets romantischer zijn.”

 

“Hij doet de boodschappen en kookt vaak.”

 

“De was vouwen, maar dat doe ik bijna altijd (voor de meeste huishoudelijke taken hebben we een hulp).”

 

“Op het werk, hij geeft leiding aan een team process-engineers en voelt zich vaak verantwoordelijk voor de hele fabriek.”

 

“Area lead process engineering bij Huntsman op de Botlek. Zij maken polyurethanen, die jullie kunnen tegenkomen als grondstoffen voor dashboards in auto’s of vulling voor stoelen of bankkussens.”

 

“Uiterlijk wat meer op mij, innerlijk zeker meer op Bas. Hij snapt ze daardoor wat vaker dan ik.”

 

           

 

“Hij kan heel streng zijn, maar ook heel lief. Ik vind dat hij ze wel vaak plaagt, maar hij zegt dat het juist goed voor hen is om ze daarmee leren om te gaan.”

 

“Volgens mij kan hij het wel een beetje aandikken.”

 

“We spelen samen met een team Ultimate frisbee, maar dat is niet iets wat je over 20 jaar ook nog speelt, tennis wel!”

 

“Een zoveel gangen menu van een sterrenrestaurant.”

 

“Een goed messenslijpset.”

 

“Teveel Nederlandstalige meezingers achter elkaar.”

 

“Hij verraste mij met een etentje bij een sterrenrestaurant in Rotterdam. Oma paste op de kids.”

 

“Als mensen oneerlijk zijn, of anders doen dan wat ze zeggen.”

 

“Een wereldreis maken en alle plekken bezoeken die hij op zijn lijst heeft staan en vaak goed uit eten.”

 

“Keira Knightley van Pirates of the Caribbean.”

 

“Een messenslijpcursus.”

 

“Als hij mij helpt met grote opruimprojecten.”

 

“Bas is mijn beste vriend en een geweldige lieve vader.”

 

“Dat hij wel op een tennisvakantie zou willen gaan om nog beter te worden.”