Een woordje van de directeur ... |
Beste vrienden en sympathisanten,
Oostrem viert binnenkort feest. We nodigen jullie allemaal uit op de officiële opening van Wilsele 2 en de Opendeurdag.
De nieuwe thuis voor 8 volwassenen met diep verstandelijke beperkingen werd mogelijk gemaakt door de aanhoudende financiële steun van zovele vrienden van Oostrem. Het is logisch dat we met hen, maar ook met alle andere sympathisanten en stakeholders, het glas heffen op 28 mei 2017. We verwachten jullie om 11u30 op de Aarschotsesteenweg 532 te Wilsele. Na de opening feesten wij verder op de Opendeurdag die in Herent plaats vindt.
We vieren feest in een periode van grote onrust in de sector. Het beleid van minister Vandeurzen wordt op een amateuristische manier uitgerold. Niemand is tevreden, noch het gros van de gebruikers noch de erkende zorgaanbieders, maar de minister zet onverstoorbaar door. Enkel de gebruikersorganisaties, die het eigen regie denken tot een absoluut dogma verheffen, zijn tevreden. Het is vooral Onafhankelijk Leven dat de toon zet. Zij hebben hun agenda doorgedrukt en geven de volgende vuistregels door: ‘Geef nooit inzage in de middelen die persoonsvolgend werden toegewezen, maar onderhandel tot op het bot’, ‘Elke job die in de sector verloren gaat, door het nieuwe beleid, zal vervangen worden door nieuwe tewerkstelling’. Sommige personen en hun netwerk zijn perfect in staat om de regie volledig in handen te houden, maar heel wat gebruikers streven enige geborgenheid en bescherming na. Het is deze laatste groep die volledig over het hoofd gezien wordt. Het lijkt alsof de afbouw van de klassieke verzorgingsstaat een doel op zich is geworden.
De overheid trekt zich meer en meer terug en laat de kosten voor de gebruikers en de voorzieningen systematisch oplopen. Zo ontvingen wij 0 € subsidie voor de realisatie van Wilsele 2 en brachten wij zelf € 450.000 op voor de ingrijpende verbouwingen. Gelukkig konden wij rekenen op heel wat
giften en een subsidie van € 15.750 € van de provincie.
We krijgen geregeld de vraag wat ons er toe aanzet om, in deze tijdsgeest, systematisch uit te breiden en nieuwe initiatieven te ontwikkelen. Dat heeft alles te maken met de kernopdracht van onze vzw, nl. de zorg voor de meest kwetsbaren in onze omgeving.
We danken jullie oprecht omdat jullie ons in deze kernopdracht, op alle mogelijke manieren, blijven ondersteunen.
Mario Vanhaeren |
SPONSORACTIE 2018
In het vorige Oostremnieuws vermeldden wij dat de sponsoractie 2018 plaats vindt in de directe omgeving van Heidelberg, Speyer en Weinheim. Uitvalsbasis is de jeugdherberg in Mannheim.
De aankondiging van deze actie zorgde al voor heel wat enthousiasme en een aantal personen schreven zich meteen in.
We zullen jullie de volgende maanden concretere informatie bezorgen, over de wandel-, fiets- en recreatieve mogelijkheden. Het is sowieso een prachtige streek waar de organisatoren met zeer veel goesting naar toe trekken om alle programma-onderdelen uit te werken!
We hebben de volledige jeugdherberg afgehuurd. De jeugdherberg telt 73 kamers, waarvan 4 aangepaste kamers voor rolstoelgebruikers. De totale capaciteit bedraagt 258 bedden. Omdat wij over het hele gebouw beschikken, kunnen we inspelen op de vraag naar één-, twee- en meerpersoonskamers. Het gebouw werd volledig gerenoveerd en elke kamer heeft eigen sanitair.
De prijzen zullen ongeveer hetzelfde zijn als de vorige keer, nl. 200 € voor een meerpersoonskamer, 240 € voor een tweepersoonskamer en 260 € voor een éénpersoonskamer. Dit bedrag wordt verhoogd met een sponsorbijdrage van 180 €. Kinderen, vergezeld door hun familie, betalen geen sponsorbijdrage.
Gezien de korte afstand, nl. 400 km, promoten wij eigen vervoer en carpooling. Uiteraard blijft vervoer met liftbus en fietsenaanhangwagen behouden.
Tijdens de opendeurdag op 28 mei staan wij ter beschikking voor verdere informatie.
|
|
Op dinsdag 14 maart reden we met 2 busjes vanuit ‘De Wilg’ naar de Philipssite in Leuven . Doel van dit bezoek was om de talrijke brieven die geschreven zijn aan Meneer de Minister Jo Vandeurzen daar te posten in de grote rode brievenbus. Eerst was er verbazing. Hoe? We gaan vandaag niet naar de markt in Herent? Waarom niet? Wat gaan we daar doen? We gaven een korte uitleg over de besparingen en de persoonsgebonden financiering die de Minister wil invoeren. Voor mensen in een zorginstelling is het moeilijk om hun financieel plan zelf op te stellen.
We willen dat aan Meneer de Minister duidelijk maken door middel van de geschreven brieven, die we samen met nog andere instellingen uit de regio, vandaag naar hem persoonlijk gaan opsturen. Iedereen was overtuigd om mee te gaan. Ook de vrijwilligers van onze werking stapten gewillig mee in het busje.
Dirk vond het wel een beetje spijtig dat er voor zo een belangrijk moment maar weinig mensen en andere instellingen aanwezig waren. Wij van Oostrem waren gelukkig goed vertegenwoordigd. Zo hoort het ook. Zijn leuze: “Als we niet content zijn met de bezuinigingen van Jo Vandeurzen , moeten we ons laten horen !“ Een andere verontwaardiging van hem was, dat de Minister zich nergens liet zien. Gelukkig waren er ROB TV en de krant die ons verhaal extra kwamen ondersteunen door het naar buiten te brengen via de media. Herman heeft dat allemaal goed kunnen verwoorden. Zo zal ons protest toch nog gehoord worden en zal Meneer de Minister ons wel een antwoord moeten geven op al onze brieven. Hij is toch ook maar een mens hé? Dirk gelooft erin dat het allemaal goed zal komen.
Het zonnetje stond die ochtend aan onze kant en dat is alvast een goed teken. Sabrina: "Ik hoop dat deze actie iets zal opbrengen en de Minister deze daad niet zomaar naast zich laat liggen. Iedereen van ons wil toch graag een goede zorg voor een haalbaar budget EN een garantie voor onze toekomst !"
Meneer de Minister, wij zijn alvast in volle verwachting van UW antwoord !!!
Dit artikel werd geschreven door Leefgroep De Wilg.
|
IN MEMORIAM
Op 12 februari 2017 overleed Denis Spileers op 85-jarige leeftijd, vader van Veerle die in Be-Home Wespelaar woont. Ter nagedachtenis aan de ouders van Veerle zullen wij er alles aan doen om haar een echte thuis te blijven bieden.
| AGENDA
28 mei 2017
Officiële opening Wilsele II + Opendeurdag
12 augustus tem 15 augustus 2017
Vriendenreis Berlijn
13 en 14 oktober 2017
Kaas- en Wijnavonden
24 augustus tem 27 augustus 2018
Buitenlandse sponsoractie Mannheim
|
VOLG ONS!
Alle laatste nieuwtjes, foto's van onze activiteiten en belangrijke aankondigingen vind je op onze facebook-pagina!
| | |
Op 28 mei 2017 viert Oostrem de feestelijke opening van Wilsele II, het nieuwe woonproject aan de Aarschotsesteenweg dat een thuis zal bieden aan 8 personen met diepverstandelijke beperkingen. Dit feestelijk moment vieren we graag samen met u!
We nodigen u graag uit op deze officiële opening, gevolgd door een lekkere barbecue met muzikale omkadering. Voor de sportievelingen onder ons worden in de voormiddag zowel wandel- als fietstochten naar Wilsele II aangeboden. In de namiddag kan u zich dan weer loslopen in de kinder- en volwassenenjogging.
Alle informatie vindt u in de flyer in bijlage en op oostrem.be !
|
"Heel wat kwaliteit, die jarenlang in de zorgsector werd opgebouwd, dreigt verloren te gaan."
Sinds 1 januari 2017 worden voorzieningen en diensten die personen met een beperking huisvesten of ondersteunen niet langer gesubsidieerd. Alle middelen werden ‘persoonsvolgend’: de persoon met een beperking ontvangt zelf het geld en kan zelf zorg inkopen. De eigen regiegedachte staat hierbij centraal. Dat zou in theorie meer vrijheid en autonomie moeten opleveren, maar is in de praktijk lang geen schot in de roos.
Het recht op afhankelijkheid
Het westen is al een hele poos in de ban van autonomie, individualisme en zelfregie. Terwijl we in het naoorlogse Europa het concept van een rechtvaardige samenleving centraal stelden, het beleid er zoveel mogelijk op gericht was om inclusie te realiseren en solidariteit en sociale rechten speerpunten waren, ligt de focus vandaag op een streng efficiëntiebeleid dat vanuit louter economische motieven vertrekt.
Onder invloed van het neoliberale denken heeft onze democratische orde zowat alles wat ‘sociaal’ is in regeltjes gegoten. Een ‘voor-wat-hoort-wat’-mentaliteit staat voorop. Plichten gaan rechten vooraf. Wanneer er sprake is van afhankelijkheid, dan gelden strenge voorwaarden die nauwkeurig in de gaten worden gehouden door een wantrouwige administratie. Men gaat er immers van uit dat mensen de neiging hebben om te profiteren. Programma’s voor sociale welvaart worden geschrapt als gevolg van het narratief van de reductie van overheidsschuld. Het collectieve denken over verantwoordelijkheden en basisrechten raakt ondergesneeuwd door een politiek die alles aan de kant schuift voor marktwerking. Tegelijk wordt heel wat dienstverlening afgebouwd. Die besparingsreflex - in combinatie met een ongekende efficiëntiefetisj - verliest al te vaak de lange termijn uit het oog. Dat heeft voor heel veel mensen een verwoestende impact. Dat geldt eveneens voor hun directe omgeving.
Dit gaat bij uitstek op voor de zorgsector. Vanuit het blinde streven naar zoveel mogelijk onafhankelijkheid van de patiënt of zorgbehoevende, vergeet men al eens het recht op afhankelijkheid, om iets niet alleen te kunnen doen, om hulp en zorg te vragen aan anderen. Het klinkt vandaag bijna als vloeken in de kerk, maar het ontbreekt tegenwoordig aan een pleidooi voor sociale rechten. Er zijn nu eenmaal basisrechten die niet ter discussie kunnen gesteld worden en die niet verder mogen afgebouwd worden.
In een samenleving waarin de ‘vermaatschappelijking van zorg’ opgang maakt en systemen als de ‘persoonsvolgende financiering’ de toekomst uitmaken, is dergelijk pleidooi meer dan ooit nodig.
Vermaatschappelijking van de zorg
Wat is dat nu eigenlijk, de vermaatschappelijking van de zorg? De minister van welzijn stelt – helemaal in de lijn van het heersende economische jargon - dat het gaat over het “mobiliseren van het sociaal kapitaal” dat in onze samenleving aanwezig is. Mantelzorg is het nieuwe credo. Dat houdt in dat de informele zorg door vrienden, familie, buren, collega’s en kennissen centraal komt te staan. Als de informele zorg meer en meer de professionele zorg moet vervangen, dan schuift de overheid één van haar kerntaken van zich af. De afbouw van toegankelijke en betaalbare zorg legt een nog grotere druk bij iedereen en dus op de hele samenleving. Het is nu al vaak onmogelijk om kinderopvang te vinden en actieve vijftigplussers moeten hun langere loopbaan combineren met de zorg voor hun ouders én kleinkinderen.
Het Verdrag van de Rechten van de Mens stelt terecht dat personen met een beperking volwaardige burgers zijn met recht op een volwaardige plaats in de samenleving. Voor velen onder hen is dit slechts mogelijk door een goed samenspel tussen het eigen netwerk en professionele ondersteuning.
Onze samenleving is de laatste jaren veel complexer geworden en de nood aan zorg groeit. Het vermaatschappelijkingsdebat wordt tegenwoordig gebruikt in een besparingspolitiek. Mensen worden meer en meer op zichzelf aangewezen en bezwijken steeds vaker onder de omplexiteit van de verschillende rollen die zij moeten opnemen.
|
|
Echte vermaatschappelijking zou net méér moeten inzetten op goede, ondersteunende diensten en professionals die mee de zorgvraag omarmen en zich mee ontfermen over personen met een zorgnood en hun omgeving.
Persoonsvolgende financiering
Persoonsvolgende financiering betekent dat personen met een beperking zelf het geld ontvangen waarvoor voorzieningen in het verleden werden gesubsidieerd. De uitrol van dit nieuwe systeem kent nog heel veel tekortkomingen. De personen met een beperking krijgen een bedrag toegewezen waarvan zijn niet kunnen inschatten of dit hun zorgnood zal dekken. Bovendien krijgen personen met een zelfde zorgnood niet steeds hetzelfde bedrag. Tot op vandaag zijn er nog duizenden personen met een actieve zorgvraag die geen budget ontvangen.
Omdat de financiering losgetrokken wordt van het aanbod (de voorziening) en mensen met een beperking nu zelf hun ‘rugzakje met geld’ mogen beheren, zien we dat heel wat voorzieningen in de moeilijkheden komen. De ‘cliënt’ of de ‘klant’ kan kiezen om zijn budget integraal aan de voorziening te geven (voucher), maar hij kan ook gaan ‘shoppen’ over voorzieningen en diensten heen en zelf zijn ‘zorgpakket’ (cash) samenstellen, netjes geserveerd in een ‘zorgofferte’. Zie je door de bomen het bos niet meer? Geen probleem: je kan altijd - tegen betaling uiteraard - beroep doen op bijstandsorganisaties of zorgconsultants die je de weg wijzen. Voelt u ook nattigheid?
Met heel de idee van persoonsvolgende financiering heeft de minister de ambitie om voorzieningen te verheffen tot maatschappelijk verantwoorde ‘ondernemingen’ en personen met een handicap tot de CEO’s van hun zorgnood. Dat klinkt interessant. En dat is het ook, maar enkel voor een heel erg kleine groep. De ingewikkelde, onoverzichtelijke administratieve rompslomp levert voor de meeste mensen geen grotere zelfbeschikking op. De inspanningen die nodig zijn om alles zelf te regelen vragen om enorm veel tijd, organistatietalent en een sterk netwerk.
En wat met mensen met een verstandelijke beperking? Wat met zij die niet kunnen rekenen op een familiaal netwerk? Hen geef je niet méér onafhankelijkheid. Integendeel, hun vrijheid bestaat er net in dat ze kunnen rekenen op afhankelijkheid. Organisaties die hen mee borgen en met liefde ondersteunen in een maatschappij die niet altijd even begripvol is. Zij zijn slachtofffer van een paradoxale vrijheid.
De illusie van vrijheid
De persoonsvolgende financiering geeft de illusie dat mensen met een beperking de absolute vrijheid hebben hun zorg ‘in te kopen’ op ‘de markt’. Flexibiliteit en maatwerk moeten centraal staan. De vrije markt zet alleen producten in de markt die financieel aantrekkelijk zijn en die aan een zo groot mogelijke groep kunnen verkocht worden. Dat leidt meestal tot een kleiner aanbod. Het klassieke marktdenken hoort niet thuis in de zorgsector. Een goed uitgebouwde zorgsector gaat immers steeds op zoek naar een individuele afstemming op de specifieke vraag van de cliënt.
In andere landen waar het marktdenken al langer gangbaar is, komt men tot de conclusie dat de zorg alleen maar duurder is geworden en dat er een dure en torenhoge administratieve registratielast is bijgekomen.
In een vraaggerichte aanpak evolueert het aanbod naar datgene waar ‘het meeste geld mee te verdienen valt’. Standaardiseringszorg, minder flexibiliteit, minder diversiteit, dure specialismen zullen uiteindelijk overblijven. Enkel ‘economisch rendabele vragen’ overleven. Dat is niet zo fraai voor een samenleving die inclusief wil zijn.
Heel wat kwaliteit, die jarenlang in de zorgsector werd opgebouwd, dreigt verloren te gaan. Cliënten worden, willens nillens, in een systeem van eigen regie geduwd en moeten het nu zelf maar uitzoeken. Collega voorzieningen worden concurrenten voorzieningen.
|
Dit opiniestuk verscheen op knack.be en werd neergeschreven door Bieke Verlinden (SP.A - schepen van Sociale Zaken, Werk en Studentenzaken in Leuven) en Mario Vanhaeren, algemeen directeur van Oostrem, met meer dan 35 jaar ervaring in de zorg voor personen met zware ondersteuningsnoden. |
Kroniek van 50 jaar Oostrem |
In 1995 werd ik (Mario) door de vormingsgroep van het dagcentrum Wijgmaal uitgenodigd. De volgende vraag lag voor: “ Wij vinden alle activiteiten van Oostrem echt tof, maar… wij zouden graag echt werk verrichten.” “ Kan dat?”. We hebben de traditie om de vragen van onze gebruikers ernstig te nemen en we gingen op zoek naar’ echt’ werk. De aanwerving van Koen De Langhe, met zijn ongelooflijk enthousiasme, hielp ons daarbij. We legden onze eerste contacten met de stijfselfabriek van Remy en met Danone. Sommige bedrijven bekeken ons wat argwanend en stelden steevast de volgende vragen: “Kunnen jullie kwaliteit bieden?”, “Kunnen jullie leveringstermijnen respecteren?”, “Kunnen jullie een grotere productie aan?”. Met lef, eigen aan jonge ‘ondernemers’, beantwoordden wij deze vragen positief. We slaagden er in om grote opdrachten aan te trekken door andere voorzieningen te betrekken en … door ’s avonds werk mee naar huis te pakken en jeugdbewegingen in te schakelen.
Gedreven door de eerste successen openden wij in 1996 Dé Werkplaats in ons tweede huis in Wilsele dat nog wachtte op een definitieve bestemming. Daarna kregen wij de kans om onze werkplaats uit te bouwen in de Benedictushoeve. Deze hoeve, eigendom van de provinciale tuinbouwschool, werd door de gemeente Herent aangekocht met SIF (Sociaal Impuls Fonds)financiering. Het linkergedeelte van de schuur werd voor een bedrag van ongeveer € 150.000 omgebouwd tot een rolstoeltoegankelijke werkplaats. In mei 2001 opende Dé Werkplaats op deze nieuwe locatie. Alle investeringskosten werden gedragen door de inkomsten en door het engagement van de partnerorganisaties om bij te springen indien nodig. Intussen hebben wij ook een BTW statuut en fungeert Dé Werkplaats als een gekend arbeidszorgproject. Mensen met een grote afstand tot de reguliere arbeidsmarkt die niet, nog niet of nooit in staat zijn om betaald werk te verrichten, genieten in Dé Werkplaats van alle latente functies van arbeid. Personen uit verschillende voorzieningen werken er samen, werkmakkers worden vrienden en de dagen vliegen zinvol voorbij. Vanuit diezelfde gedachte kreeg de idee van Begeleid Werk stilaan vorm.
|
| |
