Op de vraag, hoe gaat het met ons? Kan ik zeggen, eigenlijk gaat het best goed met ons. Bijna 9 jaar geleden overleed onze lieve Luuk op 4 jarige leeftijd. Wat een groot verdriet en wat een gemis, verder met zijn drietjes, niet meer compleet. 

Na jaren verdriet en zoekende hoe nu verder, kwam daar onverwachts een lichtpuntje. Iris werd opnieuw grote zus van broertje, Bas.

Alles veranderde. Het oude kamertje van Luuk werd omgetoverd tot een nieuwe babykamer. Dat betekende ook alle spulletjes vn Luuk uitzoeken. Pffff dat was een hele klus, die me vele tranen gekost heeft. De kleren die Luuk aan heeft gehad, uitzoeken en in de kast voor zijn kleine broertje! Toen Bas geboren werd, kreeg hij die kleren aan en merkten we dat we dat eigenlijk niet heel moeilijk vonden, maar juist heel erg mooi.

Iris is inmiddels een jongedame van 14 jaar, in de 2e van de middelbare school en Bas een ondeugd van bijna 6 jaar, zit in groept 2. Echt een broer en zus die af en toe niet met, maar zeker niet zonder elkaar kunnen. En hoe mooi is het dat Iris verhalen vertelt over Luuk aan Bas. Zo leert Bas zijn grote broer toch een beetje kennen. We praten samen vaak over Luuk.

Op 21 december is de verjaardag van Luuk. Ik bak ieder jaar een taart met de leeftijd die hij eigenlijk zou worden en mooie sterren erop. Die dag vieren we Luuk zijn geboortedag, samen met de opa's, oma's, ooms en tantes. Ze komen dan een taartje eten. Daarna gaan we meestal met zijn viertjes wandelen, in het park waar Luuk vanuit het dagverblijf ook altijd ging wandelen. We schrijven een brief, maken een tekening en hangen dat aan een ballon. We laten daarna deze ballon op, zodat Luuk post krijgt op zijn verjaardag.

16 maart is zijn sterfdag. Altijd een lastige dag. Deze dag moeten we maar gewoon door zien te komen. Dat deze dag zo lastig is en blijft, heeft ook te maken met de manier van overlijden van Luuk. Dit hadden we zo graag anders gezien. Sinds het overlijfden van Luuk probeer ik mij hard te maken voor de mogelijkheid tot euthanasie bij kinderen tussen 1 en 12 jaar. Ik vind namelijk dat als een kind komt te overlijden dat dit kindje dan niet onnodig moet lijden tot het allerlaatste moment. Dit moet ook op een andere manier kunnen. 

Inmiddels heeft ons verhaal in een tijdschrift, in meerdere kranten en op online sites gestaan, heb ik gesproken op een symposium van D66 en was ik in het RTL nieuws. Iedere kans die ik hierin krijg, grijp ik aan. Niet voor mijzelf of voor ons als gezin, maar voor alle andere kindjes en hun gezinnen.

 

Heel veel liefs,

Gert, Marinka, Iris, Luuk* en Bas