Ik sla linksaf de Keyserlei in die als vanzelf overgaat in de Meir. Drie kruisingen verder sla ik weer linksaf en bereik de Wapper en kom uit op de Schuttershofstraat. De luxe winkelstraat waar modezaken als Chanel, Ralph Lauren, Louis Vuitton en Tommy Hilfiger aaneen zijn geregen. In ‘De Arme Duivel’ heeft Annemarie een tafel voor twee gereserveerd. Als scheidend voorzitter van TVP wilde Annemarie wel meewerken aan een interview waarbij ik aangaf geen beperkingen voor een locatie te hebben, per slot van rekening ben jij de voorzitter zoals ik tegen haar zei.

 

Ik zie haar aan een tafeltje bij het raam in gesprek met de kelner en loop op hen af. Als ze mij ziet zwaait ze naar mij en zegt: “Hoi Piet, kon je het vinden?” “Nee, Annemarie, ik dwaal nog steeds rond in dit Belgisch oord dus ik dacht bij mijzelf, laat ik het hier binnen eens vragen of ze weten waar ‘De Arme Duivel’ zit.” “Je hebt gelijk Piet. Het was een behoorlijk retorische vraag. Fijn dat jij er bent dan kan jij in ieder geval wel de juiste vragen stellen.” “Dat gaan we zien Annemarie en vraag haar wat zij drinkt. “Een alcoholvrije Virgin Mojito Royale Piet. Ik moet na het eten nog even terug naar kantoor dus ik houd het sober. Wat wil jij drinken?” “Nu we er toch zijn neem ik een ‘Bolleke’ van de tap. Hoge gisting en altijd een volle schuimkraag. Hapt heerlijk weg.” Annemarie wenkt de kelner die inmiddels weer was weggelopen en bestelt voor mij het ‘Bolleke’.

“Niet echt verbazingwekkend dat jij hier je interview wilde doen Annemarie. Al die sjieke winkels met haute couture. Maar volgens mij heb jij nog niet geshopt, ik zie geen tassen naast jou met opschriften als ‘Dior’ en ‘Gucci’.” “Nee, dat klopt. Ik wacht op Rob, die heeft mijn creditcard bij zich. Nee, gekkigheid Piet. Ik werk nog steeds bij DPG Media en dat heeft hier zijn hoofdkantoor aan het Mediaplein. Een schitterend nieuw gebouw dat nog maar een paar jaar geleden is opgeleverd. Maar we zitten hier inderdaad ook met name omdat ik Antwerpen ook zo leuk vind. Overal kroegjes en leuke restaurantjes en je kan je hart ophalen als je van lekker shoppen houdt. Een waar lustoord is Antwerpen dan.” “Moment Annemarie, jij rijdt toch niet vijf keer op en neer van Poortugaal naar Antwerpen?” Annemarie antwoordt lachend: “Zeker niet hoor, ik werk namelijk vier keer negen uur. Hoewel het nog geen eens zo’n groot probleem zou zijn hoor. Ik ga met de trein en met ruim een uur ben ik uit en thuis. Als ik met de auto naar Den Haag moet ben ik tegenwoordig ook een uur kwijt dus dat valt echt reuze mee. Ben jij nu wel met de auto Piet?” “Op advies van jou heb ik ook de trein genomen en hoewel ik geen liefhebber ben van het openbaar vervoer viel het mij dit keer erg mee. Maar jij werkte voorheen toch in Rotterdam?” De kelner zet mijn licht beslagen glas bier op het viltje waarbij de warme zon die binnenvalt de amberkleur van het vocht nog eens benadrukt. Annemarie pakt haar cocktail op en we laten onze glazen klinken. Na een slok geeft ze antwoord: “Dat klopt. Daar verzorgde ik onder andere de marketing en de public relations voor de losse verkoop. Omdat ik ook nog als een soort regelneef ook veel andere zaken op mij nam werd ik gevraagd ‘internationaal’ te gaan. Nu heb ik binnen de onderneming de stap naar operationeel manager gemaakt.” “Even voor de goede orde Annemarie, is dat een duur woord voor ‘manusje van alles’?” Annemarie schikt haar kapsel licht en reageert: “Nou dat is ook niet aardig Piet. Wij verzorgen alles op het vlak van de zakelijke serviceverlening, de marketing van de losse verkoop van magazines, kranten, cadeaukaarten en andere producten die wij aan de man brengen. Ook het concept ‘Bladcadeau’, een ‘standalone’ product hebben wij in onze portefeuille. Momenteel doen wij dat met negen mensen en die mag ik aansturen. Zowel in Amsterdam, Rotterdam als ook hier in Antwerpen.” “Dat is een mooie uitdagende stap die je hebt genomen Annemarie. DPG Media is toch eigenaar van het AD en NU.nl?” “Onder andere. Maar ook de Donald Duck, het Parool en de Libelle. En tevens behoort de radiozender QMusic tot de moedermaatschappij. Ze zijn nu zelfs voornemens RTL Nederland over te nemen. Dan krijg ik naast de BB-ers (Bekende Belgen) die ik nu als collega’s heb ook nog eens BN-ers als collega’s.” “Leuk is dat, kan je dadelijk gaan carpoolen met Mathijs van Nieuwkerk. Bezint eer ge begint Annemarie.” Annemarie draait met haar handen voor haar gezicht en zegt: “Cabaret Piet, cabaret.” Ik pak mijn bier en zeg: “Metoo Annemarie, metoo.”

 

We schieten samen in de lach en Annemarie vraagt of ik al trek heb. “Nou, ik zou wel wat lusten Annemarie. Zo’n kroketje in de trein is ook niet alles. En gelijk nog maar een Bolleke bestellen dacht ik zo.” “Weet je wat, neem ik er toch ook maar eentje. Het duurt toch even voor ik weer achter de burelen zit.” gaat Annemarie met mij mee. De kelner neemt onze bestelling op: wijngaardslakken in huisgemaakt kruidenboter voor Annemarie en zelf neem ik de tartufo rundertartaar. En in plaats van bier kiest Annemarie toch maar voor een prosecco.

“In het interview dat ik jou in januari 2018 afnam vroeg ik jou waar jij en TVP over vijf jaar zouden staan. Jij antwoordde toen: ‘We hebben als bestuur niet echt een visie waar wij over vijf jaar moeten staan. Sterker nog, het lijkt mij ondenkbeeldig als ik dan nog de voorzitter zal zijn. Volgens mij is de houdbaarheidstermijn van een voorzitter dan wel verstreken. Nieuw bloed kan nooit kwaad.’ Maar jij bent nog steeds als voorzitter actief voor TVP. Je begint op Rutte te lijken.” Voordat Annemarie antwoord geeft neemt ze haar glas op en nipt van de prosecco. Het nipje smaakt haar goed want direct erna neemt ze een wat fermere slok. Ze kijkt mij weer aan en begint: “Nou…,” en dan zwijgt Annemarie weer even en volgt een passant die langs ons raam loopt en pontificaal naar binnen kijkt en gaat dan verder: “Zeker is dat ik niet op Rutte begin te lijken Piet. Ik ben wellicht net zoveel jaren in functie als voorzitter als hij als minister-president, maar lijken op hem, echt niet. En zoals je weet treed ik bij de aankomende Algemene Ledenvergadering als voorzitter af en zal er een nieuwe voorzitter worden gekozen.” “Dat is waar Annemarie. Hoelang heb jij nu totaal in het bestuur gezeten Annemarie?” “Volgens mij een jaartje of zestien waarvan de laatste elf jaar als voorzitter. Daarvoor was ik secretaris.” “Hoe kijk je terug op die periode?” “Best wel met een voldaan gevoel eigenlijk. We hebben als bestuur heel wat zaken opgepakt en tot uitvoering gebracht. En dat is al die jaren redelijk stabiel gegaan zonder echte commotie. Het grappige is dat we nu weer een compleet nieuwe loungeset voor het terras hebben aangeschaft en dat was een van de eerste dingen die, toen ik als voorzitter aantrad, ook had geregeld. In die elf jaar hebben we behoorlijk veel zaken vernieuwd.” “Noem eens wat voorbeelden.” zeg ik terwijl de kelner de wijngaardslakken voor Annemarie neerzet en ik mijn tartaar krijg aangeboden. “Om een aantal dingen te noemen… eigenlijk is bijna het gehele interieur in die periode onder handen genomen. De kantine heeft een make-over gekregen met nieuw meubilair, onze eyecatcher met de wandgrote tennisfoto uit ‘negentien-Noach’, de bar zelf, professionele apparatuur in de keuken, de toiletten, de kleedkamers…” “Vergeet de aanleg van de nieuwe banen niet Annemarie.” onderbreek ik haar. “Inderdaad, ook die zijn volledig vernieuwd en daarnaast is de baanverlichting omgezet naar led-lampen. Toch een redelijk compleet verhaal lijkt mij zo. Maar laten we wel helder zijn, dit is niet alleen op mijn conto toe te schrijven. Alle bestuursleden hebben hieraan bijgedragen en vergeet ook zeker niet de hele grote groep vrijwilligers die daar waar het kon hun steentje hebben bijgedragen!” Ik neem een hap van mijn tartaar en vraag met een mond vol: “En wat heb je nog laten liggen?” vraag ik terwijl ik op haar wijngaardslakken wijs. “De slakken.” zegt ze licht verrast terwijl haar ogenleden tegelijkertijd meer oogwit onthullen. Ze pakt met het zilveren slakkentangetje een wijngaardslak van haar bord en haalt vervolgens met het dunne tweetandig vorkje de escargot uit het huisje en stopt het in haar mond. “Mmm, zalig.” zoemt Annemarie verzaligd. “Hoe krijg je ze weg?” vraag ik hoofdschuddend zonder het een vraag te laten zijn. “Onbegrijpelijk.” Plagend vraagt Annemarie of ik er ook een wil maar met een welgemeend walgend nonverbaal antwoord bedank ik. “Je begrijpt wel dat ik bedoelde wat je eigenlijk nog had willen doen maar waar je niet meer aan toe bent gekomen tijdens jouw voorzitterschap.” herhaal ik mijn vraag als ik mijn tartaar heb verorberd.

 

“Nou wat wellicht mijn opvolger zou kunnen initiëren is de hal voor de kleedkamers met het afhangbord te herinrichten. Een wat vastere opstelling met tafeltennistafel, voetbaltafel of dergelijke zodat daar de jeugd een soort van vaste ‘chillplek’ heeft. En ik vind het jammer dat ik niet verder kan bijdragen aan de verdere verduurzaming van TVP. We hebben het in het recente verleden ook wel over bijvoorbeeld zonnepanelen gehad maar toentertijd ging men er van uit dat het dak te zwak zou zijn om deze te kunnen laten plaatsen. Nu zijn we gelukkig weer een stap verder en blijkt het toch uitvoerbaar te zijn. Ik vind het fijn dat het bestuur de verduurzaming nu in een stroomversnelling brengt en heb daar een goed gevoel over.” “Grappige woordkeus Annemarie: stroomversnelling. Wat zou jij de nieuwe voorzitter van TVP naast die stroomversnelling mee willen geven?” Annemarie kijkt even naar het plafond alsof daar het antwoord op deze vraag te lezen valt en formuleert daarna voorzichtig: “Dat deze persoon in kwestie in ieder geval een sociaal verbindende persoonlijkheid met zich meebrengt. En ik weet dat de beoogde ‘opvolger’ dat zeker is.” “Aha, ik zie een ‘scoop’ aankomen!” reageer ik vol enthousiasme. “Wacht, nog even geen naam noemen. Ik bestel eerst nog een drankje zodat we alvast op de nieuwe voorzitter kunnen toosten.” Annemarie heft haar gestrekte vlakke hand en zegt met een wat fellere stem: “Ho Piet, ik ga geen namen noemen want anders loop ik wellicht andere mogelijke kandidaten voor de voeten en dat wil ik niet. Ook jij zult moeten wachten tot de ALV waar dit soorten bekendmakingen en besluiten thuis horen.” Verongelijkt hef ik mijn handen en zeg ontdaan: “Maar Annemarie, lekken gebeurt in allerlei kringen, zeg mij het nu en ik zal niet zeggen dat ik het van jou heb gehoord. Echt niet. Nou ja, aan Mieke kan ik het wel vertellen. En de jongens en de meisjes uiteraard.

 

Misschien nog mijn teamgenoten maar ook zij zeggen niks als ik vraag niets door te vertellen. Dus kom maar op met die naam.” Annemarie maakt met haar duim en wijsvinger een gebaar voor haar mond alsof zij deze dichtritst. “Jammer, heel teleurstellend Annemarie. Ik dacht dat wij zo’n goede band hadden.” “Piet, als pleister op de wond zal ik voor jou nog een Bolleke bestellen, misschien scheelt dat.” Ik haal mijn schouders op en reageer op klaaglijke wijze: “Bestel er dan maar gelijk twee want zo groot is nu mijn ontgoocheling.” Als er vervolgens een vrolijke serveerster in een kekke outfit mijn bier overhandigt word ik op slag weer blij. Ik maak een proostend gebaar naar de jongedame en kijk dan over de schuimkraag van mijn glas naar Annemarie en vraag haar wat zij zo meteen met al haar vrije tijd gaat doen. “Mijn ouders vragen allebei de nodige aandacht en daar stop ik als mantelzorger ook veel energie in. Zelf zit ik ook met regelmaat bij de arts en de fysio voor met name mijn knieën, mijn schouders en mijn nek. Deels ontstaan door de artrose die nu vat op mij genomen heeft. En ik besteed graag aandacht aan mijn kleinkinderen Aliyah van Ruby en Jonah van Marilou. Geweldig vind ik dat.

 

    

 

Sinds die kleintjes er zijn is er een stukje van mijn hart geopend dat ik nog niet kende. En… in juli komt er een derde kleinkind bij! Een jongentje!” glundert Annemarie naar mij. “Ja, dat is waar. Ik hoorde het van Casper. Wanneer is Marilou uitgerekend?” “Midden in de zomer: 24 juli.” Het glas dat ik zojuist had neergezet pak ik gelijk weer op en zeg verheugd: “Dan hoop ik dat het twee dagen later komt Annemarie. Ik ben namelijk de 26^e jarig en dan kunnen Cas en Marilou de jongen Piet noemen, een geweldige naam dacht ik zo.” “Ik zou geen bier meer drinken als ik jou was Piet. Je begint al aardig te hallucineren.” En gierend gooit Annemarie het hoofd achterover zonder een mogelijke nekhernia in ogenschouw te nemen. Ik zucht en zeg: “Geen scoop, geen vernoeming…, laten we er maar een eind aan breien. Jij hebt het laatste woord…, omdat je, nog heel even, voorzitter bent. Annemarie veegt de tranen uit haar ogen en schraapt haar keel alsof ze een aankondiging gaat doen: “Dank voor de ruimte die je mij nog even geeft Piet. Even zonder dolle…, ik hoop en reken er eigenlijk op dat het relatief ‘nieuwe’ bestuur met Marc en Leo, beiden nu een jaar bestuurslid, en zo dadelijk ook Liselotte, die als secretaris haar intrede doet, en de ‘oudgediende’ Martijn het positivisme vasthouden en uitdragen waardoor onze vereniging in een zeer gemoedelijke sfeer en een open cultuur zal behouden. En, oh ja, Piet, wellicht toch nog een klein nieuwtje voor jou en de lezers”. verrast Annemarie mij. “Er is mij gevraagd binnen TVP toch nog een functie te gaan vervullen.” Mijn oren gaan op stokjes en vraag: “En dat is?” “Als verplichte invulling vanuit de KNLTB is mij gevraagd om als vertrouwenspersoon te acteren. Het zou mij wel passen, zegt men, omdat ik ook wel word omschreven als mensen-mens en heel toegankelijk ben. En daar heb ik dus ja op gezegd.” Mooi Annemarie, dat pikken we toch maar net even lekker mee. Dankjewel.”  

 

Piet Waltmans