Verdriet is niet altijd zichtbaar. Dan huilt het van binnen. Dat kan een mens teveel worden, en om dan de stap naar hulp te zetten is een enorme.
Over het nut van verdriet, de last ervan en de ruimte die het mag hebben lees je meer in dit artikel.
Vriendelijke groet,
Hilda Lemaire
“Mijn levensvreugde is me ontnomen, niks is meer leuk.” Zo start Willemijn* haar verhaal nadat ze me telefonisch had verteld dat haar partner na een kort ziekbed is overleden.
Een intens verdrietige vrouw van begin 50 vertelt wat er is gebeurd en ik help haar te vertellen wat daarin met haar is gebeurd. Een onverwachts overlijden, zo snel, te onwerkelijk. Willemijn probeert de draad weer op te pakken en toch ook ruimte te nemen voor haar gemis. “Maar hoe doe je dat, snikt ze, iedereen zegt dat ik mag rouwen, maar hoe dan … en dat dingen gewoon doorgaan ……”
We nemen de tijd om te kunnen vertellen over die tranen die zo opgesloten zaten van binnen.
Willemijn is een stoere vrouw, een dappere, alles geregeld met de begrafenis in deze andere tijd, verantwoordelijk naar haar werkgever ‘geef me even de tijd en dan ben ik er weer hoor’ en werkt nu dus halve dagen. “Ook een prettige afleiding?” vraag ik. Dat beaamt ze. Er komt wat rust over haar heen.
*Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit.
Ik pak het verder op. “Wat is er zo akelig aan dat je je voelt zoals je je voelt?” Willemijn denkt na. “Ik ben alleen, echt alleen, en het nooit-meer-gevoel. Het is voorbij…….” Begrijpelijke tranen vergezellen haar woorden. Het mag, het kan.
Ik: “Een beetje gekke vraag ga ik je stellen hoor en ik bedoel het niet als onnozel. Wat is daar nu zo erg aan voor jou?” Het voor jou krijgt de nadruk.
Ze kijkt me aan, heldere ogen en zegt “Ik ben alleen en ik red het echt wel. Maar ik wil zo graag delen, want dan voel ik me veilig, vertrouwd, dat past zo bij wie ik ben.”
We gaan door op wie zij is. Wat betekent haar leven voor belangrijke anderen, wat weet ze daarvan. En er komt een mooi rijtje; attent, betrokken, trouw, oprechte interesse, betrouwbaar.
En dan stel ik de wat ingewikkelder vraag "Wat betekent je leven voor jezelf?".
"Huh, dat is een moeilijke vraag … ik ben op mijn 38e nog begonnen aan een studie omdat ik dat wilde, ik heb veel verdriet gehad dat we geen kinderen konden krijgen, goh ja, dat was ook eigenlijk verlies hè." Jazeker, stem ik in.
En vervolgt dan "Maar ik kan het zelf en ik doe het, ik ken mijn krachten."
We spreken over draaglast en draagkracht. De draaglast is nu groter dan haar draagkracht. Die was even ver te zoeken en ze komt er nu weer een beetje bij in de buurt.
Voelen wat je al allemaal gedragen hebt. De grond onder je voeten voelen waar je op kan staan en ook de bodem waar je verdriet op mag rusten.
