Myanmar (het vroegere Birma) wordt sinds tientallen jaren met een aantal bloedige burgeroorlogen geconfronteerd. Burgeroorlogen die telkens neerkomen op gewapende conflicten met een aantal minderheden die voor de vrijwaring van hun identiteit opkomen. Zoals de Arkhang, de Shan, de Kayar, de Katchin en de Karen. Een zeldzame keer sijpelt er in onze pers wat door over de strijd van deze laatste tegen de regering van Yangoon omdat hun guerrillalegers de Karen National Liberation Army en de Democratic Karen Buddhist  Army, die in de Gouden Driehoek aan de grens met Thailand en Laos opereren, ervan verdacht worden hun oorlogskas met drugssmokkel te spijzen. Maar over de oorlogen die tegen de andere volkeren gevoerd worden, hebben onze media het nog nooit gehad en hun namen zijn u dan ook waarschijnlijk onbekend. Het zijn nochtans bloedige conflicten die met verkrachtingen, het uitmoorden van onschuldige burgers, het bombarderen van dorpen etc. etc. gepaard gaan. Kortom met al het gruwelijke dat bij oorlogen hoort.

Die totale black out staat in schril contrast met de mega aandacht die de laatste weken gaat naar de repressie waarvan de Rohingya’s vandaag in datzelfde Birma het slachtoffer zijn en naar het weinig benijdenswaardig lot van de vluchtelingen die daardoor richting Bangladesh trekken.

Hoe is dit te verklaren? Het zal wel aan mijn slecht karakter te wijten zijn dat bij mij het sterke vermoeden ontstaat dat dit komt door het feit dat deze Rohingya’s islamieten zijn. Die media die ons absoluut de multiculturele maatschappij door de strot willen duwen (en dat is bij de meeste het geval) en die het bijgevolg behoorlijk vervelend vinden om steeds weer negatieve informatie over de islam te moeten brengen (aanslagen enz.), zijn er immers maar al te blij mee dat ze eindelijk moslims als slachtoffers en niet als daders mogen neerzetten. Het komt er met andere woorden op neer dat de grote aandacht die aan dat dramatisch nieuws uit Zuidoost-Azië wordt besteed voornamelijk voor Westers binnenlands gebruik is bedoeld. Voeg hierbij de hedendaagse neiging van journalisten om alles wat in de wereld gebeurt zo eenvoudig mogelijk voor te stellen en je krijgt het zwart-witverhaal over die goede Rohingya’s en de kwaadaardige Birmanen dat ons nu al enkele weken voorgeschoteld wordt. Het totaal gebrek aan dossierkennis waarmee dit allemaal gepaard gaat, zorgt er bovendien voor dat je voor enige nuancering noch voor een iets diepere uitleg op de media moet rekenen. Ze zeggen wie je als de ‘goede’ mag beschouwen en wie als de ‘slechte’. Dat moet volstaan. Zo stellen ze zich bijvoorbeeld nooit de vraag hoe het kan dat boeddhisten waarvan ze ons steeds verteld hebben dat ze toch zo verdraagzaam en pacifistisch zijn, zich plots met zo veel brutaliteit aan de Rohingya’s vergrijpen?

Collaborateurs van de Britten

Een zeldzame keer zal je in een krant vernemen dat de Rohingya’s door de Britten vanuit India werden ingevoerd om in Birma te werken, maar dat is een zeer eufemistische voorstelling van de feiten. De werkelijkheid is dat toen de Engelsen in de tweede helft van de 19 de eeuw het land koloniseerden, dit op een voor hen zeer typisch Britse wijze gebeurde. De Birmanen werden tweederangsburgers in eigen land. In die mate zelfs dat de regering van hare majesteit het nodig vond Indiërs te importeren om in de administratie aan het werk te gaan. Birmanen werden immers niet geacht hiertoe bekwaam te zijn en werden bovendien sterk gewantrouwd. Deze verdeel- en heerspolitiek had, net zoals dat in andere vroegere Britse kolonies waar ze toegepast werd, zeer dramatische gevolgen (denk aan Noord-Ierland). Op korte termijn kwam ze voor de plaatselijke bevolking zeer kwetsend over. Op lange termijn zadelde ze het land met een bijkomende etnische minderheid op. Een etnische minderheid die bovendien voor het grootste deel uit moslims bestaat, vermits vele van die Indiërs uit Pakistan en Bangladesh afkomstig waren. Het gevolg is dat moslims tot vandaag in Birma als collaborateurs van de Engelsen beschouwd worden. Hun aantal is bovendien de laatste decennia sterk gegroeid ten gevolge van een niet aflatende immigratiegolf uit Bangladesh die er voor gezorgd heeft dat de oorspronkelijke bevolking in bepaalde regio’s een minderheid is geworden. Nogal wiedes dat dit alles tot grote misnoegdheid heeft geleid.

Er wordt in onze kranten ook zeer weinig gewag gemaakt van het feit dat er in Birma al geruime tijd islamitische guerrillero’s regelmatig aanslagen plegen en/of ordetroepen in hinderlagen lokken. Zo is de huidige crisis het gevolg van een gelijktijdige aanval die op 25 augustus op verschillende politiecommissariaten werd uitgevoerd en waarbij een aantal politiemensen het leven lieten.

Geen enkele journalist stelt zich de vraag hoe het komt dat de Rohingya vluchtelingen blijkbaar alleen maar in Bangladesh terecht kunnen en bijvoorbeeld niet in het toch zeer naburige Thailand, waar de regering nochtans sinds het einde van de Chinese burgeroorlog en van het Vietnamees conflict aan een aantal minderheden die voor de communistische regimes op de vlucht waren, de toelating gegeven heeft zich op haar grondgebied te vestigen en hen zelfs land heeft toegekend om er in eigen gemeenschap te kunnen wonen. Het zuiden van dat land is bovendien overwegend islamitisch. Maar vermits onze pers tot hiertoe nooit gewag gemaakt heeft van het feit dat er precies in dat zuiden van Thailand nu al jaren wekelijks doden vallen ten gevolge van de burgeroorlog die er door een aantal islamitische milities tegen de regering gevoerd wordt, kan ze u niet vertellen dat deze laatste er als de dood voor is om islamitische vluchtelingen binnen te laten. Mogen we terloops ook opmerken dat Maleisië noch Indonesië (nochtans twee islamitische buurlanden van Birma) hun Rohingya geloofsbroeders een handje toesteken. Maar de VN vinden dit blijkbaar niet bizar en dit geldt ook voor de media en voor de internationale NGO’s die van hulp aan vluchtelingen hun handelsmerk hebben gemaakt. Die zijn er nochtans steeds als de kippen bij om Westerse regeringen op de vingers te tikken telkens als ze er de kans toe zien.

De Nobelprijs van Aung San Suu Kyi

De campagne die op dit ogenblik tegen Aung San Suu Kyi gevoerd wordt, getuigt van dezelfde oppervlakkigheid en van een gelijkaardig gebrek aan dossierkennis. De Nobelprijs voor de Vrede die haar in 1991 toegekend werd omwille van haar strijd tegen het militair regime dat het toen in haar land voor het zeggen had, zou haar moeten worden afgenomen omdat ze zich niet aan de kant van de Rohingya’s heeft geschaard. In feite hebben de media nooit de moeite genomen om zich behoorlijk over haar te informeren. Ze stelden haar voor als dat kleine tengere vrouwtje dat het tegen de stoere generaals van het militaire regime op durfde nemen, wat volstond om van haar een soort pacifistische Jeanne d’Arc te maken, die prachtig in een totaal ongenuanceerd zwart-witverhaal paste. Er werd ons nooit verteld dat ze haar bekendheid in Birma te danken had aan het feit dat ze de dochter was van Aung San Suu Kyi, de belangrijkste leider van de strijd voor de bevrijding van het land die tijdens WO II tegen de Britten een militaire collaboratie met de Japanners op het getouw zette en in 1947 door een concurrent vermoord werd op het ogenblik dat zijn land eindelijk onafhankelijk ging worden (*). Er werd ons ook nooit verteld dat ze waarschijnlijk in het Westen nog populairder was dan in eigen land omdat ze daar omwille haar zeer lang verblijf in het Verenigde Koninkrijk, haar studies in Oxford en haar huwelijk met een Brit als sterk verwesterst wordt beschouwd. Wat vooral doodgezwegen werd is dat Aung San Suu Kyi in haar strijd voor de mensenrechten nooit een woord van sympathie over gehad heeft voor de etnische minderheden die in Birma een keiharde strijd moeten voeren om hun identiteit te vrijwaren en haar stellingnames in verband met de Rohingya’s hoeft dus niemand te verbazen. Ze is blijkbaar nooit de heilige geweest die de pers van haar had gemaakt maar dat is niet haar schuld wel die van de media.

Moraal van het verhaal: we kunnen niet wantrouwig genoeg zijn t.o.v. de informatie die ons door de media wordt verstrekt. Zeker wanneer ze op verre continenten betrekking heeft.

*Ook over Soekarno, die ons steeds voorgesteld wordt als de grote held van de bevrijding van de derde wereld, vertelde men ons nooit dat de militair met het “fascistisch generaalsregime van Tokyo” collaboreerde en de Japanners hielp bij het bewaken van de concentratiekampen waarin zij de Nederlanders uit Indonesië opgesloten hadden.