Goede voornemens met Nieuwjaar: je hebt ze of je hebt ze niet. Het schijnt dat je ook 'een beetje' goede voornemens kunt hebben. Dat zijn degenen die 8 januari alweer zijn afgehaakt. Dus wat was mijn plan toen ik opeens eind vorig jaar ontdekte dat ik goede voornemens had, en niet 'een beetje'? Ik besloot me voor te bereiden en pas 9 januari te starten: zo nam ik vast een virtuele voorsprong op de afhakers.
Ik ga het nieuwe werken introduceren in mijn bedrijf, te beginnen bij de kantoorinrichting. Het begon allemaal met het verontrustende artikel in NRC dat zitten het leven ernstig bekort, zelfs als je de tijd neemt om te sporten. Zo lang als ik me kan herinneren, zeg ik al dat zitten een onnatuurlijke bezigheid is, zo je het al een bezigheid wilt noemen, dus ik ging meteen met kistjes en planken in de weer, maar het enthousiasme bekoelde na een paar uur staan behoorlijk. Van nature al een stijve hark, bleek staan aan een veel te klein werkblad mijn winterblues behoorlijk aan te zwengelen.
Om meer te bewegen, schafte ik mezelf - na lang uitstellen - een nieuwe computer aan, een aanraakscherm met elektronica erachter. Het bedienen met gebaren wil nog niet zo vlotten, omdat ik de gebarentaal niet beheers, maar verder is het scherm al vies en voos aan het worden van mijn handtastelijkheden. Daarmee was het zitten nog niet uitgebannen en ik ging op zoek naar andere oplossingen. Op internet vond ik bij worktrainer precies wat ik nodig had - op minder dan drie kilometer van hier. Die korte afstand bleek een belangrijk voordeel toen ik dreigde mijn startdatum van 9 januari niet te halen.
Ik bestelde een zit/sta bureau en een deskbike. Als voorbereiding op de goede voornemens gingen we het eerste weekend van het nieuwe jaar even buurten op het Buurkerkhof en kreeg ik vast een korte instructie over het gebruik van de deskbike en een tip voor de installatie van het bureau.
Ik was er helemaal klaar voor toen Joost donderdag 9 januari de spullen kwam brengen. De service ging tot de tweede verdieping! Al snel lagen de spullen door de hele kamer: je moet tenslotte overzicht bewaren als je een bouwpakket gaat samenstellen.
Nou kies ik mijn leveranciers altijd uit op de topproducten die ze leveren, maar om een of andere reden kreeg ik na een tijdje bouwen een beetje het 'melkschuimklopper'-gevoel. Voor degenen die dat niet kennen: dat gebeurt als je - ondanks een goed product en zorgvuldig handelen - toch niet het gewenste eindresultaat bereikt. Voor IKEA-adepten: schroeven overhouden en denken 'wat valt er straks spontaan af?'
Het motortje paste niet zoals ik dacht dat het zou moeten passen en dus maakte ik een foto, stuurde een mail en belde. Ik kreeg Martijn aan de lijn, die zich meldde met 'Jobmassage'. Even op het verkeerde been gezet, maar al snel werd duidelijk dat Martijn ook onwillige tafels masseert. Binnen een uur stond hij aan de deur. Hij zorgde dat het motortje op zijn plek kwam, maar vervolgens deed 't ding niet wat hij moest doen, namelijk het bureau op en neer laten bewegen. Met veel horten en stoten was er af en toe wat beweging; vergelijkbaar met degene die die dag zijn goede voornemens om meer te bewegen had laten varen. Martijn belde met de leverancier van het motortje maar de tips en aanwijzingen mochten niet baten.
Met de belofte van een nieuwe motor en een half afgebouwd voornemen om vandaag met het nieuwe werken te starten, ging ik maar weer op mijn bureaustoel zitten. Een uurtje later belde Joost. Ik had niet meteen in de gaten dat ik aan de slag moest, dus op de vraag of de stekker in de wandcontactdoos zat, bleef ik rustig zitten en antwoordde negatief. Nou, of ik die er dan toch even in wilde stoppen en wat dingen wilde controleren. Ja, de stekker met M1 zat in poort M1. Die sticker bleek verkeerd opgeplakt te zijn en jawel, na wat kleine handelingen kwam het geheel in beweging. Nog niet zo snel, maar dat schijnt zo te horen bij startende tafels. Op afstand gered om de onontkoombare uitdaging van het nieuwe werken aan te gaan.
En nu heb ik beloofd om te schrijven hoe het bevalt, dat fietsend werken. Dat komt later, omdat deze column lang genoeg is en ik mijn meelezers met goede voornemens om niet teveel af te dwalen tijdens het werk, niet op het verkeerde pad wil brengen.
Jip's venster op de wereld
