* Donderdag, 25 september 2014.

* Bibliotheek Den Haag, Studio B,
* Aanvang: 20.00 uur
* Reserveren via de website (zie hieronder) o.v.v. naam, aantal kaarten en telefoonnummer.

 

Meer informatie
* Website Writers Unlimited 

 

We schrijven twee weken geleden. In de stad Cienfuegos besluiten we te tanken bij een tankstation van Cupet/Cimex, één van de grotere en betrouwbaardere brandstofleveranciers in Cuba. Terwijl de tank wordt gevuld, maakt de pompbediende een opmerking over de banden die zacht zouden zijn. We vinden het zelf wel meevallen, maar we staan hem toe om ze weer wat op te pompen. Dat wil hij wel gratis doen. Of we nog een klein stukje vooruit kunnen rijden? We rollen de auto een meter vooruit en de bediende gaat aan de slag.

 

Plotseling is er veel heisa rondom onze auto. En ineens staan er 6 mannen om ons heen. Wilde handgebaren maken duidelijk dat er een ijzeren pin in de band zit. Shit! Dat kunnen we niet gebruiken. We hebben nog een lange autoreis voor de boeg vandaag. Heel toevallig (?) is binnen de groep ook een bandenplakker ('ponchero') aanwezig en hij biedt ons in gebrekkig Engels aan om de band voor ons te plakken. Het zou niet veel geld gaan kosten. We vinden de mannen erg behulpzaam, maar hebben ook argwaan en overleggen nog even met de reisorganisatie. Die verzekeren ons dat het plakken van de band geen probleem moet zijn, omdat dit nooit veel geld kost en we zo weer de reis kunnen hervatten.

 

We verwachten dat de band bij het tankstation kan worden geplakt, maar in plaats daarvan worden we naar een achterafstraatje in Cienfuegos begeleid. We proberen vooraf een prijs af te spreken. Echter, de mannen van de garage willen eerst de schade bekijken. En dan gaat het snel. De band wordt van de auto gedraaid en meegenomen. Er wordt veel bombarie gemaakt over de schade aan de band en even later wordt ons een rekening van 100 CUC voorgeschoteld (ongeveer 75 euro). Let wel: dit is 3-4 keer het maandsalaris van een chirurg in Cuba!

 

Van de groep monteurs gaat een behoorlijke fysieke dreiging uit. We voelen dat we worden afgezet, maar gezien de enorme vertraging die we vandaag al hebben opgelopen besluiten we het bedrag te voldoen. We twijfelen nog over bemoeienis van de politie, maar ook dat zal uren duren en die tijd hebben we vandaag niet. We gaan met een vervelend gevoel verder op reis.

 

Een aantal dagen later ontmoeten we een ander stel dat op roadtrip is. Ze vertellen ons een vrijwel identiek verhaal, al maakten zij het mee in de stad Trinidad. We weten het nu echt zeker: dit was een vooropgezet spel en we vermoeden zelfs dat de pin in het benzinestation onder de band is gelegd.

 

Ons advies: als je hetzelfde meemaakt, ga dan niet mee met de ponchero, maar gebruik je reserveband en neem contact op met het service centre van het autoverhuurbedrijf. Dan voorkom je dit soort lastige situaties en ongewenste rekeningen!

 

 

Op mijn vakantiereis in Cuba (2008) kwamen al deze gedachten weer boven toen ik daar het fotoboek “Sartre por Korda” (cuba-imagen 2006) vond, een verslag van het bezoek dat Sartre met zijn Simone in 1960 aan Cuba bracht.

 

Vriend Castro
Hoe ver Sartre en zijn kameraard Simone gingen in hun bewondering voor Castro en de Cubaanse revolutie beschrijft Levy in het hoofdstuk “De waan van het tijdperk” in de paragraaf getiteld “Zijn vriend Castro”.

 

“Cuba. De waanzinnige, onbegrijpelijke teksten die volgen op zijn reis naar Cuba. Het is de lente van 1960. het nieuwe regime is pas twee jaar oud. Maar (...) Cuba vertoont reeds de belangrijkste tekortkomingen van de Midden en Oost-Europese socialistische regimes: bijzondere rechtbanken, muilkorven van de pers, massale executies zonder vorm van proces in de gevangenissen van Havana en Santa Clara, concentratiekampen, schervengerichten waarbij tot hysterie gedreven massa's, net als in het oude Rome, verdachten ter dood veroordelen door hun duim naar de grond te laten wijzen, de arrestatie van Huberto Matos, de marginalisatie of liquidatie van alle democratische of gewoon Fidel-vijandige leiders, kortom; de ineenstorting van de democratische facade die de eerste maanden van het regime de totalitaire tendensen camoufleerde.

 

En Sartre staat weer op de barricades, zwerft met Simone de Beauvoir drie dagen in gezelschap van Castro over het eiland en doet als hij terug is in zestien artikelen voor France-Soir verslag van zijn wonderbare avontuur: Castro overdag... Castro 's avonds...de revolutie overdag en 's avonds, zonder rust of respijt... kom vroeg, om middernacht...het jaar 1 van het nieuwe decennium en de wereldrevolutie...De Castro van de stad en de Castro van het boerenland... Castro in zijn 'barbudo' uniform...Castro en de landhervormingen...Castro, vriend van het volk...Castro op zijn hurken in het stof om een koelkast te repareren of het ontwerp van een huis te tekenen...Castro, de strijder en de boer... de heilige Castro, de komediant... en Sartre, en Castor, die alles pikken, alles slikken, voortdurend verrukt zijn over de wonderbaarlijke populariteit van hun gastheer – internationale uilskuikens, hogepriesters van het nieuwe geloof: 'Ik groet in u het humanisme,' herhaalt Sartre onveranderlijk tegen zijn gesprekspartners. En zij klapt uitgelaten in haar handen en geeft haar kameraad opgewonden stompjes:'Het bestaat! We kunnen zeggen dat het bestaat!” (blz. 349-351 in genoemd boek)

 

Zo gaat het nog een pagina lang verder. Levy krijgt er niet genoeg om de dwaasheden van Sartre en zijn vriendin breeduit te etaleren. Die dwaasheden komen trouwens overeen met die welke ik gelezen heb in het al eerder genoemde boek van Harry Mulisch, met wat de Nicaraguaanse priester dichter Ernesto Cardenal schrijft in zijn boek “En Cuba” (Buenos Aires 1972) en de Braziliaanse bevrijdingstheoloog Frei Betto in zijn boek 'Fidel y la religion' ( Ocean Sur 2006). Uit al deze boeken spreekt een mateloze bewondering voor de persoon Fidel Castro en de Cubaanse revolutie. Elke kritische distantie is als sneeuw voor de zon verdwenen.

 

Ze belijden hun geloof in Fidel en de Cubaanse revolutie zoals anderen zich overgeven aan sekte leiders of fundamentalistische predikers. Castro blijkt de wonderdoener te zijn waar zij blijkbaar al lang op wachten. Hij vervult als het ware al hun dromen over de toekomst van de mensheid met zijn nieuwe mens..

 

* Lees de gehele blog over Sartre op Cuba