|
De openbaarmaking van de citoscores baart me zorgen. Ik ken alle voorspelbare argumenten, want ik studeerde af op ‘cijfers en feiten’ in het voortgezet onderwijs. De sentimenten zijn vergelijkbaar, alleen spelen de ouders hier een nog prominentere rol als domme burgers. Er zijn veel schoolleiders en andere deskundigen die menen dat het lastig is om aan ouders uit te leggen dat een ranglijst van scholen op basis van gemiddelde citoscores niet het enige en optimale instrument is voor de schoolkeuze. ‘Er spelen namelijk meer factoren een rol bij de vraag of een school een goede school is dan de gemiddelde citoscores.’ De experts draaien hun hand er niet voor om diezelfde ouders een bespottelijke schaal van 500 – 550 voor te schotelen, maar uitleg bij een selectieve rangorde, dat is echt veel te ingewikkeld. Bij de school van een schoolleider die zo redeneert, zou ook ik mijn kinderen niet met een gerust hart achterlaten. Maar goed, ik zit helemaal niet in de kleine kinderen, dus waarom zou ik me druk maken?
Omdat acht jaar na mijn afstudeeronderzoek de trend nog niet is gekeerd en velen, de media natuurlijk nog steeds voorop, kennelijk nog niet scherp in beeld hebben waar het in het onderwijs om moet gaan. Dat we de verkeerde discussies weten te voeren als het gaat om cijfers en dat tussentijds kinderen nog steeds een trauma kunnen oplopen vanwege de strikte toepassing van regels en de cijferterreur.
Terreur, laten we er eens lekker heftig tegenaan gaan. Of is het al zover met de woordinflatie dat dit zwak uitgedrukt is? Het roept natuurlijk de reactie op dat ik tegen cijfers ben, maar dat kun je van een bèta natuurlijk helemaal niet verwachten. Ik wil de cijfers zeker niet ten koste laten gaan van de verhaaltrend waarin opiniemakers ons willen laten geloven: sprookjes waren al nooit aan mij besteed. Cijfers en verhalen laten zich uitstekend combineren tot informatie waar we redelijk met elkaar over in gesprek kunnen, bij voorkeur buiten de media.
En nou heb ik voor de zoveelste keer mijn punt gemaakt over prestatiemanagement, maar nog helemaal niet verteld waarom ik mij zorgen maak over de openbaarmaking van de citoscores. Ik moet bekennen dat mijn hele carrière op het drijfzand van een frauduleus afgeronde citotoets gebouwd is. Voordat het ontdekt wordt en ik al mijn openbare functies moet opgeven, zal ik er zelf maar mee voor de draad komen. In mijn jaar was een van de citovragen ‘wat betekent de afkorting mr.’ Ik vulde in dat het ‘meneer’ betekende. Ik wist niet beter en snap nu in ieder geval dat het ook een mevrouw kan zijn. Maar snelle Jippie was ver voor het einde van de toets klaar en mocht verder in haar boek. Geen idee hoe ik erbij kwam om een boek te lezen waarin een meestersmid figureerde. Maar er ging bij mij een lampje branden en heel sneaky pakte ik mijn antwoordvel nog even op om er een verandering in aan te brengen.
Op geen enkel moment kwam de inhoud van de toets ooit aan de orde, maar onze ‘meester’ vond het nodig om zijn verbazing uit te spreken over het feit dat kennelijk geen van zijn leerlingen de afkorting mr kende. Ik hield mijn kennis angstvalig verborgen en twijfelde of het uitgebrachte vwo advies nog wel klopte. Verbergen en twijfelen nestelden zich nog wat steviger in mijn brein. Een gewoonte waar ik maar langzaam vanaf kom. Over de impact van citoscores gesproken.
|
Jip's venster op de wereld
