|
Wat een eenvoud. In de speciaalzaak die ik bezocht was slechts één merk melkschuimer verkrijgbaar. ‘Dit is de enige die wij willen verkopen’, zegt de man in een winkel vergeven van de koffiemachines. Het was het merk waarvoor ik naar deze winkel was gekomen, dus helemaal prima.
Ik had mijn koffiemoment uitgesteld en verheugde mij op een heerlijk vers bakje met eigenbereid toefje. Dat viel tegen. Het apparaat begon te piepen met een signaal dat nergens in de gebruiksaanwijzing genoemd werd. En het was duidelijk dat er geen fraaie schuimkraag zou verschijnen. Na een aantal pogingen kreeg ik op zijn best warme melk en had ik me bovendien beziggehouden met het schoonmaken van een apparaat dat volgens online gebruikers zo makkelijk in de vaatwasser kon.
Het maakte lawaai, het schuurde en kookte zowat, maar schuimen deed het niet. Mijn goede humeur had zich onvindbaar teruggetrokken in een kast op zolder. En het weekend was zo ver gevorderd dat de specialist inmiddels ook thuis zat.
In de loop van de volgende week vond ik tijd om terug te gaan. ‘Dit apparaat doet niet wat ik ervan verwacht.’ De man vraagt nog een beetje lollig wat ik dan verwacht van een melkschuimer, maar begrijpt mij onmiddellijk wanneer hij het apparaat aanzet en er niets gebeurd. ‘Heeft u hem niet werkend gezien voordat u hem mee naar huis nam?’ Nee, en dat had ik ook niet verwacht bij de aanschaf van een relatief eenvoudig apparaat. De man ziet dat het plastic ringetje niet helemaal goed is en tovert uit zijn magazijn een vervangend exemplaar tevoorschijn. Nee, hij had nog niet eerder meegemaakt dat de ring defect was. Vervolgens doet hij een uitgebreide test. Het werkt allemaal prima. ‘Mevrouw weet u dat u hier ook heerlijke chocolademelk mee kunt maken? Je moet jezelf toch af en toe eens verwennen.’
Goed idee. Dus onderweg naar huis, stap ik af bij een winkel die serviesgoed en koffie verkoopt, voor een heerlijk versgemalen zakje koffie en twee paarsblauwe (…) mokken. In het goedkopere segment dan wel te verstaan, want ik voel mij niet verwend met een beker van meer dan twintig euro waaraan ik niets bijzonders kan ontdekken. De mevrouw achter de toonbank vraagt of het een cadeau is. ‘Ja!’ Is het voor een man of voor een vrouw? Ik aarzel even. ‘Als het voor een vrouw is, doe ik er een roze papiertje omheen en als het voor een man is, blauw.’ Ik zie tussen de stapels roze behalve blauw ook groen en geel, maar bij navraag blijkt roze het meest te worden gebruikt. ‘Er komen hier meer vrouwen voor een cadeau.’ Ik besluit dat het voor een man is. Ondanks de fabrieksfout heb ik dan toch liever van doen met de specialisten in espressomachines, koffie en keukenapparatuur sinds 1951.
|
Jip's venster op de wereld
