Anne:
Na twee maanden schrik ik nog regelmatig van het cultuurverschil tussen Nederland en Kenia. Zo kwamen Marlies en ik er afgelopen week achter, nadat we ons drie uur lang in de keuken hadden uitgesloofd om het weekend feestelijk in te luiden, dat de mensen hier niet van pizza houden. Met een vies gezicht en hard giechelend werden de borden na een tijdje toch maar terug de keuken in gebracht en kwam de ugali op tafel. Kenianen zijn af en toe écht niet te volgen. Nee hoor, stiekem kunnen wij enorm veel leren van deze mensen en genieten doe ik hier dan ook volop.
Middenin dit prachtige(!) stukje Kenia kwam ik twee maanden geleden aan op het servicecentrum van KidsCare. Voor mij met mijn bedrijfskunde en duurzaamheid achtergrond een enorme bron van leerzaamheid, want wat zit deze organisatie goed en interessant in elkaar! Ik hou mij bezig met verschillende stukjes van de duurzaamheidspuzzel: een projectplan voor speciale scholen, het jaarplan voor 2018, stakeholdersanalyse met doorstroom in financieringsplan op de lange termijn en het algemeen assisteren van directeur Ali. Het samenwerken met Ali bevalt heel goed, en ik sta regelmatig versteld van zijn kennis. Hij schroomt niet deze met mij te delen en staat heel erg open te leren van mijn manier van denken.
Het samenwerken met de (zowel nationale als county) overheid is naar mijn idee echt een stap in de goede richting. In januari beginnen we met de eerste fase van het speciale scholenproject, waarbij de eerste klas met mentaal beperkte kinderen zich zal vormen op alle zes basisscholen onder leiding van een leraar geschoold in speciaal onderwijs. De behoefte aan deze vorm van onderwijs is groot en het is gaaf om te zien dat zo veel mensen zich hiervoor willen inzetten. En als je tijdens een informatiebijeenkomst stralende koppies (van zowel de kinderen, ouders als mijn overheidsvrienden) ziet, weet je waar je het voor doet. Het afmaken van de duurzaamheidspuzzel zal niet lukken in de periode dat ik hier ben, maar met alle goede intenties weet ik zeker we hier (met de hele KidsCare familie) nog een hoop positieve impact zullen hebben.
Marlies:
Kinderen die vermijden je aan te kijken, van huis weglopen op zoek naar een veilige plek, op hun vijfde nog steeds niet kunnen praten of niet kunnen onthouden welke groente ze van het land moeten plukken. Dat zijn de kinderen waar het CSA team (CSA= Children with Special Abilities) en dus ik me op focus. Ik is Marlies van den Berg, een net afgestudeerde bachelor Pedagogische Wetenschappen student van 22 jaar die niet kon wachten met naar Kenia te gaan voor ze aan haar master zou beginnen.
Vanuit mijn studie, vooral gericht op kinderen en jongeren met psychosociale problemen, maar ook vanuit mijn werkervaring met kinderen en jongeren met verschillende psychische stoornissen probeer ik hier een bijdrage te leveren aan de zorg voor kinderen en jongeren met een, veelal mentale, beperking. Dit doe ik samen met het CSA team door op huisbezoeken te gaan om advies en counselling te geven, ouders te trainen en ervaringen uit te laten wisselen in supportgroups, fysiotherapie te geven, speciale materialen zoals spalken en rolstoelen te verspreiden en awareness meetings te organiseren. In deze meetings krijgen de community members informatie over beperkingen. Ook vertellen we hoe KidsCare kinderen met een beperking kan helpen om zo ideeën als dat een beperking een vloek is of dat het kind vanzelf ‘genezen’ wordt om te zetten naar erkenning en acceptatie.
Taken met heel wat ‘challenges’ maar ik heb hier geleerd om alles aan te gaan en ja echt, het lukt dan nog ook. Want naast mijn wens om het enthousiaste team hier wat te leren, is het de mensen hier ook aardig goed gelukt om mij wat te leren. Altijd positief blijven, niet alles drie weken van te voren plannen, gewoon maar proberen, je niet te druk maken, je hart volgen en vooral genieten. Dat laatste heb ik dan ook veel geoefend tijdens de urenlange tochten achterop de pikipiki (motor) naar de meest afgelegen dorpen, het dobberen in de oceaan, de bezoekjes aan Ukunda, Mombasa en Malindi, het varen tussen de dolfijnen, het eten van de chapati’s van mama Fridah of de brede glimlach als je alleen al een papieren vliegtuigje voor een kind vouwt. Kortom: het werken bij KidsCare en alle momenten daar omheen zijn fantastisch en de laatste vier weken van mijn in totaal vier maanden moet ik dan ook maar extra hard gaan genieten.