|
‘Hoe gaat dat nou, zo’n Poolse bruiloft?’ Ik beantwoord die vraag met genoegen - voor zover dat kan - maar met enige zelfcensuur, want de bruidegom leest mee.
De Poolse Post lijkt trouwkaarten te verzamelen in plaats van te verzenden aan de geadresseerden. Hoewel ik begin februari al hand-en-span-diensten verrichtte voor de bruidegom, onze vriend en voormalige huisgenoot Tim, ontvangen we de officiële - ten einde raad gedigitaliseerde - uitnodiging een krappe maand voor de plechtigheid in de mailbox. We boeken – net als anderen - pas als we weten dat het feest doorgaat en zo ontstaat er een run op vliegtickets naar Krakau voor het weekend van 13 april. Last minute betekent uiteindelijk dat gasten uit Nederland, Israël en Zwitserland reizen over Milaan, Frankfurt, Dortmund, Katowice en Berlijn om vrijdagavond met het bruidspaar de ‘vrijgezellenavond’ te vieren.
Een vrouw in een knalrode jurk klakt in hoog tempo door het gangpad richting altaar, de getuige van de bruid is aan de late kant. Haar handtekeningen voor wet en kerk zet ze buiten beeld van de wachtende gasten in de ijskoude kerk. In Polen nemen ze het niet zo nauw met de scheiding van kerk en staat.
Even later loopt de beeldschone bruid door datzelfde gangpad. De voorstelling is begonnen. De bruiloftsmars, een trouwbelofte tot de dood, knielen en ringen wisselen: alles komt netjes in volgorde langs. Tenminste, dat denk ik, want ik versta geen woord van de traditionele Poolse trouwmis. Een neef van de bruidegom verwoordt het treffend: ‘In het Nederlands zou ik het ook niet begrepen hebben.’
Staande receptie in de tuin achter de kerk, waar de zon ons een beetje op temperatuur brengt. Voor een buitenstaander is meteen duidelijk dat er vreemden op de bruiloft zijn: mensen die zich in de rij voegen zonder bloemen! En dat zijn dan dus de vertegenwoordigers uit het land met de meest omvangrijke bloemenhandel ter wereld.
Het zal voor het bruidspaar niet ingewikkeld zijn geweest om een koets te regelen in een stadscentrum waar veertig vergunninghoudende koetsiers hun brood verdienen met toeristische ritjes. Wij lopen ondertussen door de Planty, de beroemde groenstrook om het stadscentrum van universiteitsstad Krakau, naar het gereserveerde restaurant. De champagne staat klaar en wij moeten de verleiding weerstaan tot het paar de stadsrit en fotosessie heeft voltooid.
De champagneglazen van het bruidspaar zijn gekoppeld met een rood lint en gaan na een gezamenlijke dronk – met een elegante zwaai over het hoofd – aan scherven. Veger en blik worden aangereikt, zodat de echtelieden publiekelijk kunnen tonen hoe ze de brokstukken samen opruimen. Dat krijg je ervan als je de wereld wilt betrekken bij je partnerkeuze. Je roept meer op dan je zelf in de gaten hebt:
Zwijgzaam is ze allerminst, de Poolse bruid. Ze vertaalt de toespraak van haar kersverse schoonmoeder in haar moedertaal. Haar vader kan natuurlijk niet achterblijven en improviseert ter plekke een Poolse toespraak, daarmee een nieuwe traditie invoerend in het Poolse bruidscircuit. En de gewillige bruid vertaalt nog maar eens naar het Engels, de taal – naast bodylanguage - die beide echtelieden spreken.
Ik zit aan het internationale eind van de tafel. De collega’s van Tim doen in elk geval alsof ze nergens verbaasd over zijn. Niet over de hoeveelheid wodka die rijkelijk vloeit, niet over het feit dat er na het toetje en de koffie, peper en zout op tafel komt voor een gang met koude schotels en salades en dat het pronkstuk van de avond, de bruidstaart dan nog moet komen.
Het diner eindigt, zo tegen half twaalf met een warm vleesgerecht … Ook een Poolse specialiteit, laat de Poolse collega van de Tim weten. Van de gelegenheid om nog een paar uurtjes te dansen maken we geen gebruik. Maar de fles wodka die we meekrijgen, wordt in dank aanvaard. Dat zegt dan weer meer over mij, dan over de Poolse tradities bij een bruiloft, vrees ik.
De Poolse bruid is niet langer anoniem. Ze is nu ook voor ons wie ze altijd al was: Iwona Kijko.
|
Jip's venster op de wereld
