|
Na de eerste kennismaking met de ontwikkelingspsychologie heb ik onbewust gedacht dat 'me two' en 'me too' vergelijkbare begrippen waren. De peuter ontdekt dat hij niet samenvalt met de rest van de wereld en leert zo ongeveer tegelijkertijd de impact van 'ik' en 'wil'. Aangezien de peuter regelmatig het onderspit delft in de 'me too'-strijd om de pop van een grote zus of de blokken van een vriendje, komt het woord 'nee' als geroepen: het unieke zelf is geboren.
Vreemd genoeg gaat 'me too' na de koppigheidsfase (peuterpuberteit, voor wie dat beter begrijpt) gewoon door. Het zal de niet aflatende bezitsdrang wel zijn, die maakt dat pop en blokken, mijn pop en mijn huis worden. Dat 'mijn' heeft soms - onopvallend of hinderlijk - ook iets van jou(w). De achtbaan van 'get a life' naar 'second love.'
De eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat 'me two' en 'me too' een leuke taalvondst leek, maar dat ik 'me too' nog niet zo lang ken als een uitdrukking van de volwassen kopieer- en plakfase.
'Me too' kwam bij mij binnenrollen uit de boekenbranche: na Sonja Bakker, de selfmade dieetgoeroe met ondernemersgenen, werden we overstelpt met nieuwe dieetboeken, voedselwebs en aanverwante artikelen van mensen die een graantje uit de herontdekte gewichtsbeheersingsruif wilden meepikken.
Als ik weer eens dacht: 'Wat doe ik nog in de boekenbranche met zo'n overweldigend aanbod?' was er die sussende gedachte dat niet alles origineel hoeft te zijn. Commercieel is 'me too' een enorme markt, waarbij je jezelf of anderen kunt herhalen, ook al benadrukken auteur en uitgever het unieke. Zo explodeerde vijftig tinten grijs tot wat een nieuw genre is gaan heten; de erotische thriller roman. Zo'n label jaagt mij zoveel schrik aan dat die tinten vooralsnog niet als guilty pleasure in of achter mijn boekenkast verblijven.
Je herkent 'me too' ongetwijfeld als je bij Bruna langs de tafel of stelling loopt die momenteel is ingericht met de uit de vergetelheid getrokken kleurboeken. Een schijnbaar eenvoudig en verbindend woord als 'aandacht' maakt de stap van grijs naar kleur al een stuk kleiner.
Ik ben een weinig fantasievolle auteur en het is voor een schrijver helemaal niet leuk om voor copycat uitgemaakt te worden. Misschien dat dat maakt dat ik het 'me too' effect nog ijverig toegedekt probeer te houden; in deze column, in mijn leven. Op één punt wil ik wel bekennen: ik sjouw me dadelijk een breuk aan een pathologische vorm van 'me too' .... boeken.
|
Jip's venster op de wereld
