De voedselsituatie voor de gewone Cubaan verslechtert snel. Het land  importeert al jaren achter elkaar ruim 60 tot 70% van het voedsel dat Cubanen en toeristen consumeren. Ondanks alle plannen ter verbetering van de opbrengst van de landbouw worden daar nauwelijks resultaten geboekt. Cuba blijft gemiddeld 2 miljard dollar per jaar uitgeven aan voedsel uit het buitenland. Zelfs de suiker voor de eigen bevolking moest dit jaar worden geïmporteerd uit Frankrijk.

Het perspectief op een snelle verbetering is er niet. Het Amerikaans embargo tegen Cuba speelt daarbij een rol. Maar het is ironisch te constateren dat de bevroren kippen en de granen die de Cubanen eten voor een groot deel nog steeds uit de VS komen. President Miguel Díaz-Canel sprak tijdens zijn recente bezoek aan de VS ook met Amerikaanse ondernemers uit de landbouwsector. Ondanks de fratsen van president Trump willen de Cubanen deze kanalen met de VS openhouden. Begrijpelijk, de VS hebben Cuba op dit moment meer te bieden dan de revolutionaire bondgenoot Venezuela. Het zal de Cubaanse man en vrouw allemaal weinig uitmaken. Brood op de plank, olijfolie, busvervoer en kip zijn voor de meesten een veel grotere prioriteit dan de retoriek van de revolutie. Met een variant op de uitspraak van een voormalige Amsterdamse wethouder, zullen zij denken: ‘Van revolutionair geouwehoer kun je niet leven’.