Terecht heeft de Algemene Vergadering van de VN het Amerikaans embargo tegen Cuba opnieuw veroordeeld. Enkel de VS en Israël keerden zich tegen deze wereldwijde veroordeling. Het embargo was ooit bedoeld om de economie van Cuba te gronde te richten en Fidel Castro ten val te brengen. Dat doel is – dat mogen we na ruim 50 jaar wel concluderen – niet bereikt. Het jaarlijkse ritueel is door indiener Cuba vooral bedoeld om de opvatting te blijven koesteren dat de VS de hoofdschuldige zijn van de economische en sociale stagnatie die Cuba al decennia kent. Dan kan verder ook het interne embargo worden genegeerd waaronder het Cubaanse volk gebukt gaat en dat een democratische transitie blokkeert. Wie twijfelt aan dat interne embargo kan het recente rapport over de maand oktober raadplegen, waarin de Cubaaanse Commissie voor Mensenrechten en Nationale Verzoening (CCDHRN) maar liefst 578 arrestaties van vreedzame opposanten documenteert, ‘het hoogste aantal in dit lopende jaar.’ Het embargo heeft aan deze politieke vervolging geen einde gemaakt.

Geen concessie
De leiders in Cuba voelen de gevolgen van het embargo niet aan den lijve. Zij zullen geen concessies doen, ook niet als de situatie zal verslechteren, wanneer Venezuela niet meer in staat is Cuba te subsidiëren, zoals ooit de Sovjet Unie deed. Zij zien modernisering in sociaal-economische zin als ‘overgave aan het imperialisme’ hoewel een opheffing van het interne embargo juist ruimte zou bieden voor de ontwikkeling van de Cubanen en hun economie.
Angst om de macht te verliezen is de werkelijke reden voor de wijze waarop Cuba met het embargo en de interne blokkade omgaat.