Vanmorgen toen ik opstond en ik buiten zat met thee, wilde ik dit opeens even schrijven:
Soms kijk ik naar de wereld en voel ik alles tegelijk.
Het geweld, de oorlogen, het verdriet dat door mensenharten snijdt alsof het mijn eigen hart is.
En toch… ergens daaronder klopt iets anders.
Iets ouds. Iets puurs.
Alsof de Aarde, met al haar wonden, iets nieuws aan het baren is.
Ik voel het als ik stil ben.
Als ik me losmaak van de ruis, van de haast, van de patronen waarin we zijn gaan geloven.
Dan voel ik de verbinding met mijn Goddelijk Bewustzijn, het Ik Ben.
Geen spektakel, geen grote woorden. Gewoon… aanwezig. In mij. In jou. In alles wat leeft.
We leven in een tijd van grote verschuiving.
Oude systemen laten hun ware gezicht zien — pijnlijk, ja, maar nodig.
Zodat we kunnen herinneren.
Zodat we kunnen kiezen.
Niet langer vanuit angst, maar vanuit waarheid.
Vanuit liefde.
Als Lichtwerker, of liever gezegd: als herinneraar van wie we zijn, voel ik mijn rol.
Soms alleen. Soms onbegrepen.
Vooral hier, waar stilte soms een masker is, waar gevoelens nog vaak ingeslikt worden.
Maar ook hier stroomt het Licht. Ook hier komt het Bewustzijn binnen,
al is het in kleine barstjes, in ogen die even open durven kijken, in harten die weer durven voelen.
We zijn hier niet zomaar. Jij niet, ik niet.
We dragen iets ouds, iets heiligs, dat door ons heen opnieuw tot leven wil komen.
Niet om de wereld te redden — maar om haar te herinneren aan haar kern. Aan haar ziel.
En ook al lijkt het soms alsof het donker overheerst, weet dit:
waar Liefde is, is richting.
Waar Bewustzijn is, is beweging.
En wij — gevoelig, krachtig, verbonden — zijn die beweging.
We zijn onderweg. Naar huis.
En het Licht? Dat zijn wij.
