Omdat niemand tegenwoordig nog de term PPPPS kent (zoveelste post scriptum), nummer ik mijn naschriften. Soms zondig ik daarbij ook nog tegen de regel dat in het naschrift geen belangrijke dingen meer mogen staan, want die horen in de hoofdbrief. Vergelijk het met de detective die bij het weggaan zegt ‘ik heb nog één vraag.’
Bij het gebruik van e-mail – wat ook bij een ouderwetse brievenschrijver zoals ik overheerst - zou je dan volgens de gebruikelijke nettiquette een aparte mail moeten sturen met een eigen ‘subject’. Dat doe ik ook weleens, maar dan wordt het subject ‘Nabrander’, ‘L’esprit de l’escalier’ of simpel ‘PS’ (afhankelijk van de geadresseerde) en die weet dan alleen dat Jip weer eens op een gesprek of mailwisseling gaat terugkomen, waarvan hij of zij dacht dat het was afgerond. Misschien dat ik binnenkort eens overstap op de in twitterland in gebruik zijnde formulering ‘Hou het gesprek gaande.’ Dat klinkt in ieder geval toekomstgerichter dan ‘ik wil nog eens terugkomen op …’
Natuurlijk heb ik een heel goede reden om te knutselen aan teksten: ‘Het werk van een auteur is nooit af.’
Is dat de haast? Soms.
De status van de tekst? Altijd.
En? Omdat het denken niet stopt na het schrijven - en zich steeds vernieuwt.
Mijn laatste boek ging na een uitstekende eindredactie toch nog twee keer terug met correcties. En ook als je mijn nieuwsbrieven op de website vergelijkt met de verzonden nieuwsbrief in je mailbox, zal je vrijwel altijd wijzigingen aantreffen. Zo stond er in de laatste nieuwsbrief – meteen in de tweede zin – een komma verkeerd. Onder mijn volgers heb ik nogal wat taalpuristen, bij wie de tenen gaan krommen als ze zoiets zien. Dat is jammer, maar mijn privé correctoren hebben meer te doen, dan mij op het rechte taalpad te houden.
Om de vervuiling van de mailbox tegen te gaan, klimmen die taalgevoelige volgers ook nog wel eens in de pen om mij op weg te helpen. Zij behoeden mij ervoor dat taalfouten in mijn nieuwsbrief ook nog eens op de website verschijnen. Dat waardeer ik zeer! [Let op, dat uitroepteken staat er straks niet meer, want mijn taalhelpers zijn niet van de trend van ‘royaal gebruik van leestekens’].
De taalcorrecties horen natuurlijk bij het werken aan een tekst, maar de kern van ‘het werk is nooit af’ is natuurlijk de stijl – en inhoud - van een tekst; de unieke handtekening van de auteur. Dat is de reden dat ik mij – ondanks de aanhoudende taalfouten – toch auteur waan.
PS1 Deze nieuwsbrief komt wat snel na de vorige, maar zo gaat dat nou eenmaal met een Post Scriptum; je moet het niet laten liggen tot de ontvanger niet meer weet waar het gesprek over ging (die foute komma).
PS2 Ik sta op het punt om aan een paar grote schrijfklussen te beginnen, dus maak je niet bezorgd dat er nog heel veel post scrtipta zullen volgen.
PS3 Dat ik me met de kunst van het verwoorden bezig hou, betekent niet dat ik de verbeelding onbelangrijk vind. Vertelde ik al hoe mooi het boekje Duurzaamheid Thuis van Libelle Academy is vormgegeven?
Jip's venster op de wereld
