Inspiration and Insights

23 september 2013
 
 
 
Beste
 
 
Het is inmiddels alweer even geleden dag ik naar Engeland vertrok voor een week stilte in het jezuietenklooster St. Beuno's in het noorden van Wales. We zitten nu in een lekker hotelletje in Snowdonia te genieten van de prachtige omgeving en het heerlijke weer.
Voordat ik vertel over mijn ervaringen met een week niet spreken heb ik nog een vraag te beantwoorden, en wel deze:“Waarom wilde ik dit ook alweer?”
 
 
Ik sta midden in het leven, heb een behoorlijke mate van innerlijke rust en toch …. toen ik de documentaire The Big Silence vorig jaar of tv zag, wist ik direct dat ik dát ook wilde. Maar waarom?Wat sprak me daar zo in aan?
Het antwoord is eenvoudig. Ik wil mezelf nog beter leren kennen. Ik wil naar de stilte in mezelf, helemaal weg uit het hoofd, weg bij mijn denken. Weg bij mijn emoties, ook daar naar kijken maar er niets mee doen, ze laten voor wat ze zijn en ervaren wat het betekent om vanuit de stilte, het goddelijke, je ziel, je bron, de kracht of hoe je het ook noemt….. om van daaruit te leven.
Deels kan en doe ik dit al. Maar ik weet dat het met meer diepgang kan. En daarom heb ik voor het afgelegen klooster St Beuno’s gekozen en op die manier al het mogelijke vluchtgedrag verbannen. Geen tv-kijken of een glaasje met vrienden drinken, niet shoppen, geen terrasjes pikken of op het internet rondstruinen. Alleen maar me, myself and I.
Ik wil alles wat er nog met mezelf uit te vechten is, uitvechten en dat kan alleen als er geen afleidingen zijn. Als je alleen maar naar buiten kunt om te wandelen, er geen levendigheid in de buurt is, als je niet mag praten.
 
In die stilte kom je jezelf tegen en dat is precies wat ik wil.
 
Hieronder een luchtfoto van het klooster waarop duidelijk te zien is hoe afgelegen het ligt.
 
 
 
 
Aankomst
Vandaag aangekomen bij St Beuno’s in Noord-Wales samen met m’n metgezel die ik eerst opgehaald heb uit zuidwest-Engeland (Devon).
Het klooster is, als het om je intrek nemen gaat, niet veel anders dan een hotel. Je checkt in, krijgt een kamersleutel en neemt je bagage mee naar je kamer. Het verschil zit hem in de locatie en het tijdschema dat je krijgt. Daar staat onder andere op…..17.45 uur eucharistie en om 19.10 uur een rondleiding door het huis waarna er een begroetingsbijeenkomst volgt om 20 uur.
Mijn metgezel gelooft de rondleiding wel en wil alleen weten wie haar begeleider is voor de komende week want bij de stilteretraite hoort 30-45 minuten begeleiding per dag.
Het is misschien stom van me dat ik het zo zeg…. maar we zijn echt in een klooster. Door het hele gebouw heen zijn er kapelletjes en het is ook een Jezuïet die ons voorgaat tijdens de eucharistie. Toch is hij de enige Jezuïet die ik tot dan gezien heb. Later hoor ik dat er maar zes Jezuïeten meer in St Beuno’s wonen. Waarom weet ik niet, maar ik dacht dat het er veel meer zouden zijn.
De begeleiding wordt niet gedaan door Jezuïeten zoals ik gehoopt had, maar door vrouwen. Vrouwen die er hun levenswerk van gemaakt hebben om mensen tijdens deze stilteretraite te begeleiden. Waar de Jezuïeten zijn of verblijven…… geen idee. In de Britse documentaire The Big Silence was dat deels ook zo, maar er was ook een Jezuïet die niet alleen de supervisie over de groep had maar ook een paar mensen persoonlijk begeleidde.
Mijn begeleider is een Noorse die luistert naar de naam Valfrid Botnen. Een Noorse????? Ja, een Noorse die er haar levenstaak van heeft gemaakt om mensen in deze week stilte te begeleiden. Ze doet dit hier in St. Beuno’s en in Noorwegen. Iedere dag om 11 uur kan ik mijn verhaal bij haar kwijt. Op dit moment denk ik… niet mijn bloedgroep maar wat niet is kan nog komen. En iemand hoeft ook niet je bloedgroep te zijn om een goede begeleider voor jou te zijn.
Op haar tips voor het begin van de retraite is in ieder geval niets aan te merken.
·         Gun jezelf de tijd voor aanpassing
·         Bouw meerdere malen per dag tijd in voor gebed (wat!!!, meerdere malen??? ik ben écht in een echt klooster beland)
·         Neem bewust tijd om te rusten.
·         Zorg voor voldoende beweging
·         En neem bewust gas terug, doe alles in een lagere versnelling.
’s Avonds rond een uur of tien val ik doodmoe in bed en raak een beetje in paniek bij de gedachte dat ‘the Big Silence’ nu echt begonnen is.
Wat moet ik in vredesnaam al die dagen doen? Hoe kom ik ze door?
 
 
Het foto's laden gaat niet helemaal naar wens waardoor de foto kleiner uitvalt dan kijn bedoeling is. Toch is de lange gang nog goed te zien. Dit was in 'the basement' en hier lagen twee slaapkamers aan waar mijn metgezel en ik een week lang verbleven.
 
Dag 1
Mijn metgezel is om in haar eigen woorden te spreken ‘deaf, blind and cripple’ en heeft wat begeleiding nodig. Dus ik haal haar op van haar kamer voor het ontbijt, lunch en diner en het koffie- en theedrinken.
We zijn twee mensen die samen nooit uitgepraat raken en mogen nu niets tegen elkaar zeggen. En, maar dat lukt me niet bij haar, ook niet op andere manieren dan verbaal communiceren. Want dat werd heel duidelijk gezegd:”Geen communicatie, ook niet non-verbaal.”
Later die dag komt ze op mijn kamer en groet ik haar. Gewoon, hardop, zoals ik dat altijd doe. Pas later dringt het tot me door waarom ze moet lachen.
Als ze na het ontbijt weer naar haar kamer is, trek ik mijn wandelschoenen aan om het tochtje naar Rock Chapel te maken. Een kapelletje boven op een rots dat uitzicht biedt aan de wijde omgeving. ‘Just follow the path and keep left at the open field’, was het advies. Ja, ja, het zal, maar op de heuveltop waar ik uitkom is geen kapelletje te vinden. Letterlijk een grote mestvaal, dat is alles. Dan de andere heuveltop maar bestijgen. Gelukkig ligt daar verscholen achter bosschage een klein Mariakapelletje. Ik haalde de grote sleutel te voorschijn en draaide het slot om. Maar hoe ik ook duw, de deur geeft geen millimeter mee en is – voor mij - met geen mogelijkheid te openen. Hij lijkt van binnen op slot te zijn. Tot drie keer toe geprobeerd maar niente, niets, nada, geen beweging in de deur te krijgen. Het Maria-kapelletje, the Rock Chapel, is niet voor mij ‘the place to be’, zullen we maar zeggen!
 
Bijbeltekst
Jeremia 29:11
For surely I know the plans I have for you, says the Lord. Plans for your welfare and not your harm, to give you a future with hope.

"Focus je eens op de vraag wat God voor plannen met of voor jou heeft", adviseert Valfrid mij de volgende dag. "Neem drie keer per dag de tijd en houd je 20 tot 30 minutenen alleen met die vraag bezig", voegt ze eraan toe en vraagt dan:"Waar voel jij je helemaal op je gemak?" "Zittend onder een mooie grote boom en hier in het klooster in 'the Main Chapel'", antwoord ik.
Die laatste plek is voor mij totaal niet vanzelfsprekend. Ik kom nooit in een kerk! Nou ja, zeg nooit nooit, maar een gemiddelde van 1 keer per jaar haal ik niet. En nu voel ik me helemaal op m'n gemak in een kapel en ga ik daar drie keer per dag mediteren/focussen/bidden. Verder ga ik naar de eucharistie en 's avonds naar de bijeenkomst waarbij er een half uur lang in stilte gebeden wordt. 

Waardering
Ik begin haar, Valfrid, te waarderen, want toen ik uitlegde dat ik niet geloofde in een God als man met een lange witte baard, zittend op een troon in de hemel, maar meer denk en geloof in termen van het goddelijke in ons mensen en in de wereld om me heen en daar een diepe verbondenheid mee voel, gebruikte ze geen termen meer als bidden, maar vroeg ze me te focussen, gebruikte ze niet meer het woord God maar sprak ze over 'the divine'.  
Achteraf heb ik begrepen dat de begeleiders nooit, met de nadruk op nooit, iemand zullen proberen te bekeren. Ze willen mensen alleen maar helpen in contact te komen met het goddelijke. Maar als jij dat anders noemt, zul je van 'the guides' geen commentaar krijgen.
 
Mooi, vind je ook niet?

Wordt vervolgd!
 
 
Warme groet

 
Wil je meer weten over de workshops die ik geef om stress te reduceren, kijk dan eens op http://blog.brightnezz.com/p/mindfulness.html
 
Wil je nog eens bladeren in de andere nieuwsbrieven, kijk dan hier