‘Ik tweet niet. Ik kijk gewoon naar tweets’ was de reactie van mijn jongste neef Kars (10) - sinds enige weken een van mijn volgers. Hij liet zich niet uitdagen door mijn vraag of hij al die tijd aan het denken was over een mooie tweet: verstandige jongen.
Met het tweede deel van zijn tweet ben ik meteen aan de slag gegaan in het kader van mijn filosofie-weekthema: ijdelheid. Me van twitteren onthouden deed ik niet: daar zal enige ijdelheid niet vreemd aan zijn.
Het boek over ijdelheid dat ik las - ‘Zie mij’ van Frank Meester - eindigt met de constatering dat ijdelheid een deugd is waar je flink mee moet oefenen. Twitter is niet alleen een mooi oefenterrein, je kunt er ook genieten van alle vormen – en uitwassen – van ijdelheid.
Wat brengt twitter ons zoal (in 140 tekens)?
[Excuses voor de niet-twitteraars onder ons: korttaal is inderdaad geen taal, maar met wat ijdelheid is het een mooi of sterk verhaal, waar doorgaans de emotie vanaf spat. Ik heb me – met genoegen – wijs laten maken dat het in de wondere wereld van twitter helemaal niet de is bedoeling dat je alles begrijpt – of zelfs maar leest.]
Ik hoorde al over iemand die het twitteraccount aan de wilgen heeft gehangen vanwege de onuitstaanbare hoeveelheid schone schijn die je keer op keer over je scherm ziet gaan als je je overgeeft aan twitter. Deugden waren nooit een makkelijk bereikbaar ideaal.
Mijn twitterdomein is klein. Om dat te vergroten kun je verschillende dingen doen.
Veel twitteren, maar niet teveel. Hoeveel? Daarover lopen de meningen uiteen.
Veel hashtags gebruiken; dat vergeet ik nogal eens. En soms gebruik ik klaarblijkelijk de verkeerde termen. Zo meldden zich na mijn #proseccomoment een champagneleverancier, maar ook een bruidsmodewinkel.
En je kunt je areaal vergroten door zelf veel mensen te volgen. Veel andere kleine paradijsvogeltjes hebben wel de neiging om je dan terug te volgen: de kracht van de zwerm?
Sommige twitter-adepten hebben een automaat aangezet om je te verwelkomen als volgeling. Ik besloot iemand te volgen die voor dezelfde opdrachtgever werkt als ik en ontving direct een privébericht met de tekst: ‘Welkom in mijn timeline!! Wil je me een plezier doen? Wil je mijn pagina liken op (die en die facebookpagina) dank je wel!’ Die weet blijkbaar niet dat er van die moraalridders zijn zoals ik, die denken dat je een like toch wel een beetje moet verdienen.
Een privébericht terug sturen kon niet, want de afzender vond het niet nodig om mij te volgen. Ik heb geen facebook-account, dus ‘Ik heb het meteen weer uitgemaakt!’
Een paar dagen geleden besloot ik ‘stille vennoot’ te worden van de Correspondent. De tweet die daarbij hoort, verstuurde ik niet. Dat is natuurlijk een gemiste kans voor mij en voor de Correspondent. Ik had ook mijn naam kunnen laten vermelden, maar in mijn traditie laat je de linkerhand niet weten wat de rechterhand doet. En zo’n traditie is toch sterker dan de twittervraag: ‘wat houdt je bezig?’
Zelf ben ik met sommige ‘likes’ helemaal niet blij, zoals die aanmoedigingen bij mijn discussiebijdragen in een besloten LinkedIn groep die door de like opeens toch openbaar worden.
Heus, ik klik wel eens op de retweet button (dat is een ‘like’ in twittertaal) of een like op linkedin. En ja – nu mijn ijdele uitingen nog even - ik was wel blij met de – overigens privé tot mij gekomen - ‘like’ van Harry over mijn nieuwe coole look en de like-duimpjes die verschenen bij de aankondiging van mijn nieuwe online cursus over duurzaamheid (alleen nog maar liken als je Duurzaamheid Thuis gelezen hebt, OK?)
Ik zou niet verbaasd zijn als ik – het voorbeeld van mijn neef volgend - binnenkort niet meer blijk te twitteren. Dan ben ik nog slechts stille volger die voorrang geeft aan het leren beheersen van de emoties die een podium als twitter oproept.
Jip's venster op de wereld
