|
Ik hoop dat je niet afhaakt voor deze nieuwsbrief als je leest wat ik allemaal van mijn lezers weet. Mijn nieuwsbriefprovider voorziet mij van informatie over het aantal mensen dat de nieuwsbrief opent, heropent en het aantal klikken - keurig gerangschikt naar tijdstippen. Je snapt niet dat ik nog moeite doe om links in te bouwen, want mijn lezers blijken mijn exploratiebehoefte in het geheel niet te delen.
De statistiek vertelt mij niet of mijn teksten worden gelezen. Die ene keer dat ik alleen een link plaatste na de openingszin werd er net zo weinig geklikt als bij al die andere links: de statistiek legt het gebrek aan nieuwsgierigheid feilloos bloot. Of een tijdgebrek, dat kan natuurlijk ook.
Is de privacy bij mij in goede handen? Ik dacht het wel, maar mijn nieuwsbrieven hangen ergens in de zogenaamde ’cloud’, net als die gegevens over mijn lezers trouwens, al moet ik wel altijd een wachtwoord intypen om erbij te kunnen.
Ik begreep recent uit een artikel in NRC dat het soms niet pluis is in de cloud. Een redacteur had door een kleine onoplettendheid opeens toegang tot gegevens van een ander. En de google chrome instelling was zodanig dat het heel ‘gebruikersvriendelijk’ was, behalve wat betreft de privacy; daar zijn ze goed in bij google en kornuiten.
De cloud is een enorme chaos: het uitdijende heelal is er niets bij. Dat komt bijvoorbeeld ook omdat steeds meer mensen het fenomeen filmpje ontdekken. Docenten die ict toepassen in hun lessen, kunnen daar ondersteuning voor krijgen – in het kader van de regeling ‘Pas toe en leg uit’: moeten ze wel een filmpje maken. Wat een slecht idee: van de dictatuur van het boek naar de tirannie van de film.
Film is leuk, daar niet van, maar traag! Om maar niet te spreken over het gestuntel dat er boven komt drijven, met al die mensen die zelf filmpjes gaan maken. Hoewel, misschien moet je mijn nieuwe elevator pitch gaan zien. Ben benieuwd of er nu mensen gaan klikken!
Ik berg heel ouderwets het grootste deel van mijn bestanden nog op eigen computers en schijven op. Voor mij geen backup in de cloud, maar een regelmatig terugkerende routineklus, een bewuste handeling om mijn bestanden te beveiligen. Ik acht de kans dat mijn huis door brand wordt getroffen – waar bangmakers zo graag voor waarschuwen – heel wat kleiner dan dat mijn bestanden in de cloud verdwijnen, beschadigen of door onverlaten worden ‘hergebruikt’. Volgens mij is die cloud een laaghangende wolk. De eerste mistvlaag kwam al overwaaien – het is er jaargetijde voor. Iemand liet zijn computer een paar duizend keer op één dag proberen om het wachtwoord van mijn weblog te kraken.
Misschien moeten de mensen die nog wel ‘in the cloud’ zijn nog even van ‘hoofd in de wolken’ naar ‘voeten op de grond’ gebracht worden: maar ‘Je n’ai pas le cœur à le dire’ *)
Toegift
‘Mag ik u om een inlichting vragen? Het betreft de heer Van S. Woont die bij u?’
‘U kent hem niet, terwijl u toch al anderhalf jaar in het verzorgingshuis werkt?’
‘Een langzaam systeem dat u moet opstarten. Ja, als u dat wilt doen, dan blijf ik even aan de lijn.’
‘Het is wel inderdaad een heel langzaam systeem.’
‘1918? Dat kan wel kloppen. Ja, hij is een neef van mij en wij zitten hier met wat familie bij elkaar en vroegen ons af of hij nog leeft.’
‘Op de wachtlijst? Nou, ik denk niet dat hij dan nog komt.’
‘Dank u wel voor de moeite.’
Twee broers op leeftijd komen tot heel verschillende conclusies over het lot van hun stokoude neef.
‘Als hij op de wachtlijst staat, dan is hij mogelijk nog in leven. We hebben een zoekgeraakte neef.’
‘Die leeft niet meer. Hij zag er twintig jaar geleden - toen we hem voor het laatst zagen - al niet al te florissant meer uit.’
|
Jip's venster op de wereld
