De strijders van de Cubaanse revolutie zijn nu stokoud. Maar ze weten nog precies hoe het ging. Dirk Kruijt tekende hun verhalen op. Donderdag jl. was hij te gast in Bureau Buitenland, vanochtend zond VPRO's OVT een radiodocumentaire hierover  uit, te beluisteren in VPRO’s OVT.
 
Eerste uur

Jong, mooi en idealistisch trokken zij ten strijde tegen de dictatuur. Inmiddels zijn ze bejaard tot hoogbejaard, de Cubaanse revolutionairen van het eerste uur. Ze wonen net zo armoedig als andere Cubanen, maar de meesten zijn trouw gebleven aan de revolutie.
 
Handtekening FideL
‘Wat was er van me geworden zonder deze Revolutie?’ verzucht de 84-jarige Carlos Amat melancholisch. De strijd tegen dictator Fulgencio Batista is ‘de beste tijd van zijn leven’ geweest, net als voor de duizenden landgenoten die in de jaren vijftig de wapens opnamen tegen de dictatuur. Vaak heldhaftig, zoals Amat die bij de telefooncentrale werkte en zo militaire orders kon afluisteren. Soms ook ontwapenend naïef, zoals Elba Álvarez die zich als vijftienjarige snotneus aansloot bij het rebellenleger van Fidel Castro en hem prompt een handtekening vroeg, als een puber aan haar idool. ‘Waar heb je die voor nodig?’ vroeg Fidel. ‘Voor de dag waarop de revolutie overwint,’ antwoordde ze en kreeg haar krabbeltje.
 
Jongste
De verklaringen zijn opgetekend door Dirk Kruijt. De emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Utrecht interviewde met zijn medewerkers een kleine zeventig oud-strijders en activisten van het eerste uur. Hij drong door tot de toenmalige subtop en kreeg een uniek kijkje achter de schermen, verteld door de mensen die er zelf bij waren. De 71-jarige onderzoeker constateerde voldaan dat hij bijna altijd de jongste was; zijn respondenten waren soms boven de negentig, enkelen zijn na het interview overleden.