Het liefste had ik 'Liefste' als aanhef gebruikt. Om vriend en vijand te verrassen en te kijken of ik enige - meer of minder subtiele - reactie teweeg zou brengen. Je hart zou op hol kunnen slaan bij de gedachte aan een anonieme bewonderaar of juist een angstig vermoeden kunnen bevestigen. Maar omdat ik niemand van mijn lezers in verwarring wil brengen op onze nationale versierdag - anoniem, noch gekend - kreeg deze tekst de titel 'dus niet!'
In die twee woorden ligt alles wat ik wilde zeggen vandaag wel zo'n beetje verscholen. Ook wat er allemaal kan gebeuren als ik mij toch aan een valentijnsuiting had gewaagd.
'Dus niet' is alle dagen van het jaar al voldoende verhaal voor fijnproevers.
Vooral als je even stilstaat bij de volslagen overbodigheid van het woord 'dus' en het op enig moment onvermijdelijke gebruik van 'niet'. Zelfs de meest wonderlijke positivo zal toch eens het woord 'niet' laten vallen. In het uiterste geval vanwege het onbesuisde genieten van alles en iedereen.
De volmaakte zin bereik ik door de ontwikkeling van heden naar gedroomde toekomst te schetsen, de leestekens en overige toevoegingen aan de lezer overlatend. Ik hou het voor valentijnsdag op: 'Dus niet Liefste'
Jip's venster op de wereld
