|
Soms lijkt de wens om als schrijver te boek te staan zich te uiten in een subtiele projectie: 'wanneer ga je een roman of dichtbundel schrijven?' Het verlangen naar schrijven - of publiceren - is niet uniek. Nieuwkomer TenPages - gepresenteerd als crowdfunding platform voor schrijvers - speelde er handig op in. Aan schrijvers geen gebrek, zelfs aan lezers die veelvouden van vijf euro investeerden niet, maar TenPages heeft het niet gered. Failliet!
Ik wantrouwde dat bejubelde idee, maar deed daar niets mee. Er hing al meer dan een jaar een plaknotitie 'TenPages' op mijn bureaublad: 'schrijf hierover' riep het gele briefje ... en nu ben ik te laat.
Zoals het een goede denkassistent-in-opleiding betaamt, doe ik nu zelfonderzoek. Dat kan omdat het een afgesloten casus is, tenminste naar het zich laat aanzien. Op zoek naar het hittepunt, moet ik terug naar de tijd dat ik mijn boekje 'de wereld is hetero - maar ik heb geen bezwaar' uit wilde geven. Ik raadpleegde twee manuscriptbeoordelaars. De ene vond dat ik nog wel een cursus schrijven kon gebruiken; ze gaf die zelf, kwam dat even goed uit!
De andere vond mijn schrijfsels van grote schoonheid, zoals hij ze vrijwel nooit binnen kreeg, maar ... onuitgeefbaar. Lastig thema, hetero zijn en columns zijn teveel het terrein van 'bekende Nederlanders' en prutsers met een voor de eeuwigheid op internet verweesd weblog.
Dus zocht ik naar mogelijkheden om het zelf uit te geven, mét de lessen van Elsschot dit keer. Zo kwam ik voor het eerst bij TenPages. Goed idee om eerst lezers te zoeken door tien bladzijden van je manuscript te publiceren.
Wannebe-schrijvers moesten aandeelhouders gaan zoeken voor € 5 per aandeel. En grootaandeelhouders waren beperkt toegestaan, helemaal volgens de regels van de nieuwe economie, al bleek TenPages zelf wel op zoek naar een investeerder. De auteur moest een bepaald minimaal aantal mensen vinden: op zich slim. Boeken verkopen aan mensen die er hun geld op zetten. Toen bleef ik haken - aan de kleine lettertjes die niemand leest.
Iemand die één aandeel voor het boek van een bevriende auteur kocht, kreeg zijn geld niet terug als het benodigde aantal van 2000 aandelen niet werd volgestort.
Bij zesenzestig boeken lukte het om het aandelenpakket volgestort te krijgen: voor die mensen werd een 'echte uitgever' gezocht en gevonden. Natuurlijk!
Hoeveel mensen een poging waagden om 2000 aandelen volgestort te krijgen is mij niet bekend, maar het klinkt - met duizenden mensen die schrijven - als een handige voorselectie voor de uitgever.
Kunnen al die verhalenvertellers dan niet rekenen? Met €10.000 startpremie is het voor een uitgever toch geen groot avontuur om de debutant een kans te geven? De TenPages kaskraker 'Zo Zuidas' was alleen leuk vanwege de invalshoek en de sappige details. Ik heb me verbeten op de stijl of was het de bijtende jaloezie?
Natuurlijk snoepte TenPages wat af van die aandeelhoudersstartpremie om de website te ontwikkelen en het vernieuwende idee onder de aandacht te brengen. Meer dan een miljoen. De nieuwe economie toont zijn wreedheid in minder dan honderd boeken voor die prijs, kleine aandeelhouders die hun inleg - in vijfjes - kwijt zijn en uitgevers die een wervings- en subsidieplatform verliezen, alsmede de leus 'ontdekt door TenPages.'
Mijn cri de coeur: Hoeveel nieuwe economie kunnen we verdragen in mooi klinkende nieuwe businessmodellen, gepolijste verhalen zonder rekenmachine? Welke motieven kun je hebben om niet na te denken over met veel energie gepresenteerde 'nieuwe economie'?
Als het je droom is om je naam op de kaft of het binnenwerk van een boek te krijgen, kan ik je helpen: uit de droom of aan een boek met jouw naam. Dat doe ik zonder miljoenenverliezen voor mensen met goede intenties en een beschaamd vertrouwen in de oude of nieuwe economie.
|
Jip's venster op de wereld
