Van alles en nog wat op de hoogte willen zijn en denken dat wat ze zelf doen beter is dan wat een ander doet, is een ziekte waar nogal wat leidinggevenden mee kampen.
De oorzaak van deze ziekte ligt niet noodzakelijk in een overdreven zucht naar controle alhoewel het voor medewerkers dikwijls zo over komt.
Neen. De oorzaak ervan ligt meestal in gedrevenheid, het (te) goed willen doen. Dikwijls gekoppeld aan een gebrek aan vertrouwen. Enerzijds in zichzelf, anderzijds in de capaciteiten van de medewerkers.
Deze ziekte van een leidinggevende leidt bij medewerkers tot een gebrek aan het nemen van initiatieven, het onderdrukken van de verzuchting om hun competenties te verhogen, wrevel omdat ze het gevoel hebben onvoldoende autonoom te kunnen handelen en niet vertrouwd te worden.
De leidinggevende die aan deze ziekte lijdt heeft permanent het gevoel overbelast te zijn en tijd en handen tekort te hebben om alles te regelen wat moet geregeld worden. Op de lange duur zorgt dit ervoor dat hij zelfs fysisch of psychisch ziek wordt en zelfs met een burn-out zijn job moet verlaten.
De remedie om het niet zover te laten komen is nochtans vrij simpel.
Voldoende vertrouwen hebben om zaken te kunnen en te durven delegeren.
Dit lijkt gemakkelijk, maar dat is niet altijd zo. Om te delegeren moet je als leidinggevende durven loslaten. Dat blijkt vooral bij jonge leidinggeven erg moeilijk, zoals de laureaten van de Vlaamse Jonge Ondernemer hierover getuigden in Knack Go. Misschien heb je als leidinggevende ook al geprobeerd om los te laten, maar ben je van een koude kermis thuisgekomen. Volgens Ricardo Semler is het nochtans zo dat ‘hoe meer de werkgever loslaat hoe meer de werknemers geven!’.
Het kan zijn dat je niet durft loslaten omdat medewerkers niet over de capaciteiten beschikken die je graag zou willen om de job te klaren. Het is dan echter aan jou als leidinggevende om er zorg voor te dragen dat ze de kans krijgen hun talenten te ontplooien. Of er voor te zorgen dat ze ergens anders met hun talenten aan de slag kunnen als deze niet passen binnen het takenpakket van je afdeling of dienst.
Loslaten betekent ook altijd iets verliezen zoals oude gewoontes, tot in detail weet hebben van alles wat reilt en zeilt, zekerheid, enz… Als je loslaat ga je in zekere zin dus ook door een rouwfase waar je doorheen moet.
Johan Maes en Evamaria Jansen formuleren rouwen in hun boek ‘Ze zeggen dat het overgaat’ als een slingerbeweging tussen verliesgericht en herstelgericht bezig zijn. Het ene moment ervaar je vooral datgene wat je zal missen en het andere moment ben je vooral gefocust op de dagelijkse activiteiten. Het gaat om een persoonlijk proces van loslaten, opnieuw verbinding zoeken en betekenis geven.
Maar van zodra je betekenis hebt gegeven aan je nieuwe rustiger leven als leidinggevende zal je zien dat zowel jijzelf als je directe omgeving er zich veel beter zullen bij voelen. Die nieuwe manier van omgaan zorgt er tegelijkertijd ook voor dat je jouw gedrevenheid op een positieve manier kan delen met je medewerkers zoals dit verhaal van Sigrid van Iersel aantoont.
Gewoon eens proberen indien je de symptomen van deze ziekte bij jezelf mocht herkennen.
