|
Veel meer dan een fietser, ben ik een loper. Dat ik een deskbike aangeschafte, was geen vanzelfsprekendheid. Hij kwam mee met de bestelling van een verstelbare werktafel. De belastingdienst zette mij ertoe aan, toen mijn administratiekantoor wees op de naderende grens van de investeringsaftrek, zo vlak voor het sluiten van het boekjaar. Ik dacht: 'wat kan ik dan nog zinvol aanschaffen in 2013?' Gelukkig kon ik bij worktrainer nog terecht in de laatste week van 2013 - en vooruit betalen, zodat ik de fiscale ruimte met de deskbike heb gevuld.
Eerlijk is eerlijk: de deskbike mist alles wat ik als fietser onderweg verlang. Het harde zadel van mijn Santos niet in het minst, het panorama, de mensen onderweg, de vraag of het weer is om mijn zonnepaneeltje op of in de tas te vervoeren.
En sinds kort ben ik zo nieuwsgierig hoe het is om - de haren los, zonder helm - van een heuveltje naar beneden te suizen! Daar gaat die deskbike geen antwoord op geven.
Al zit ik dagelijks op de deskbike, die 14.000 kilometer die ik de afgelopen jaren in een paar vakanties door Europa fietste, ga ik niet snel evenaren. En mocht ik in de buurt van dat aantal kilometers komen, dan weet ik het niet, want na 122.4 kilometer heb ik de meter afgekoppeld. Ik deed volgens het apparaat ruim 50 uur over die afstand. Menig bejaarde met rollator is sneller. De suggestie dat ik er 1800 calorieën mee verbrandde, zal voor de Quantified Self beweging interessant zijn, maar ik hecht niet aan uit de context los gezogen cijfers. En voor het idee dat mijn lijf de belangrijkste context is op deze wereld, heb ik geen cijfers nodig. Dat is een 'duister weten' dat ik check door een dure filosofiecursus te volgen. Ook omdat ik niet het lef heb om op de markt te vragen naar het goede leven - om zelfinzicht te verwerven.
Maar die deskbike, die bevalt wel, in zijn context. Vergelijk ik 'm niet met mijn reisfiets, blijft er toch een - voorzien - probleempje staan: ik kan maar één ding tegelijk. Multitasken is een vaardigheid die ik bewonder als een mooie vrouw; op gepaste afstand. Ik waag me er niet aan, aan het multitasken: het overvalt me al vaker dan me lief is dat ik van de ene taak in de andere val, onderweg de richting kwijt rakend van waar ik eigenlijk mee bezig was.
Hoe bewijst de deskbike zijn diensten? Ik fiets alleen, soms, als ik leeswerk heb. En dan moet het nog leeswerk achter de computer zijn. Maar de deskbike blijkt de perfecte hangplek als ik schrijf! Ik sta, ik leun ertegen, ik zit er eens even op, ik zwengel wat met één been op de trapper, ik trap ergenis in een minuutje weg: wat een variatie die ik niet had op mijn bureaustoel.
Niet de deskbike is de grote verandering op mijn werkplek, maar het hoog/laag bureau. Ik had kunnen weten dat ik de hoogte-instelling nauwelijks zou gaan gebruiken. De bureaustoel kan inderdaad op marktplaats; daarin hadden de mannen van worktrainer volstrekt gelijk. Ik bewaar 'm toch nog even, voor die klusjes die ik horizontaal organiseer, op mijn oude werkplank.
Het allernieuwste werken is dat ik met mijn armen over elkaar op mijn deskbike zit. Ik spreek tegen mijn computer in plaats van te typen. Het grijpt diep in op mijn werkproces, dus klinkt regelmatig 'Microfoon uit!' De benen zijn dan allang gestopt met fietsen. Multitasken; ik heb lang volgehouden dat ik er niet slechter in ben dan anderen. Die illusie moet ik nu echt opgeven, met dank aan de deskbike. |
Jip's venster op de wereld
