|
‘Is dat rabarber?’ Bert zoekt een aanleiding voor een praatje met de tuinvrouw. Ze kijkt op en komt onmiddellijk met de handen vol groen in onze richting. ‘Het is groot hoefblad. Ik heb zojuist een bijzonder plantje ontdekt. Kijk hierachter, met zwarte vlekjes. Zoiets heb ik nog nooit gezien!’ We vertrouwen erop dat die mededeling garant staat voor een unieke vondst in de Oude Hortus. De soortnaam van het plantje is niet tot mij doorgedrongen, maar haar enthousiasme maakt ook ons nieuwsgierig. We turen tussen het overvloedige groen naar iets waarvan voor de ontdekker de waarde onschatbaar is.
‘Dit laat ik ook altijd graag aan mensen zien.’ De tuinvrouw gaat ons voor naar een even verderop gelegen perceeltje. ‘Hier heb ik vorig jaar allemaal klimop weggehaald en moet je kijken! Ik dacht dat ze hier dingen geplant hadden, maar die variatie is gewoon spontaan zo ontstaan! Dat geloof je toch haast niet.’ Ik daarentegen ben in het geheel niet verbaasd. Termen als successie, invasieve exoten en ecologisch evenwicht borrelen op in mijn hoofd: de bureaunatuurbeheerder die nauwelijks rabarber van een klaproos kan onderscheiden.
Ik ben echter wijs genoeg om meteen mijn aantekeningenboek te pakken als deze ‘loslippige’ tuinadviseur me vertelt wat ik straks moet doen als we verhuisd zijn en met een nieuwe tuin aan de slag gaan – bij de buren kijken! Ze babbelt er genoeglijk op los, makkelijk inhakend op de enkele vraag of opmerking die we droppen. Ondertussen werkt ze gewoon verder aan het weghalen van planten die naar haar mening andere planten licht, lucht en voeding ontnemen. Op slag van sluitingstijd helpen we met het verslepen van de overtollige biomassa naar de composthoop, alwaar ze probeert de wortels van de andere plantedelen te scheiden: twee dingen tegelijk doen is best lastig. ‘Daar bij het museumcafé staat een struik rabarber prachtig in bloei.’ Natuureducatie in optimaforma.
Ze neemt afscheid en zegt uitnodigend: ‘Normaal ben ik hier niet op vrijdag.’
Trends
‘Jippie! Geboren Jeanette.’
Dit zou zomaar mijn levensverhaal in een notendop kunnen zijn. Die gekke formulering die gebruikt wordt voor vrouwen die op enig moment de naam van hun vader inruilden voor die van een echtgenoot, lijkt opeens toch op mij van toepassing. Een zegswijze die je nog regelmatig tegenkomt bij doodstijdingen.
De familieberichten kennen een leestekentrend. Eén of meer leestekens markeren tegenwoordig de scheidslijn tussen de papieren en digitale generatie. Ik had even gemist dat driekwart van de geboorten tegenwoordig wordt aangekondigd met: Geboren!
Daarop was bovenstaande aankondiging een uitzondering. Ik wacht nu met spanning op het eerste familiebericht met de veelzeggende uitroep ‘Dood!’
|
Jip's venster op de wereld
