Een auto kopen: hoe doe je dat?

2. Mijn eerste ‘auto van de zaak’ kocht ik uit de folder van de meest sympathieke en best meedenkende garagehouder die ik ooit heb ontmoet. Helaas heeft hij zijn zaak van de hand gedaan. Hij voerde een incourant merk uit Rusland en de wachttijd was iets langer dan gepland. Toen na vijf maanden de gekozen kleur nog niet leverbaar was, zorgde hij voor een acceptabel alternatief: een via België geleverde fraaie ‘papyrus’-kleurige variant. Een fijne auto met merkwaardige sociale gevolgen: ik zal je niet vermoeien met de enorme hoeveelheid slechte Lada-grappen van lease- en derdehands rijders die zich onverholen en onverwacht lieten kennen.

Vorig jaar ging het al een stuk beter met de aankoop. Veel tijd namen we niet voor de aanschaf, maar ik vergeleek op internet merken, prijzen en dealers. Ik zocht uit wat de inruilwaarde van onze auto was en we vonden een zuinige blauwe auto. De enige verkoper die we leiten offreren, lukt het eenvoudig een mooie marge op de auto te halen, omdat ik de workshop ‘onderhandelen’ nog niet zo goed in praktijk wist te brengen.

Door de autodiefstal vorige maand, werd ik opnieuw in de rol van autokoper geduwd. Ik begin het te leren, al zeg ik het zelf. Maar liefst drie dealers mochten offreren. Twee werden met een bezoek vereerd. Ik voerde geanimeerde gesprekken - met Jansen en De Vries, die ik steeds door elkaar haalde - de onderhandelingsregels in mijn achterzak. Ze deden wat van hun prijs af en eentje gaf zelfs ‘inruilkorting’ zonder dat er een auto tegenover stond.

Degene die ik had afgezegd en die toen terugkwam met een extra korting van duizenden euro’s, mocht leveren. Vooral omdat die jongen het spel geinig speelde en had gezorgd dat mijn geliefde een ongeëvenaarde proefritervaring had.

Dat van die enorme korting, dat geloofde ik natuurlijk niet, totdat ik de auto ging verzekeren: de waarde bleek niet kunstmatig opgehoogd. Jammer voor de verzekeringspremie, mooi voor mijn onderhandelingsego.

Ik leek bijna een doorsnee autokoper, tot het ‘feestelijke’ aflevermoment. Wij wilden gewoon snel rijden na zeven weken zonder auto: dat zijn ze niet gewend in de autobusiness. Ik was geen geweldige gast, maar de gastheer had een geweldig feestje.

Ik verloor mijn wedje: ook deze auto stond ingepakt op ons te wachten. Met dank aan de autoverkoper ontwikkel ik nu mooie vergezichten van interessantere en meer of minder lachwekkende autohoezen.

Alle knopjes moesten even aan de orde komen, behalve die ene. Die waar kennelijk nooit iemand om vraagt bij aflevering: ‘Ik wil graag even weten hoe de motorkap opengaat.’

Ik hoop dat ik met deze auto minstens tien jaar vooruit kan.