De warme trui heeft de associatie met het warme bad, een warm onthaal of andere warmtebronnen die we zouden kunnen koesteren. Het is daarom begrijpelijk dat de WarmeTruiendag door de spindokters van de groene gedachte is opgepikt als een manier om duurzaamheid onder de aandacht te brengen. Niet dat ik denk dat mijn onduurzame buren daarmee over enige streep zijn te trekken om duurzaamheid te omarmen, maar dat doet er niet toe: al die mensen die best een keer iets duurzaams willen doen, worden hier op hun wenken bediend. En dat er voor al die geesten die er nog niet klaar voor zijn toch weer een sfeer van ‘duurzaam = minder’ kan blijven hangen, daar doen we in de sociale media natuurlijk niet aan mee.
Het overtuigende advies luidt dat je er niets van merkt dat de kachel een graadje lager staat als je een warme trui aantrekt en dat je er 7% per graad mee bespaart. Yes!
7% op een dag, in een stookseizoen van meer dan 100 dagen, dat is toch al snel 0,07% (digitaal 0.0007) besparing op de stookkosten. Je moet wel een heel hoge energierekening hebben, wil je van die besparing een bak koffie kunnen kopen. Nou vooruit een nespresso thuis kan er misschien net mee uitgespaard worden.
Dat ik koude handen krijg waar ik chagrijnig van word, is mijn probleem. Misschien moet ik ‘warme trui’ voor het gemak in mijn situatie vertalen met ‘Warme HandschoenenDag’.
Natuurlijk heeft het geen zin om een Warme Truiendag in juli te organiseren, hoewel dat wel een beter zichtbaar statement zou zijn, en daarom is februari een geschikte maand voor een dergelijke actie. En dan maakt het nogal wat uit of de zon schijnt op die dag of dat die niet meewerkt aan de gecreëerde hype. Ik spreek uit ervaring, want de zonnige winteruren verschuif ik mijn werkplek naar de serre, alwaar ik dan al snel mijn trui of jasje uitdoe, omdat ik anders – afhankelijk van mijn geestesgesteldheid – wegsoes of wegzweet. En ja, daarmee bespaar ik op de stookkosten, maar ik doe het vooral voor het ervaren comfort en mijn humeur. Voor mij nooit meer een huis zonder ramen op het zuiden.
Waarschijnlijk is de achterliggende gedachte van de WarmeTruiendag dat mensen ontdekken dat de verwarming inderdaad wel een graadje lager kan en dat ook op andere dagen zullen doen, maar dan rekenen we buiten de persoons-, plaats-, en tijdgebonden warmtevraag en gemakzucht van een al ingestelde tijdklok.
Ik vind het ook wel een interessante vraag of de betrokkenheid van Greenchoice, naast het Klimaatverbond van invloed is op de buzz. En wat is die betrokkenheid: aandachttrekker, PR, supporter, sponsor, klantenbinder, campagneleider. Voor alle duidelijkheid, de dag heet nu Greenchoice Warme Truiendag en hoewel dat al heel wat van je 140 tekens afsnoept, zijn er veel twitteraars die geen moeite hebben greenchoice voor het Warme Truiendag-karretje te spannen.
WarmeTruiendag wordt vast trending topic op twitter, daar is al veel voorwerk voor gedaan en retweeten is tenslotte een eenvoudige gunst die je je duurzame vrienden kunt verlenen. En als je het maar vaak genoeg hoort - vooruit, komt ie nog een keer, #WarmeTruiendag -, dan blijft er wel wat van hangen, zo werkt het brein nu eenmaal, of ik dat nu leuk vind of niet.
En natuurlijk is het slim om de WarmeTruiendag op Casual Friday te organiseren, kan geen enkel pak zich eraan onttrekken – al kun je natuurlijk ook gewoon een vestje onder je jasje aantrekken.
Bij al die buzz, hoort natuurlijk ook een website waar je kunt laten weten dat je een trui aantrekt – of een actie houdt - op vrijdag 8 februari: look@me!
Met een beetje pech ‘Dikke Trui’ voor de rest van mijn virtuele leven, dat ook nog. Als trendmijder maar voorstander van duurzaamheid in kleine stappen, sta ik weer eens voor een duurzaam dilemma. Mijn kledingcode voor de WarmeTruiendag? Die hou ik lekker voor mezelf.
Jip's venster op de wereld
