Ik raapte een ansichtkaart van de mat met een ongeadresseerde uitnodiging om de nieuwe keuken van Goeie Louisa te komen beproeven. Kennelijk was de bedoeling van de niet bovengemiddeld goede, maar sympathieke teksten dat ik iemand zou gaan uitnodigen om samen te komen eten. De pluim die ik wilde uitdelen voor de aandacht op de website voor mensen die alleen uit eten willen, hou ik nog maar even op zak.
Later op de dag – ik zat beneden te werken – werd ik afgeleid door het geluid van de brievenbus. Met uitzicht op straatniveau, zie ik nog net iemand weglopen van onze deur. Niet het prototype van een postbezorger. De anonieme bezorgster lijkt verder geen brievenbussen in onze straat aan te doen, wat mij onmiddellijk nieuwsgierig maakt.
Op de mat ligt een ansichtkaart van … juist ja. Wie was die onbekende die zonder afzender mij die tweede kaart bezorgde? Een wanhopige horecaondernemer die voor opening van de keuken in de betere buurten van Utrecht klanten werft? Een nieuwe student die voor de chef in ruil voor een goedkope maaltijd de stad verkent met een grappige attentie? Iemand die wel met mij uit eten wil, maar denkt dat ik zelf wel kan raden welk telefoonnummer ik moet bellen voor een afspraak?
Ansichtkaarten: een van de vele manieren om binnen te komen bij je doelgroep. Dat komt mooi uit, want ‘Help! Ik zoek een doelgroep’ is een van de werktitels waar ik mee aan de slag ga. Aangezien ik anticyclisch werk, is het boekje waarschijnlijk af als de crisis is bezworen en al die nu nog rondhangende, netwerkende, bloggende en zoekende mensen die mij inspireren hun doelgroep of nieuwe functie inmiddels hebben gevonden. Dan kan ik mijzelf, in retro en zonder doelgroep, in ieder geval ervaringsdeskundige noemen.
|
Jip's venster op de wereld
