Vallende kwartjes en miljoenen
Betalen per artikel, een kwartje ongeveer, bleek geen winnend verdienmodel voor Blendle. Dat werd kort na de introductie van Blendle al duidelijk, toen bleek dat het nieuwsplatform internationalisering nodig heeft om verdienstelijk te zijn. Het aantal klanten in Nederland is kruimelwerk, niet genoeg om een business op te bouwen. Voor de auteur was het nieuwsplatform altijd al een mooi sprookje om aan heel de wereld te kunnen verkopen.
Daarom kreeg ik een mailtje van oprichter Alexander, de eindbaas van Blendle, zoals hij zichzelf noemt. Hij heeft opnieuw het licht gezien. Je mag voortaan als een soort koekie-monster ’alles‘ lezen wat je wilt voor een tientje per maand, behalve de krant van vandaag. Die lees je dan toch gewoon morgen? Of je leest de door de redactie geselecteerde stukken in de speciale dagelijkse Blendle nieuwsbrief.
Da’s goedkoop! Ik betaal alleen al voor mijn ESB magazine eenzelfde bedrag per jaar. OK, dan krijg ik er ook af en toe een papieren blad voor in mijn brievenbus.
Op zoek naar een linkje om je te informeren over het hoekje van de markt waar ESB zich bevindt, kwam ik eerder op de website ’opzeggen‘ dan op de website van ESB.NU. Dat is de merkwaardige invloed van algoritmen, waardoor ik tegenwoordig steeds minder vaak vind wat ik zoek. Ik ontdekte dus en passant dat ik voor € 2,99 ook weer van dat abonnement af kan. Dan schrijft een automaat een briefje voor mij. Niet in mijn woorden. Dat is alleen voor een auteur een bezwaar, vermoed ik. Kennelijk is er behoefte aan een opzegservice tegen betaling: en als je dat nog niet wist, dan brengt de neuromarketeer die de link in de zoekmachine plant je wel op het idee dat je iets mist.
Spotgoedkoop! Voor hetzelfde tientje kan ik maar één dagelijkse krant digitaal lezen. ’Vraag niet hoe het kan, profiteer ervan!‘ leerde ik vroeger. Inmiddels weet ik dat je dan betaalt met data, maar zelfs dat kan niet voldoende zijn als prijs voor zoveel werk.
Je kunt het mensen tegenwoordig niet kwalijk nemen dat ze niet altijd kunnen voldoen aan de (wettelijke) eis om te weten wanneer een prijs ondeugdelijk is. Het is schier onmogelijk om de redelijke prijs voor een product te kennen. In Zuid-Oost Azië werken mensen tenslotte voor een krats aan onze producten.
Hét argument dat je moet overtuigen is - naast je eigen portemonnee natuurlijk - het feit dat het internetplatform Blendle al acht miljoen euro heeft overgemaakt aan de kranten en tijdschriften die de artikelen leveren. Dat klinkt als hele goede bedoelingen of zoals Renske stript ’een schoon geweten‘. Zeker wanneer je het presenteert als een bijverdienste die auteur en uitgever - ze moeten de poet delen - niet zouden hebben als Blendle er niet was om artikelen te recyclen. Maar voor de duidelijkheid, de kranten en tijdschriften worden er iets wijzer van en de auteurs hebben het nakijken.
Reken even mee: Blendle heeft inmiddels een archief met ruim drie miljoen artikelen en heeft daarover zo’n acht miljoen euro uitgekeerd. Klinkt dat als een verdienmodel voor de inhoud, gemiddeld nog geen drie euro per artikel? Wel als je alleen het artikel op je website hoeft door te linken, niet als je de moeite neemt om het te schrijven. Misschien dat we het schrijven dan inderdaad maar aan de robots moeten overlaten, die dat overigens in weerwil van wat auteurs beweren, al heel aardig kunnen. Ik kan niet eens in stelling brengen dat auteurs de kwaliteiten van robots tegen beter weten in onderschatten. De meeste schrijvers nemen niet de moeite om hun kennis hieromtrent te actualiseren. Gelukkig weten uitgevers het ook nog niet, zodat ik nog een paar jaar als recycler van het geschreven woord kan blijven werken.
Ik denk dat Alexander, mogelijk over weer een jaar of vijf zijn digitale leesmap opnieuw moet hervormen bijvoorbeeld met schrijvende lezers; die werken graag gratis. Want hoe meer succes het platform gaat hebben, hoe moeilijker het wordt om het reservoir waar het platform uit put, vol te krijgen, tenzij die robots ....
Wie kan al die tijdschriften en kranten straks nog vullen als daar geen vaste abonnees meer voor te vinden zijn? Wat als het aanbod niet een beetje, maar drastisch verschraalt, omdat de klant alleen de prijs van de bijverdienste wenst te betalen? Welke uitgever kan er straks nog een vakblad, specialistisch tijdschrift of krant aanbieden, gemaakt met menselijke inbreng wanneer de prijs - per artikel - langzaam afglijdt naar het niveau dat kan concurreren met Zuid-Oost Azië? Tegen die tijd tref je daar ook de rentenierende Alexander, die net op tijd de miljoenen incasseerde en het kwartje hoorde vallen.
Jip's venser op de wereld
