Op Paasmaandag, 21 april 2025 om 7.35 uur in de ochtend, is Paus Franciscus thuisgekomen bij de Vader. Uitgerekend in dit Jubeljaar met het thema "Pelgrims van Hoop", heeft hij zijn aardse pelgrimstocht voltooid. Moge hij rusten in Gods vrede en eeuwige liefde.
Vanuit onze parochie sluiten wij ons aan bij het gebed van de universele Kerk. In dankbaarheid voor het leven, het geloof en het pontificaat van paus Franciscus, bidden wij voor zijn zielerust en vragen wij God om hem te ontvangen in het licht van de verrijzenis. Hij vroeg ons altijd: "Bid voor mij". Vandaag doen wij dat in verbondenheid met de hele wereldkerk.
Een pontificaat van barmhartigheid en nabijheid
Paus Franciscus werd geboren als Jorge Mario Bergoglio op 17 december 1936 in Buenos Aires, Argentinië. Hij werd priester gewijd op 13 december 1969 en trad toe tot de Sociëteit van Jezus (jezuïeten). Op 13 maart 2013 werd hij gekozen tot paus – als eerste jezuïet, als eerste paus uit Latijns-Amerika, en als eerste die de naam Franciscus aannam, naar Franciscus van Assisi. Hij leidde de Kerk gedurende 12 jaar met eenvoud, toewijding en een hart voor de wereld.
Zijn pontificaat begon op 19 maart 2013, het feest van Sint-Jozef, zijn geliefde patroon. Op zijn nachtkastje hield paus Franciscus een beeldje van de slapende Sint-Jozef. Hij vertelde vaker dat hij daar briefjes onder legde met zorgen en intenties die hij aan de zorg van Jozef toevertrouwde. Zo wilde hij leren loslaten en vertrouwen: “Wanneer ik een probleem heb, een moeilijkheid, schrijf ik een briefje aan Sint-Jozef en leg het onder het beeldje, zodat hij ervan kan dromen... en bidden.”
Zijn pontificaat werd gekenmerkt door de roep tot barmhartigheid. Het boek De naam van God is barmhartigheid vatte zijn boodschap treffend samen. In 2015 riep hij het buitengewone Heilig Jaar van de Barmhartigheid uit (8 december 2015 – 20 november 2016), ter gelegenheid van het vijftigjarig jubileum van de sluiting van het Tweede Vaticaans Concilie. De bul Misericordiae Vultus legde de nadruk op bekering, vergeving en Gods tederheid.
Een synodale en missionaire Kerk
Franciscus was een herder met de geur van zijn schapen. Hij bezocht landen aan de periferie, sprak met hen die het moeilijk hadden, en schuwde het spreken over pijnlijk onrecht niet: oorlogen, misbruik, armoede, milieuvervuiling, ongelijkheid en uitsluiting.
Zijn hervorming van de curie (Praedicate Evangelium, 2022) kreeg een missionaire toon: een Kerk die uitgaat, luistert en dient. Maar wat misschien zijn diepste erfenis zal zijn, is zijn inzet voor een synodale Kerk: een gemeenschap die samen op weg is, waarin paus, bisschoppen, priesters, religieuzen en lekengelovigen samen luisteren naar de Heilige Geest én naar elkaar. Telkens weer benadrukte hij het belang van onderscheiding der geesten– een centraal spiritueel principe, vooral binnen de Ignatiaanse spiritualiteit, die hij als jezuïet diep heeft omarmd en uitgedragen. Het is de kunst om in gebed en dialoog te herkennen wat van God komt en wat niet.
De wereldwijde synode (2021–2024) was daar een tastbare uitdrukking van. Franciscus geloofde dat alleen een luisterende Kerk een Kerk naar het hart van God kan zijn. Deze weg van synodaliteit is niet nieuw, zei hij, maar een terugkeer naar de stijl van de eerste eeuwen van het christendom.
Dicht bij jongeren en roepingen
Paus Franciscus stond dicht bij de jeugd. Tijdens Wereldjongerendagen in Rio de Janeiro (2013), Krakau (2016), Panama (2019) en Lissabon (2023) riep hij jongeren op om op te staan, te dromen en moedig het evangelie te leven. Hij benadrukte het belang van gezinnen, priesters, religieuzen én lekengelovigen als dragers van een missionaire Kerk. “Todos, todos, todos.” Het woord klonk tijdens de Wereldjongerendagen in Lissabon (2023), een eenvoudige maar veelzeggende oproep tot openheid en verbondenheid. In documenten als Evangelii Gaudium, Laudato Si’ en Fratelli Tutti gaf hij die visie verder vorm – met aandacht voor vreugde, zorg voor de aarde en liefde voor elkaar als broeders en zusters. We herinneren hem met respect en dankbaarheid.
Een Paasgetuige
Op Paaszondag 2025 sprak hij nog de Urbi et Orbi-zegen uit, waarin hij zijn blijvende bezorgdheid uitsprak voor de wereld en de liefde van Christus aanbood aan alle volkeren. Slechts een dag later, op de tweede dag van Pasen, eindigde zijn pelgrimstocht op aarde.
Met zijn sterven, op deze dag van verrijzenis, spreekt zijn leven opnieuw van hoop. Hij sterft als pelgrim, op weg naar het Vaderhuis, vertrouwend op de barmhartigheid van God.
Wij danken God voor Paus Franciscus – voor zijn moed, zijn eenvoud, zijn woorden en zijn daden. Hij was een herder die ons wees op Jezus, de Levende. Een paus en vader die geen afstand nam, maar onze broeder werd. Een man van geloof, hoop en liefde.
Laten wij bidden voor hem:
Onze Vader,
die in de hemel zijt,
uw Naam worde geheiligd,
uw Rijk kome,
uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel.
Geef ons heden ons dagelijks brood
en vergeef ons onze schulden,
zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren,
en breng ons niet in beproeving,
maar verlos ons van het kwade.
Amen.
Wees gegroet, Maria,
vol van genade,
de Heer is met u.
Gij zijt de gezegende onder de vrouwen
en gezegend is Jezus,
de vrucht van uw schoot.
Heilige Maria, Moeder van God,
bid voor ons, zondaars,
nu en in het uur van onze dood.
Amen.
Heer, geef hem de eeuwige rust,
en het eeuwige licht verlichte hem.
Dat hij mag rusten in vrede. Amen.
Gracias por todo padre Francisco!
Pastoor Mauricio Meneses
Heilige Titus Brandsmaparochie | 
