|
Voor sommige dingen ben je nu eenmaal altijd te laat. Je bedenkt een goed klinkende reden en gaat over tot de orde van de dag. Zo mis je jaarlijks honderden films, boeken, concerten, toneelstukken, andere podiumprestaties en tentoonstellingen, die je interesse wel hadden, maar waar de cultuurfactor het toch weer aflegde tegen andere belangrijke dingen. Ik zag een trailer van een goede film, maar tegen de tijd dat ik er heen wilde, zag de filmladder er al weer heel anders uit. Ik had best naar de Dutch Designweek gewild, maar ik zat in het buitenland. Vriendinnen waren al onderweg naar de Kunsthal, toen bleek dat er die nacht ingebroken was. Je verzint het niet; het overkomt je.
Hier in Zwitserland in het Binntal is er een LandArt tentoonstelling. De woorden in het persbericht maken dat je het wilt zien: ‘13 LandArt-Werke: Lebensfroh und gesellschaftskritisch, ausdrucksstark, naturnah und bunt, schön, nachdenklich und ideenreich, kreativ, schlicht und traditionell’
Volgens de website ben ik altijd te laat, maar jaarlijks blijkt er - ook eind oktober - langs het wandelpad toch nog van alles te beleven. Intrigerende kwestie: Zijn 'weghalers' zo gehecht aan het werk dat ze het snel weer naar huis halen? Willen 'blijvers' anderen zo lang mogelijk laten meegenieten van hun werk? Zijn deelnemende kunstenaars alweer zo druk met nieuw werk dat het ophalen erbij inschiet? Het meest waarschijnlijk is, dat er wel een gezamenlijke opening was, maar dat een finnisage ontbreekt. Wie wil er dan ook een feestje ter ere van de sluiting van de tentoonstelling?
Ik download de folder, zoek de – wisselende - locatie op de kaart en ga op pad. Met enthousiasme lossen we onderweg – de folderfoto’s bij de hand - de puzzel op: ‘staat het er nog en woar dan?’ Een smartphonescherm nodigt niet uit tot lezen ter plekke. We interpreteren er dan ook lustig op los: echte kunst roept ook iets op als je de toelichting niet hebt gelezen.
Hier en daar staan bordjes bij het werk. Zo zien we een bordje ‘Wäschtag’, maar Ruth Zeiter heeft de vuile was weer binnengehaald.
Na een paar lussen omhoog zien we in een weiland wel ‘Hirsche’ van Bernard Nellen staan. [Hij is ook de kunstenaar van ‘Die Baumschule’, die je terugvindt in mijn boekje ‘Tien jaar Schoolvoorbeeld in tien lessen’]
Van de ‘Weinberg’ (Alfred Tschopp) uit de folder, was nog één stronk over; een in felle kleuren geverfde wijn rank, in 2002 ten prooi gevallen aan vorst. Om precies te zijn: de wijnstokken behoorden zijn echtgenote. Dat zie je er niet aan af. Volgens de kunstenaar is de wijnbouw in de deze streken een teken van klimaatverandering. Dat een door vorst verloren gegane stam daarvoor symbool is, ontgaat mij helaas, maar grappig is het wel te weten dat dit ooit een bloeiende wijnstok was – die nu blijkbaar wat extra ondersteuning nodig heeft.
Het plastic gordijn (Gerhard Leeb) boeide mij ook vanwege het geluid dat het maakte. Jammer dat ik pas later die week bedacht dat ik een filmpje had kunnen maken. Het gordijn van plastic dat ons overal omringt vormt een barrière tussen de mens en de natuur: mooi gegeven, maar ik had in dat geval nog wel wat meer gordijn willen zien. Niet omdat ik denk dat dat recht doet aan de hoeveelheid plastic, maar vanwege het wegvallen van een stapeltje flessen in deze overweldigende natuurlijke omgeving.
Het lijkt erop dat ik hier als milieukundige goed zit in dit natuurlijke laboratorium van milieu-ideeën. Want deze (van Wilhelm Wenger) heeft ook iets te maken met milieu. Met een indringende vraag: ‘Is biostrom iets waarmee we ons geweten sussen?’ Hij geeft ook tevens zijn uitvinding cadeau. Kunnen we die lampen niet gewoon in de aarde steken, in plaats van in het stopcontact?
Tenslotte iemand die uitsluitend werkt met de materialen die hij ter plekke vindt (Niklas Göth). Ik krijg de indruk dat dit het werk is wat door de samenstellers ‘simpelweg mooi’ wordt genoemd, maar misschien mis ik de nadere duiding van dit vlechtwerk dat zo fraai boven het pad hangt en zo prachtig afsteekt tegen de stralend blauwe lucht.
Dat was het landArt verslag voor 2012. Iets uitgebreider dan vorig jaar en toen nog reclamevrij. Dat gaat niet meer in deze tijden van crisis. Dus neem ook even een kijkje op de website van Chalet Römerhof, zodat ik volgend jaar weer verslag kan doen.
|
Jip's venster op de wereld
