|
Jip!
Zit je al in de gevangenis?’ vroeg een vriend vorige week. Dat nog niet, maar van overtreding naar misdrijf is een hellend vlak, daarom hou ik me gedeisd nu ik in de illegaliteit ben beland.
Het lag in ieder geval niet aan mijn advocaat die een prachtig verzoekschrift indiende rondom de voornaamskwestie die er – om mij moverende redenen - op neerkwam dat ik mijn roepnaam officieel als mijn voornaam wilde laten registreren.
Het is een fabel dat de kosten voor het veranderen van je naam afhangen van het aantal letters. Misschien vreesde men claims van mensen zoals ik, die letters inleveren, al zullen er niet veel zijn die dan meteen zeventien letters laten schrappen in het geboorteregister. Een vereenvoudiging van twintig naar drie letters. Ik stel me al een half leven aan de wereld voor als Jip. Hoe ingewikkeld kan het zijn?
Na een positieve uitspraak van de rechter eind december en een maandenlange procedurele beroepstermijn, had ik mij verheugd op het officiële moment van mijn nieuwe naam: 21 maart was het zover, dacht ik. Een kwestie van een paar dagen voordat ik administratief ‘geJipt’ zou worden.
De ambtenaar die mijn naam had gewijzigd en zich levendig het aandringen van mijn advocaat herinnerde, bezwoer me dat ik in de basisadministratie stond ingeschreven als Jip. Daarvan ontving ik een gewaarmerkt aanhangsel bij mijn geboortebewijs. Desondanks raakte ik wanhopig verward in de duistere krochten van de automatisering, want de overheidssystemen zijn technisch kennelijk niet integer: MijnOverheid.nl wist van niks en dag na dag verschenen die twintig letters op mijn scherm. Het gewaarmerkte document bleek geen hard bewijs van mijn wedergeboorte. Je kunt rondlopen als levend bewijs, maar wanneer je digitaal niet bestaat, heb je geen rechten meer tegenwoordig.
Toen het de gemeente Utrecht op 26 april dan eindelijk behaagde om mij te digitaliseren, werd ik meteen opnieuw buiten de wet geplaatst. Mijn ‘reisdocumenten’ én mijn – in een andere strijd met de overheid - net veroverde rijbewijs zijn in een tamelijk onnozele brief ongeldig verklaard, alsof er niet zoiets als een identificatieplicht bestaat in Nederland.
Zonder geldige papieren moet ik intussen aantonen dat ik geen vijf jaar ben. In het kader van ‘de veiligheid’ heeft microsoft mensen die hun geboortedatum niet bereidwillig delen onder curatele van hun ouders gesteld. Een door google translate gesouffleerde robothelpdesk moest me op weg helpen. Uiteindelijk verstrek ik met tegenzin een kopie van het ongeldige identiteitsbewijs. Hoewel er inmiddels een app is voor het maken van een veilige kopie van het ID, lijken de boeven geen moeite te hebben met mijn illegale en ‘onveilige’ kopie. Ik mag gratis werken voor de softwaregigant: ‘kan onze service beter? laat het weten!’ Mijn digitale leeftijd blijft evenwel op vijf steken.
En toen ontdekte ik een maasje in het algoritme en stichtte – geheel tegen mijn principes – een gezin. Via de ’digital family’-U bocht werd ik mijn eigen ouder. In een onbewaakt ogenblik veroverde ik tijdelijk de zeggenschap over mijn portemonnee terug en zette de automatische betaling stil. Elke eerstejaars student psychologie weet dat je zowel de ouder als het kind in jezelf moet koesteren, maar ik hief mijn digitale gezin meteen weer op: iets te vroeg.
Niets vermoedend van het digitale filialen die overheid en bedrijven zouden instellen, koos ik een kwart eeuw geleden een naam met een rebelse inslag. Er is goede hoop dat ik volgende week mijn startbewijs heb om deel te nemen aan een parallelle - en niet meer te negeren - wereld waarvan het beheer aan systemen wordt overgelaten: efficiënt, slim, rechtlijnig en geënt op de grootste gemene deler. Wie past er eigenlijk wel in?
Jip betekent bedrieger; dat vernam ik na mijn eigenwijze keuze pas. Onwetend van de consequenties ben ik in mijn nieuwe naam gestapt.
|
Jip's venster op de wereld
