Is het nou je relatie die niet goed is of komt het door wat je vroeger hebt meegemaakt (je geschiedenis) dat je relatie niet goed is?

Moeilijke vragen waar menigeen in mijn praktijk mee worstelt als hij of zij zich aanmeldt.

In dit artikel werp ik mijn licht er eens over.

Hartelijke groet, Hilda Lemaire

Knagend gevoel

 

Jan is gekomen omdat er iets knaagt aan hem, een voortdurende onrust. Hij vermoedt dat het te maken heeft met vroeger toen zijn vader is gestorven. Acht was hij. “Maar ja, daar kan je alles wel op gooien,” verzucht ie, “dat moet ook maar ‘s voorbij zijn.”

“Is dat waar je naar verlangt, dat ‘dat’ ook maar ’s over moet zijn?” vraag ik.

“Kan dat?”, vraagt hij hoopvol.

Nee, vertel ik dan, over gaat het niet en het kan wel veel rustiger worden in jezelf. Maar die pijn dat blijft altijd een gevoelig deel van je, en dat geeft niet. Daar is goed mee te leven hoor, want het is bekende pijn die je kan plaatsen.

Iets anders is het als je het steeds weer ‘kopieert en plakt’ in situaties van nu. Dan doe je jezelf en bijvoorbeeld je relatie flink tekort.

Je bent niet meer het kind van toen en je partner is niet degene die je jong bent verloren.

De eenzaamheid van vermijden

 

En dat is de aftrap voor een aantal gesprekken, waarin we kijken waar de pijn van nu allemaal over gaat. En waar zijn hang naar vrijheid voor staat. Wat is echt iets wat gewoon bij hem hoort, wat hem maakt tot Jan zeg maar en wat is iets waar hij beducht voor is geraakt en probeert uit alle macht te vermijden.

In het vermijden zitten de zichtbare reacties voor jezelf en voor je omgeving. Dan kan je denken aan niet durven kiezen voor je lief (en er een extra lief op nahouden),  je niet laten kennen en extra veel hooi op je vork nemen (ik kan het allemaal aan). Of je niet laten kennen en juist stil op de achtergrond blijven. Je manoeuvreren in situaties waar schijnbaar onmogelijke keuzes gemaakt moeten worden (zodat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen voor je eigen behoeften) is ook een manier.

Al die manieren zijn in feite grote eenzame worstelingen, veel te groot om van het leven nog te kunnen genieten. En het kan echt anders als je vertrouwder raakt met je geschiedenis, je draagkracht op ware grootte leert kennen en het verschil tussen toen en nu voelt.

Jan raakt minder bang om opnieuw verlaten te worden, zijn vriendin weet meer wat in hem omgaat en begrijpt nu ook beter zijn momenten van even afstand nemen. Dat heeft niet allemaal met haar te maken en ze kan hem daarin zijn rust gunnen.

Niet onbelangrijk in dit alles is de zin: Het is oké is dat jij dit en dat nodig hebt EN dit betekent niet dat ik daarvoor moet zorgen.

 

Tot slot

Houd jezelf niet eenzaam, deel met wie je vertrouwt en krijg zo ook steeds meer vertrouwen in jezelf.

Als je denkt dat ik je daarin kan helpen, klop bij me aan.

 

ik wens je een mooie frisse lentedag!