Jip en Janneke

Co-creatie is een prachtig idee, maar met het schrijven van columns werkt het minder goed. Het is niet zozeer dat intelligente en behulpzame meelezers geen mooie suggesties doen, maar zo werkt het schrijven van columns nu eenmaal niet. Sommige gedachten die ik krijg aangereikt zijn prima geschikt voor een cartoon, andere heel interessant, maar toch niet meteen bruikbaar. Ik schrijf columns die in meer of mindere mate een loopje nemen met de waarheid. Dat weet iedereen die gevraagd of ongevraagd in een van mijn schrijfsels terecht is gekomen, maar niet degenen die mij heel serieus al die waardevolle onderwerpen aanreiken.

Ik heb overigens wel een lijstje met onderwerpen - meestal onder handbereik -, waar ik steeds dingen aan toevoeg en daar liggen heel wat rijke gedachten van anderen aan ten grondslag, maar om nu pats op commando een column te schrijven over bijvoorbeeld een ontmoeting in een schoenenwinkel, dat is best veel gevraagd. Maar vooruit deze keer toch een creatie, waarin ik dan Co met haar idee (ze heet trouwens Janneke) probeer te verwerken.

‘Moet ik jou kennen?’ ‘Ja, ik ben Jip.’ ‘Maar je ziet er heel anders uit!’

Zo ongeveer verliep de conversatie met Janneke. Het is een gesprek dat ik het afgelopen jaar, in verschillende bewoordingen en op uiteenlopende plaatsen heb gevoerd met mensen die ik meende te kennen, maar die mij op het eerste gezicht niet herkenden. Hoewel ook voor mij soms verwarrend, vergeet ik niet bij iedere soortgelijke ontmoeting dan de schoenen aan te schaffen die ik op het oog had, maar dat zou je in dit geval de verdienste van Janneke kunnen noemen - dat het gesprek dat volgde interessanter was dan de schoenen waar de winkel waar we elkaar troffen mee vol stond. Zij is trouwens ook zonder aankoop vertrokken, maar gelukkig vond mijn geliefde wel iets passends om bij te dragen aan de nering van de schoenenhandelaar.

Mijn metamorfose bedek ik meestal achter een simpele constatering als: ‘Dit gebeurt er als je niet meer naar de kapper gaat.’ Maar ondertussen ontdek ik een hele nieuwe wereld aan haarproducten en mogelijkheden om ’s ochtends met meer of minder geordend haar de deur uit te stappen. Ik noem het niet voor niets ‘mijn haarproject’, maar had me totaal niet gerealiseerd dat ik daardoor voor mensen die ik niet regelmatig zie een onherkenbare verschijning ben geworden. Ook mensen die ik wel frequent zie, lijken soms verbaasd over de groeikracht van mijn haar.

Om te voorkomen dat ik opnieuw mensen in een ongemakkelijke situatie breng, heb ik nu een heel moderne oplossing bedacht. Ik moet daarvoor wel een kleine drempel over, want het vergt dat ik een onderwerp in mijn column aansnijd waar ik normaal gesproken met een grote boog omheen was gelopen. Niet zozeer omdat het mij in co-creatie is aangereikt, maar omdat iedereen er al over schrijft, terwijl je er helemaal niet over moet schrijven: het woord van 2013 heeft namelijk alles met beeldtaal te maken. Dus hierbij voor al die mensen die ik in 2014 niet in verlegenheid wil brengen, twee selfies.