Verhuurbusiness

Hoewel ik beperkt in het buitenland kom, zoek ik graag grenzen. Grensoverschrijdend zou ik mezelf echter niet willen noemen, al moet ik dat oordeel wellicht aan de lezer overlaten.

Een paspoort is eigendom van de staat. Ik heb al heel vaak onder verwijzing naar deze tekst achterin, mijn paspoort niet afgegeven in hotels. En meestal zijn ze verbaasd genoeg om het paspoort meteen terug te geven, eventueel na het maken van een kopie.

Ik begrijp het dus heel goed dat Jantien haar paspoort liever niet afgeeft aan een visumbureau. Op zich zou dat veel tijd schelen als je naar Pakistan wilt, waarheen onze overheid alle niet-essentiële reizen afraadt.

Want wat doet de Pakistaanse overheid? Gewoon hetzelfde als wij met hun inwoners doen. Je mag er dus heen als je bent uitgenodigd, je mag in persoon op de ambassade verschijnen, bij herhaling als het zo uitkomt, en misschien heb je dan als je op tijd begint tegen de tijd dat je vliegtuig gaat alle stempels en handtekeningen verzameld. En een visumbureau kan dat versnellen, maar dan ben je wel je paspoort voor onbepaalde tijd kwijt. Jantien regelt het dus zelf en mijn rol daarbij is af en toe een documentje scannen of printen. Want Jantien kan zich in een Pakistaanse miljoenenstad prima redden, maar in de computerwereld ben ik af en toe de gids.

Deze week verhuurde ik onverwacht mijn apparatuur ook aan Tim, die vanuit ons huis verhuisde naar Geneve, zich liet uitschrijven naar Zwitersland, maar eigenlijk in Frankrijk woont, in Polen wil trouwen en nu moet bewijzen - met hulp van de gemeente Utrecht - dat hij geboren is en niet eerder gehuwd is geweest. Afijn, ook hier was ik even de kopieerboy op afstand. Zo ben ik, ongevraagd in de verhuurbusiness beland met mijn printer/scanner. Ik hoop niet dat ik nu al teveel mensen op een idee breng, want het is niet echt een lucratieve handel.

Dat brengt mij dan bij de nieuwe duurzaamheidstrend ‘niet het bezit, maar het gebruik’. Je hebt vast gelezen over de nieuwe 'lease jeans', die je voor een jaar huurt en dan weer inlevert voor een nieuw exemplaar, terwijl je oude broek wordt doorverhuurd (als je beroemde billen hebt tenminste) of het materiaal wordt hergebruikt. Ik vind het concept verhuurbroek geen goed idee. Wel het zorgvuldig selecteren en hergebruiken van de grondstoffen en het duurzaam produceren van een spijkerbroek, maar niet het huurcontract.

In een kranteninterview legde de trotse eigenaar uit dat het leasen geen marketingstunt is en dat het heel erg past bij de jonge generatie.

Ik werd vast weggezet als ‘van de bezitgeneratie’, die dit niet zo goed kan begrijpen. En inderdaad, ik heb er geen begrip voor. Er zijn heel weinig mensen in Nederland die wel een broek kunnen huren en niet kunnen kopen, dus gespreide betaling is inderdaad marketing en om het nog wat duurzamer te laten klinken, betalen mensen statiegeld. Ja, dat verhoogt de kans op retournering, maar is in principe natuurlijk onafhankelijk van huren of kopen van de spijkerbroek.

Bovendien is er wel iemand die de broek bezit: juist, de verhuurder! Gebruiken in plaats van bezitten kan best duurzaam zijn, bijvoorbeeld bij auto’s of (OV) fietsen, apparaten die je door de huurconstructie deelt. De lease broek is een financieel vehicle voor klantenbinding in een ‘duurzaam jasje’. Heel misschien meld ik me als de op maat gemaakte duurzame spijkerbroek wordt ontdekt als groeimarkt, om te kopen dan wel te verstaan.

Mijn reactie is al door de marketingstrateeg voorspelt, dus heeft hij op voorhand gewonnen met de keuze voor jong, hip en nog duurzaam ook. Nog slimmer: de grootste spijkerbroekcollecties hangen bij mijn generatiegenoten in de kast, die het traditioneel heerlijk vinden om bij de groep ‘jong en hip’ te horen.