|
De bel gaat. We hadden de open huizendag goed voorbereid: opgeruimd, nog snel naar de bloemenmarkt, de zon besteld. Alles onder controle voor die paar mensen die tussen elf en drie nieuwsgierig zijn naar de binnenkant van ons pand dat al even op funda staat. We hadden zelfs een – waarschijnlijk volstrekt overbodige - rondleidingsstrategie bedacht: we vertellen dat het huis gebouwd is als herenhuis met een woonverdieping op de eerste etage, nemen de mensen met een korte blik per woonlaag snel mee naar boven en geven dan de gelegenheid om in eigen tempo naar beneden te komen. Mooi bedacht, maar niet gerekend op oma en de zwangere medemensen.
‘Waar zijn toch mijn wandelschoenen? Lagen ze soms nog in de auto?’
Voor de derde keer de bel. Tineke staat voor de deur, terwijl ik nog met een gezin door het huis loop. Ik ken haar van het orkest waar zij al ruim veertig jaar haar partijtje meespeelt en waar ik ooit een paar jaar meedeed én omdat ze in de jaren dat ze voor de klas stond het techniekonderwijs op haar school vooruithielp toen ik ‘projectleider techniek basisonderwijs’ was. De aangeschafte traktatie bij de koffie blijft onaangeroerd in de la liggen: de chaos overheerst. Het beroemde Engelse uitspraakgedicht ‘The Chaos’ is er niets bij (een must voor iedereen die wel eens iets in het Engels doet of moet)
Geen enkel gespreksonderwerp ronden we fatsoenlijk af. Onderbrekingen door de bel en tussentijds beantwoorden van vragen: ‘Ja, het huis is vrijwel geheel voorzien van dubbel glas. Nee, het is een buurtcafé met fatsoenlijke openingstijden. De tuin ligt op het zuiden. Ja, het is een prima buurt hier!’ En tussendoor bellen we ons suf.
Tineke kwam om mijn dwarsfluit op te halen, maar binnen een kwartier na binnenkomst zit ze met haar telefoon in de aanslag: ‘Heb je Van Ginkel al geprobeerd?’
Hoe moeilijk kan het zijn, een auto huren voor het weekend dat al begonnen is? De helft van de autoverhuurbedrijven houdt het op zaterdag halverwege de dag voor gezien. ‘Nee, we hebben niets meer’: wel een keer of tien! Dan eindelijk een bedrijf dat nog iets heeft staan: voor €250 mogen we twee dagen in een vorstelijke auto rijden, die ons dan vermoedelijk ook nog inparkeerproblemen gaat opleveren. Zo urgent zijn onze afspraken nou ook weer niet.
Tineke noteert welke krant ze heeft zitten lezen, want er staat een interessant artikel in. Tussendoor ziet ze nog kans de dwarsfluit even te proberen en doet een serieuze poging mij te verleiden het afscheid van het instrument nog even uit te stellen. Als ze vertrekt, heb ik jammerlijk gefaald in mijn gastvrouwschap, maar desondanks heeft ze zich wel geamuseerd.
De telefoon: Helma meldt zich met de mededeling dat ze haar auto wel komen brengen. Geweldig zo’n schoonzus en zwager! Als ze er een half uur later zijn, moet ik ze ook nog de deur wijzen: er is al een hond in huis, meegekomen met een stel dat binnenkomt met plannen voor een verbouwing tot appartementen. En ik schakel mee met al die verschillende bezoekers van ‘zo’n steunmuur beneden, kan er natuurlijk wel uit’ tot ‘dit zijn steunmuren, die kun je beter laten zitten.’
Ik loop nog een paar straten rond het huis: even een frisse neus halen. Wij snellen naar de winkel voor de laatste boodschappen en vertrekken richting Zwolle, via de polder, want de A28 wordt geasfalteerd. Dat kan er nog wel bij. Mijn wandelschoenen ben ik vooralsnog kwijt. Ze lagen inderdaad in de auto, die we zaterdag niet meer aantroffen op de plaats waar we ‘m achterlieten, gewoon in onze eigen straat.
|
Jip's venster op de wereld
